Η Δύση, εδώ και μερικά χρόνια, έχει πάρει φόρα στο ράλι της φασιστικοποίησής της και δεν σταματάει με τίποτα. Το κοινό μοτίβο σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι με βάση ένα συμβάν επιβάλλονται αυταρχικά μέτρα και ένα άγριο κυνήγι του «εχθρού εντός των πυλών». Αυταρχικά μέτρα τα οποία στην πορεία ενσωματώνονται στην κανονικότητα πλήρως ή λειτουργούν ως υποθήκες για το μέλλον. Έπειτα η Δύση ξαναθυμάται τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα που «ευτυχώς» υπάρχουν ακόμη στη «γη της επαγγελίας» σε αντίθεση με τον κόσμο των «βαρβάρων» που την περιβάλλει. Αυτό ξεκίνησε με τα μέτρα έκτακτης ανάγκης στην πανδημία, με τις αλαζονικές αναστολές εργασίας, τον αυταρχισμό και τη δημιουργία του σατανικού εχθρού που άκουγε στο όνομα ανορθολογισμός. Σύντομα ακολούθησε ο πόλεμος στην Ουκρανία με τον νέο απόλυτα σατανικό εχθρό να βρίσκεται στη Ρωσία και την απαγόρευση ειδησεογραφικών σάιτ, την απόσυρση βιβλίων και την ανοιχτή υποστήριξη των ναζιστικών ταγμάτων Αζόφ, ενώ λίγο αργότερα ήρθε και η κατ’ απαίτηση της Τουρκίας ανακήρυξη του κουρδικού PKK σε τρομοκρατική οργάνωση.
Απαγορεύσεις και προγραφές
Σήμερα, το χορό έσυρε πρώτη η Αγγλία όπου η υπουργός Εσωτερικών Σουέλα Μπρέιβερμαν ανακοίνωσε πως όχι μόνο οι διαδηλώσεις αλλά και το κούνημα της παλαιστινιακής σημαίας και τα συνθήματα ελευθερίας για την Παλαιστίνη μπορεί να κριθούν παράνομα και προέτρεψε την αστυνομία να παρέμβει με όλα τα μέσα σε τέτοιες περιπτώσεις. Σειρά πήραν η Γαλλία και η Γερμανία όπου επίσης απαγορεύτηκαν οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης με πρόσχημα τον φόβο για τη διάδοση του αντισημιτισμού και την εξύμνηση της βίας, αν και στην περίπτωση της Γαλλίας αυτό δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει τις διαδηλώσεις σε μερικές πόλεις. Από κοντά και η Ολλανδία με την Ουγγαρία, όπου στην πρώτη οι διοργανωτές διαδήλωσης αναγκάστηκαν να αλλάξουν την τοποθεσία έπειτα από πολιτικές δηλώσεις, ενώ στην δεύτερη ο Ορμπάν έσπευσε να δηλώσει πως δεν πρόκειται να επιτρέψει διαδηλώσεις που υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις ενώ πρόσθεσε πως δεν μπορεί να επιτρέψει σε κανένα Ούγγρο να νιώθει ανασφαλής.
Ωστόσο, η κατρακύλα δεν σταματάει εδώ. Στην Φρανκφούρτη ακυρώθηκε η βράβευση της Παλαιστίνιας συγγραφέα Αντάνια Σίμπλι ενώ οι διοργανωτές αποφάσισαν «αυθόρμητα» να δώσουν περισσότερο χώρο σε φωνές από το Ισραήλ. Αντίστοιχα στην Αγγλία η Guardian απέλυσε τον πολιτικό γελοιογράφο και επί σαράντα χρόνια συνεργάτη της, Σ. Μπελ, επειδή έστειλε μια γελοιογραφία καυστική προς τον Νετανιάχου και άρα κατηγορήθηκε ως αντισημίτης. Βέβαια η δυστοπική εικόνα δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς την παρουσία των ΗΠΑ. Όπου έπειτα από την έκδοση ανακοίνωσης καταγγελίας στο Ισραήλ από φοιτητικές οργανώσεις του Χάρβαρντ, αναρτηθούν τα ονόματα των φοιτητών στο διαδίκτυο ως αντισημίτες ενώ πολυεκατομμυριούχοι χορηγοί του πανεπιστημίου έσπευσαν να ζητήσουν τα ονόματα ώστε να φροντίσουν να μην βρουν καμία δουλειά. Τα παραπάνω φανερώνουν μια τάση της Δύσης να στηρίξει τα γεωπολιτικά της σχέδια στον έλεγχο, τη χειραγώγηση και τον εκμαυλισμό της κοινής γνώμης μαζί με ένα άγριο κυνήγι μαγισσών κάθε προοδευτικής φωνής που στέκεται με το δίκαιο ή κρίνεται ότι είναι απέναντι στα σχέδια της.
Σε Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία απαγορεύτηκαν οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης με πρόσχημα τον φόβο για τη διάδοση του αντισημιτισμού και την εξύμνηση της βίας, αν και στην περίπτωση της Γαλλίας αυτό δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει τις διαδηλώσεις σε μερικές πόλεις.
Αναζητείται μια άλλη στάση
Αν ο αυταρχισμός είναι η μια πλευρά της φασιστικοποίησης, η άλλη είναι η διασπορά ενός γενικευμένου φόβου και εν προκειμένω η διασπορά του φόβου απέναντι σε τρομοκρατικές επιθέσεις και του μίσους απέναντι στον ισλαμισμό. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο τρομοκρατικών επιθέσεων και ειδικά την αποτροπή τους, αυτή δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνει δια μέσου της καταστολής και του αυταρχισμού.
Αν η Ευρώπη, όπως λένε οι ηγέτες της, φοβάται τέτοιες επιθέσεις τότε θα όφειλε να έχει μια διαφορετική στάση και θέση. Αντί δηλαδή να επιτρέπει και να προωθεί την παράνομη κατοχή του Ισραήλ και να σιγοντάρει τον σημερινό πόλεμο και τη σφαγή που επιχειρείται στην Γάζα, θα έπρεπε να προωθεί την παύση πυρός, την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας και την ειρήνη. Αν μια δύναμη θέλει έναν λιγότερο βίαιο κόσμο, όπου οι άνθρωποι θα ζουν τις ζωές τους ασφαλείς, θα πρέπει να το προωθεί για όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει να είναι ενάντια σε κάθε κατοχή και να σέβεται το διεθνές δίκαιο. Μια τέτοια στάση δεν θα ήταν μια επιλογή από θέση αδυναμίας, αντίθετα θα ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος για να μην εξαπλωθεί ο πόλεμος σε όλες τους τις μορφές και με όλες του τις επιπτώσεις. Η τρομοκρατία την οποία θέλει να αποτρέψει η Δύση, δημιουργήθηκε από την ανατίναξη της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής από την ίδια, που ώθησε εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά και την απελπισία, ενώ αργότερα η προσπάθεια ελέγχου αυτών των περιοχών γέννησε τα διάφορα «τέρατα». Έτσι και σήμερα η σιωπή της Ευρώπης για το σταμάτημα του πολέμου και η συμπαράταξη με το Ισραήλ είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν στην εξάπλωση της βίας είτε άμεσα με την εξάπλωση του πολέμου είτε όχι.
Αυτά βέβαια ισχύουν σε πολλαπλάσιο βαθμό για τις μεσαίες και μικρότερες χώρες που σε αντίθεση με τις μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν να αναμετρηθούν με το αποικιοκρατικό τους παρελθόν, τις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, τους πολέμους και τις φυτευτές χούντες του παρελθόντος. Στην περίπτωση της Ελλάδας, που ακολουθεί με τον χειρότερο τρόπο τις ισραηλινές και τις αμερικανικές οδηγίες, η στάση της χώρας μας θα όφειλε να είναι εντελώς διαφορετική. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παλαιστίνιος πρέσβης Y. Dorkhom κάλεσε την Ελλάδα να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο ως μια χώρα που έχει καλές σχέσεις και με τις δύο πλευρές. Μια τέτοια στάση θα εναρμονίζονταν παράλληλα και με τις αξιώσεις που προβάλλει η χώρα σε σχέση με την προάσπιση του Διεθνούς Δικαίου το οποίο σε αντίθεση με τις ΗΠΑ δεν έχει την πολυτέλεια να το θυμάται α λα καρτ. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση παπαγαλίζουν τις ανακοινώσεις των πρεσβειών για την επίθεση στο νοσοκομείο, ενώ η κυβέρνηση έφτασε ένα βήμα πριν την επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στο Ισραήλ ως ένδειξη στήριξης. Με αυτό το ρυθμό αναμένουμε να δούμε την ανακοίνωση της κυβέρνησης για τον βομβαρδισμό της ελληνορθόδοξης εκκλησίας στην Γάζα που στέγαζε αμάχους ή μήπως και αυτή την βομβάρδισαν οι Παλαιστίνιοι;
Από το No politica στο Yes Fascistica
Οι ευρωπαϊκοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι εδώ και χρόνια υπερασπιζόταν μετά βδελυγμίας το σλόγκαν «No Politica» για το ποδόσφαιρο, λέγοντας πως η πολιτική δεν έχει θέσει στο ποδόσφαιρο γιατί αυτό υπάρχει για να ενώνει τον κόσμο και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα.
Αυτό όμως δεν φαίνεται να ισχύει πλέον αφού πολλοί ποδοσφαιριστές αραβικής καταγωγής καλούνται να δώσουν εξηγήσεις και να αντιμετωπίζουν ποινές με αφορμή αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με φιλοπαλαιστινιακό ή αντιπολεμικό περιεχόμενο. Ο κατάλογος των ονομάτων δεν είναι μικρός και περιλαμβάνει τους Κ. Μπενζεμά, Ν. Μαζραουί, Ελ Γκαζί, και Γ. Ατάλ, που όλοι τους κατηγορούνται για πρόσκληση σε βία, εξύμνηση της τρομοκρατίας και αντισημιτική στάση ενώ η συζήτηση για τις τιμωρίες τους –με πρωτοβουλία των ίδιων των συλλόγων– περιλαμβάνει την αναστολή της συμμετοχής σε οποιαδήποτε διαδικασία του συλλόγου, την απομάκρυνση από το σύλλογο και την απέλαση από τη χώρα έως και την αφαίρεση της γαλλικής υπηκοότητας!
Προφανώς τα σχόλια κανενός από τους παραπάνω δεν παραπέμπουν ούτε κατά διάνοια σε αυτά για τα οποία κατηγορούνται. Ούτε βέβαια οι σύλλογοι σε αυτά τα πρωταθλήματα δείχνουν αντίστοιχη «ευαισθησία» για φιλοϊσραϊλινά σχόλια όπως εκείνα του Μ. Σόλομον ο οποίος ανάρτησε ότι οι Παλαιστίνιοι επιτέθηκαν μόνοι τους στο νοσοκομείο για να τα φορτώσουν στο Ισραήλ. Για τέτοιου τύπου σχόλια δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα… Κάπως έτσι το «No Politica» έχει αρχίσει να θυμίζει περισσότερο «Yes Fascistica» και είμαστε ακόμη στην αρχή…
