Του Κώστα Γκιώνη
Πλνα 17χρονο κορίτσι προσπαθεί να περάσει τη Λεωφόρο Αθηνών, ένα αυτοκίνητο πέφτει επάνω της με φοβερή ταχύτητα, την εκσφενδονίζει στον αέρα και από τη δεξιά λωρίδα βρίσκεται στην αριστερή, πεσμένη στο οδόστρωμα. Το όχημα που τη χτύπησε συνέχισε με την ίδια ταχύτητα την πορεία του, σαν να μην συνέβη τίποτα! Επί 28 λεπτά το κορίτσι παραμένει στο ίδιο σημείο, άλλα δύο αυτοκίνητα τη χτυπάνε, όλα τα άλλα την παρακάμπτουν λες και είναι σακούλα σκουπιδιών. Ευτυχώς το κορίτσι μέσα στην ατυχία της να ζει σ’ αυτή τη χώρα, και παρά τα πολλαπλά τραύματά της, θα ζήσει χωρίς προβλήματα.
Η ελληνική κοινωνία εδώ και χρόνια βρίσκεται σε πλήρη αποκτήνωση, και το παράδειγμα του κοριτσιού το δείχνει περίτρανα. Πώς μπορεί να χαρακτηρίζεσαι άνθρωπος και να βλέπεις ένα κοριτσάκι χτυπημένο στο οδόστρωμα, να φρενάρεις και να κάνεις όπισθεν για να το παρακάμψεις, και να συνεχίζεις την πορεία σου; Δεν το χωράει ανθρώπινο μυαλό. Είναι η ανάγλυφη απεικόνιση μιας κοινωνίας χωρίς καμία ενσυναίσθηση, παρηκμασμένη, ιδανική αυτόχειρας. Είναι η ίδια κοινωνία που σφυρίζει αδιάφορα βλέποντας μια κυβέρνηση-οικογένεια-επιχείρηση η οποία, έχοντας κατοχυρώσει εδώ και χρόνια το εμπορικό όνομα Ελλάς, έχει αμολήσει τα αρπακτικά-κοράκια-μπροστινούς να κάνουν πάρτι στην ενέργεια, τα καύσιμα, τα φάρμακα και τα τρόφιμα.
Για να βουλώσει τα στόματα στο εσωτερικό του, γιατί μόνο αυτούς φοβάται (η αντιπολίτευση λειτουργεί σαν ντεκόρ «δημοκρατίας»), έχει κάνει ένα τέρας υπουργικό συμβούλιο 62 ατόμων, δηλαδή περίπου το 40% της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που στην πορεία αυξάνεται με το κατάλληλο ροτέισον-ανασχηματισμό. Και να σκεφτούμε ότι η Γερμανία των 84 εκατομμυρίων έχει μόλις 15 υπουργούς, η Γαλλία των 65,4 εκατομμυρίων έχει κι αυτή 15, η Ιταλία των 60,4 εκατομμυρίων έχει 25, η Τσεχία και η Πορτογαλία με πάνω κάτω τον ίδιο πληθυσμό με μας έχουν 17, και πάντως καμία χώρα δεν υπερβαίνει τους 30 υπουργούς που έχουν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σερβία!
Πλέον θεωρούν τους εαυτούς τους άτρωτους, γι’ αυτό και βλέπουμε συμπεριφορές καμπόσου από τον κολλητό της οικογένειας, να χαστουκίζει υπάλληλο αεροδρομίου και με το συνηθισμένο λούμπεν αλήτικο στιλ να λέει, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Σε οποιαδήποτε δυτική (ή και μη) βαρβαρία θα είχε εκπέσει του αξιώματός του και θα τον είχαν χώσει μέσα. Στην Ελλάδα πάει στην επιτροπή δεοντολογίας του κόμματος του, μπαίνει στο ψυγείο και επιστρέφει μετά από κάποια χρόνια αμόλυντος, με τη βοήθεια πάντα του εκλογικού σώματος που έχει μάθει να ξεχνάει.
Την εποχή που ζούμε την έχει περιγράψει ο Γκράμσι πολλά χρόνια πριν: Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούριο δεν μπορεί να γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων!
