Κλείνει ένας χρόνος από την εμφάνιση του Covid-19 και όλος ο κόσμος κινείται στον ρυθμό των εμβολίων, που υπόσχονται να είναι η αρχή του τέλους της πανδημίας. Ένα χρόνο μετά την εμφάνιση του νέου κορωνοϊού και αυτά που γνωρίζουμε για την πανδημία είναι πολλά περισσότερα σε σχέση με την άγνοια του πρώτου διαστήματος, που προκάλεσε και τον βασικό φόβο των ειδικών.
Σήμερα γνωρίζουμε πως υπάρχουν κάποια βασικά και αποτελεσματικά όπλα αντιμετώπισής του. Είναι η χαρτογράφηση της εξάπλωσης και η ιχνηλάτηση των κρουσμάτων στην κοινότητα, μέσω μαζικών τεστ, με στόχο τον περιορισμό της διάδοσης στα πρώτα στάδια, με στοχευμένα μέτρα καραντίνας. Είναι η στήριξη και η ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας σαν ένα δίχτυ προστασίας της κοινωνίας αρκετά πριν φτάσουν οι νοσούντες στα νοσοκομεία. Είναι τα ειδικά μέτρα προστασίας σε κλειστές δομές όπως τα γηροκομεία. Είναι οι διάφοροι συνδυασμοί φαρμάκων ανάλογα το στάδιο της νόσου, που μπορούν να αναχαιτίσουν τις συνέπειες και να μειώσουν τα ποσοστά θνησιμότητας αλλά και το βάρος που σηκώνουν οι ΜΕΘ. Τώρα φαίνεται πως στη φαρέτρα της ιατρικής προστίθενται και τα εμβόλια, τα οποία υπόσχονται να συμβάλουν στην τεχνητή οικοδόμηση ανοσίας στον πληθυσμό. Τα παραπάνω μπορούν να καταστούν αποτελεσματικά μόνο σε συνδυασμό, ενώ κανένα απ’ αυτά τα όπλα από μόνο του δεν αποτελεί πανάκια.
Η κυβερνητική επικοινωνιακή εκστρατεία
Αν έτσι έχουν τα πράγματα προς τι όλη η φαντασμαγορία γύρω απ’ την εκστρατεία εμβολιασμού, που στη χώρα μας πήρε την πομπώδη ονομασία «Ελευθερία»; Γιατί ενώ κρούσματα και θάνατοι παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, και τα μαζικά οριζόντια λοκντάουν, εξαντλούν την κοινωνική αντοχή, η κυβέρνηση επενδύει στο εμβόλιο σαν το μοναδικό μέσο που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από τη δύσκολη κατάσταση. Από τις απανωτές συχνά αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις πολιτικών και ειδικών για τον αριθμό των διαθέσιμων εμβολίων, μέχρι τα καλοσκηνοθετημένα πανομοιότυπα ρεπορτάζ σε όλα τα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ για τη μεταφορά και τη φύλαξη τους σε «ειδικές» αποθήκες, και τον συμβολικό εμβολιασμό της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας (αλλά και διάφορων παρατρεχάμενων) που μετατράπηκε σε θέαμα, όλα συνηγορούν πως για μια ακόμη φορά η επικοινωνία είναι στο κυβερνητικό τιμόνι.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας, τους καθημερινούς θανάτους, την απραξία της όσον αφορά τη θωράκιση του συστήματος Υγείας, πίσω από τη μονοκαλλιέργεια του εμβολίου και τον θόρυβο της επιχείρησης «Ελευθερία». Την ίδια στιγμή, οι δόσεις του εμβολίου της Pfizer που αντιστοιχούν για τη χώρα μας μέχρι το τέλους του έτους θα είναι 92 χιλιάδες, ενώ σύμφωνα με τον σχεδιασμό ο αριθμός αυτός θα φτάσει τις 1,2 εκατ. δόσεις μέχρι τον Μάρτιο. Τα αισιόδοξα σενάρια προβλέπουν επαρκή εμβολιασμό μόνο μετά το καλοκαίρι και η κυβέρνηση σαν ταχυδακτυλουργός, ξεχειλώνοντας τα όρια επιστήμης και πολιτικής για ακόμη μία φορά, ρίχνει το απαραίτητο ποσοστό ανοσίας στον πληθυσμό από 70% σε 50%, μπας και βγουν οι στόχοι.
Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα ήδη ξεκίνησε να τίθεται στον δημόσιο διάλογο και στη χώρα μας, η ιδέα του διαβατηρίου υγείας, για εμβολιασμένους ή πιστοποιημένα αρνητικούς στον ιό, για τους οποίους θα αρχίσουν να αίρονται οι περιορισμοί της καραντίνας και με τους υπόλοιπους να συνεχίσουν να υφίστανται σειρά αποκλεισμών.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την αποτυχία της πίσω από τη μονοκαλλιέργεια του εμβολίου και τον θόρυβο της επιχείρησης «Ελευθερία»
Οι άρρητες επιδιώξεις της Big Farma
Η μονοκαλλιέργεια αυτή συντονίζεται όμως και με βαθύτερες πιο στρατηγικές επιδιώξεις που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας μας, αλλά και το «στενό» χρονικό πλαίσιο ζωής του Covid-19. Έχουν να κάνουν με την ολοένα και μεγαλύτερη υπαγωγή της Υγείας, της Ιατρικής και της Επιστήμης γενικότερα, στο τραίνο της «Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης» και του σχεδίου της «Μεγάλης Επανεκκίνησης». Δεν είναι η κοινωνία και οι δομές της που βγαίνουν από την πανδημία με τις δικές τους δυνάμεις, είναι οι μεγάλες φαρμακευτικές (Big Farma), το σύμπλεγμα βιοτεχνολογίας και γενετικού προγραμματισμού, που αποτελεί την «ελπίδα μας» για το μέλλον των νέων ιών που θα αποτελούν όλο και συχνότερα, όπως προειδοποιούν οι ειδικοί εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, την πικρή πραγματικότητα στον θαυμαστό, διαρκώς επιταχυνόμενο και αλληλοσυνδεόμενο, καινούργιο κόσμο μας.
Το σκιάχτρο των αρνητών
Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα οι κυβερνώντες επιστρατεύουν και πάλι τον βολικό αντίπαλο, τους αρνητές, που τώρα φέρονται να απειλούν και την κοινή προσπάθεια του εμβολιασμού. Αρνητές δεν είναι μόνο οι «ψεκασμένοι», οι ανορθολογιστές, αλλά βαφτίζονται έτσι και όσοι τολμούν να ασκήσουν κριτική στην εφαρμοζόμενη πολιτική, να αναρωτηθούν γιατί δεν πετυχαίνουν τους στόχους τους τα λοκντάουν, να διεκδικήσουν μεγαλύτερη προστασία για την κοινωνία, να ζητήσουν διαφάνεια και δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων. Ο ανορθολογισμός, θέριεψε με την πανδημία, μπροστά στον φόβο του αγνώστου, συναντώντας προϋπάρχουσες τάσεις και συμφέροντα που επιβίωναν σε λανθάνουσα μορφή μέσα στην κοινωνία. Δεν θα μπορούσε όμως ποτέ να φτάσει στα επίπεδα που έφτασε αν δεν είχαμε την εξόφθαλμη διγλωσσία της επιστημονικής ελίτ και τη μετατροπή της σε βαστάζο της κυβερνητικής πολιτικής, αν δεν είχαμε τις αντιφάσεις και τα ψέματα των πολιτικών, αν δεν συμπεριφέρονταν όλοι μαζί στους πολίτες σαν να ήταν υπήκοοι, αν ως βασικό στοιχείο πειθούς δεν είχε επιλεγεί το θέαμα και ο καταναγκασμός, αντί των επιχειρημάτων, του δημόσιου διαλόγου, της στήριξης και της συμπερίληψης της κοινωνίας.
