Τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, ανέδειξαν με τον πιο καταφανή τρόπο τη διαπλοκή της προσφυγικής κρίσης με τους κινδύνους για την εθνική μας κυριαρχία και την συνοχή της χώρας. Η εικόνα της απόβασης των ΜΑΤ στα νησιά, ο απαξιωτικός τρόπος που αντιμετώπισε η κεντρική εξουσία τις τοπικές κοινωνίες, η εγκληματική εμπλοκή του στρατού με μηχανήματα και παραχώρηση χώρων που έφτασε μέχρι και στο σημείο της πολιορκίας στρατοπέδου από πολίτες, είναι ενδεικτικές αυτής της πραγματικότητας. Σε μια εποχή που οι απειλές γύρω από τη χώρας μας πυκνώνουν, η κυβέρνηση παίζει με την φωτιά.
Η Ν.Δ. βαδίζει στα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ, για να κρατηθεί στην εξουσία και για να εφαρμόσει όσα της επιβάλουν οι «προστάτες», χτυπάει τον εχθρό-λαό, άλλοτε στο Πισοδέρι, άλλοτε στη Χίο και τη Λέσβο, κουρελιάζοντας τη δημοκρατία.
Με τον τρόπο αυτό τα νησιά μετατρέπονται de facto σε γκρίζα ζώνη, με συνενοχή και του ελληνικού κράτους. Απ’ την αρχή της προσφυγικής κρίσης του 2015, επιβλήθηκε αυτή η συνθήκη, με τα νησιά να γίνονται έδαφος όπου εξουσία ασκούν δίκτυα MKO, η Frontex κ.α., όχι το ελληνικό κράτος, και σίγουρα όχι οι ίδιοι οι πολίτες. Μια πρώτη θεσμοποίηση αυτού του γκριζαρίσματος ήταν η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, που πέρασε και στην ελληνική νομοθεσία, με το άρθρο 7 του νόμου 4540/2018, του ΣΥΡΙΖΑ, και προέβλεπε τον «περιορισμό της κυκλοφορίας» των αιτούντων άσυλο, χαράσσοντας νέα σύνορα μεταξύ των νησιών και της υπόλοιπης Ελλάδας.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ., έπαιξε και συνεχίζει να παίζει το χαρτί του διχασμού των νησιών του Β.Α. Αιγαίου με την ηπειρωτική χώρα. Ο διπλός εκβιασμός έχει σκοπό να επιβάλει το ευρωπαϊκό σχέδιο για εγκλωβισμό των μεταναστών, είτε σε δομές σε όλη την χώρα είτε σε κλειστά κέντρα στα νησιά
Σήμερα γίνεται ένα ακόμη βήμα, η Χίος, η Λέσβος, η Σάμος αντιμετωπίζονται από την κεντρική διοίκηση σαν κατεχόμενα εδάφη, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο συμβολισμός και σχεδιάζεται η μόνιμη εγκατάσταση σ’ αυτά μεταναστευτικών πληθυσμών, που σε πολλές περιπτώσεις είναι μεγαλύτεροι απ’ ότι οι ντόπιοι, τινάζοντας στον αέρα την κοινωνική συνοχή σε μια ευαίσθητη περιοχή. Η εποχή μας όμως δεν είναι αθώα. Τα νησιά βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος των διεκδικήσεων του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας, που βλέπει την πολιτική εκβιασμού με όπλο τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές, να δίνει καρπούς, και οι πρόσφατες αναταραχές ίσως να του ανοίγουν την όρεξη.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ., έπαιξε και συνεχίζει να παίζει το χαρτί του διχασμού των νησιών του Β.Α. Αιγαίου με την ηπειρωτική χώρα. Ο διπλός εκβιασμός έχει σκοπό να επιβάλει το ευρωπαϊκό σχέδιο για εγκλωβισμό των μεταναστών, είτε σε δομές σε όλη την χώρα είτε σε κλειστά κέντρα στα νησιά. Θεώρησε ότι το πολιτικό κόστος του εγκλωβισμού στα νησιά θα ήταν μικρότερο, τώρα όμως βρίσκεται αντιμέτωπη με την πάνδημη αντίσταση των κατοίκων, στην οποία απαντάει με την πυγμή των ΜΑΤ. Ακόμη και μια υπαναχώρησή της, και ακύρωση των σχεδίων για τα κλειστά κέντρα, θα σημάνει έναν εκ νέου εκβιασμό προς την κοινωνία, να δεχτεί τη δημιουργία δομών σε όλη την επικράτεια, στο όνομα της αλληλεγγύης προς τους νησιώτες. Εδώ και καιρό μια επικοινωνιακή μηχανή δουλεύει μεθοδικά για να διχάσει την κοινωνία, για να προωθήσει τη μόνιμη εγκατάσταση των μεταναστών στη χώρα μας.
Όμως το προσφυγικό/μεταναστευτικό δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τα νησιά. Ο αγώνας των νησιωτών, που διεκδικούν τον τόπο τους πίσω, είναι ένας αγώνας δίκαιος που αφορά όλους τους Έλληνες. Τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τον ρεαλισμό, «κάπου πρέπει να πάνε, να μην επικρατήσει ο ρατσισμός και ο τοπικισμός». Τα επιχειρήματα αυτά συντονίζονται με τις φωνές που καλούν σε υποταγή στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, που βλέπουν ως μόνη βιώσιμη λύση τον συμβιβασμό με την Τουρκία, εντάσσονται στο ενιαίο σχεδιασμό του «κόμματος της Χάγης» για πλήρη ρευστοποίηση της υπόστασης αυτής της χώρας.
