Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
«Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας», της μέγαιρας του Βερολίνου, που έκανε ό,τι μπορούσε για να κατεδαφίσει την Ελλάδα, προκάλεσε κύμα οργής. Η Άνγκελα Μέρκελ ήρθε στην Αθήνα για να μας πει ότι καλά μάς φέρθηκε μαζί με τον μακαρίτη νεοναζί Σόιμπλε και μας γονάτισε, προκειμένου να θησαυρίσουν οι γερμανικές τράπεζες…
Η εκδήλωση έγινε στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όπου η μαντάμ Άνγκελα παρουσίασε το βιβλίο με τις αναμνήσεις της από τη νέα γερμανική Κατοχή στην πατρίδα μας, που έχει τον ειρωνικό τίτλο: «Ελευθερία»! Εάν όμως ήθελε να κυριολεκτήσει η πρώην καγκελάριος, θα έπρεπε ο τίτλος του βιβλίου της να είναι «Υποδούλωση»… Την εκδήλωση ανέλαβε η εφημερίδα Καθημερινή. Κι όταν ο διευθυντής της εφημερίδας Αλέξης Παπαχελάς τη ρώτησε πώς θα μιλούσε σήμερα στον μέσο Έλληνα, εκείνη απήντησε με τη γνωστή γερμανική αναλγησία ότι δεν πρόκειται να ζητήσει συγνώμη! Αρκέστηκε να αναγνωρίσει την… «ανθεκτικότητα» του ελληνικού λαού! Η δήλωσή της δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά μόνο ότι «εσείς αντέχετε στα δεινά, και καλά σας κάναμε»! Τι έκανε; Διά της βίας, με απειλές για τανκς μπροστά στις τράπεζες και με κλειστά ΑΤΜ, κλέβοντας τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, επέβαλε την πιο σκληρή και απάνθρωπη πολιτική και φτωχοποίηση που γνώρισε ευρωπαϊκή χώρα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Βέβαια, κάποτε θα αναζητηθούν ευθύνες από όλους τους ευρωλάγνους δικούς μας πολιτικούς (νεοδημοκράτες, συριζαίους και πασόκους) που στο όνομα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης ξεπούλησαν την εθνική μας κυριαρχία.
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ όμως της τέως καγκελαρίου δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γνωστοί παλαιοί ναζί Γερμανοί, αξιωματούχοι πλέον του ΝΑΤΟ, έρχονταν στην Ελλάδα. Και η κυβέρνηση της ΕΡΕ τότε τους υποδεχόταν με τιμές. Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να δούμε τη μεγαλύτερη πρόκληση προς τις θυσίες του λαού μας, όταν στα 1962 παρασημοφορημένος ο εγκληματίας Χόιζινγκερ εμφανίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο! Ήταν ο ίδιος ναζί που στο διεθνές στρατοδικείο της Νυρεμβέργης είχε δηλώσει θρασύτατα: «Πάντα είχα την προσωπική άποψη ότι η μεταχείριση του πληθυσμού στις περιοχές των επιχειρήσεων και οι μέθοδοι του αγώνος κατά των ληστών (δηλ. των παρτιζάνων) προσέφεραν στην ανώτατη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της, δηλαδή τη συστηματική ελάττωση των Σλάβων και του Ιουδαϊσμού…»
Ίδιο είναι το νόημα και των δηλώσεων της Μέρκελ, αλλά πιο «εκσυγχρονισμένο» και «εξευρωπαϊσμένο». Ότι δηλαδή χάριν των γερμανικών τραπεζών, έπρεπε να εξαθλιώσουν τους Έλληνες με συστηματική εξουθένωση. Γι’ αυτό, όταν άκουσε το 2015 το «Όχι» του δημοψηφίσματος, «έχασε τη φωνή της»! Η Νέα Δημοκρατία, ο Παπαδήμος, ο Τσίπρας και άλλοι, αγκάλιασαν τη Μέρκελ, όταν εκείνη εφήρμοζε με τον βούρδουλα στην Ελλάδα τη γερμανική πολιτική. Θα μας πουν βέβαια κάποιοι «ρεαλιστές» ότι δεν μπορούσαμε να βγούμε από το ευρώ το 2015. Κι ότι μετά το κούρεμα του χρέους, μεταξύ Ελλάδας και δανειστών το 2012 (το περιβόητο PSI), η έξοδος από το ευρώ είχε γίνει απείρως πιο δύσκολη, καθώς η δοσιλογική εκείνη κυβέρνηση του Παπαδήμου αποδέχθηκε τη μεταφορά όλου του χρέους από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο. Με αυτόν τον τρόπο αφαιρέθηκε οποιαδήποτε δυνατότητα στάσης πληρωμών, κάτι που θα μπορούσε να κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση από το ένα νόμισμα στο άλλο. Με άλλα λόγια, αφαιρέθηκε από την Ελλάδα ένα σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο με τους δανειστές. Γι’ αυτά όλα, οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να γράψουν πολλά. Ασφαλώς η έξοδος από το ευρώ και η αλλαγή νομίσματος είναι τεράστιο θέμα. Αλλά εκείνο που θα όφειλε να πράξει μια αληθινή Αριστερά, εάν υπήρχε, είναι να τα εξηγήσει όλα αυτά στον ελληνικό λαό, και να χαράξει συγκεκριμένη πολιτική και πρόγραμμα, ώστε να απαλλαγούμε κάποτε από τη νέα γερμανική Κατοχή. Κανένα κόμμα όμως δεν μίλησε.
Μια συνωμοσία σιωπής ένωσε Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι που δεν συγχωρεί ο ελληνικός λαός σε όλο το πολιτικό φάσμα και δίκαια αισθάνεται προδομένος. Τώρα, η μαντάμ Άνγκελα επέστρεψε για να μας παρουσιάσει την «Ελευθερία».
Η Μέρκελ βέβαια δεν ζήτησε συγνώμη! Αρκέστηκε να αναγνωρίσει την… «ανθεκτικότητα» του ελληνικού λαού! Η δήλωσή της δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά μόνο ότι «εσείς αντέχετε στα δεινά, και καλά σας κάναμε»!
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ τις έννοιες παραμόρφωσε η Γερμανίδα «φίλη» μας, σύμφωνα με την πολιτική των Βρυξελλών. Η γερμανική αντίληψη παρέμεινε ίδια μέσα στα χρόνια που κύλισαν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Μεταπολεμικά τους στόχους τους περνούσαν οι παλαιοναζί Γερμανοί, μέσω του ΝΑΤΟ. Να θυμίσουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις: πέραν του Χόιζινγκερ, ο στρατηγός Σπάιντελ ήταν στρατιωτικός Αρχηγός Επιτελείου Συμμαχικών Δυνάμεων Κεντρικής Ευρώπης. Ο αντιστράτηγος ντερ Γκραίμπεν, υπαρχηγός Στρατιωτικής Πτέρυγος Βαλτικής του ΝΑΤΟ. Ο ταξίαρχος Χόιζερ, αρχηγός αντιαεροπορικής άμυνας, και πολλοί άλλοι που δεν χωρούν στα πλαίσια μιας σελίδας. Η γερμανική αντίληψη παρέμεινε αμετάβλητη μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Αυτήν πληρώνουμε τώρα. Και φυσικά, πέραν της αμερικανικής πολιτικής, και η γερμανική εκφράζεται μέσα από το ΝΑΤΟ. Το 1958 ο Πρόεδρος της ΕΔΑ, ο Γιάννης Πασαλίδης, είχε πει στη Βουλή ότι είχαμε προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, επειδή υπήρχε η πολιτική ψύχωση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα το ΝΑΤΟ έχει την ίδια ακριβώς ψύχωση, εναντίον της Ρωσίας του Πούτιν. Και ο αρχηγός της «Δημοκρατικής Ένωσης», ο Ηλίας Τσιριμώκος επεσήμανε: «Εκρίθη ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί ένα είδος συλλογικού Πάπα της Δημοκρατίας, αρετής και πάσης ηθικής αρχής, εδρευούσης εν τω ουρανώ και εκπροσωπουμένης επί γης, υπό της ηγεσίας του ΝΑΤΟ»! Και οι δύο εύστοχες επισημάνσεις των αειμνήστων ηγετών, εξακολουθούν να ισχύουν…
Ας έλθουμε όμως πάλι στην «επιστροφή της γηραιάς Άνγκελας». Δεν ζήτησε η Μέρκελ καμία συγνώμη για τα Μνημόνια που αφάνισαν τον ελληνικό λαό. Και δεν πρόκειται να αλλάξει τις αντιλήψεις της, αφού μέσα στην Ευρώπη δεν βλέπουμε καμία εξέγερση κατά της «εκσυγχρονισμένης» ευρωπαϊκής δικτατορίας. Νοσταλγούμε τις επαναστάσεις που ξέσπασαν στη Γερμανία, Αυστρία και Ουγγαρία στα τέλη του 1918 αρχές 1919, και ανέτρεψαν τα προαιώνια αυτοκρατορικά καθεστώτα των Αψβούργων και Χοεντσόλερν. Τον Μάρτιο του 1919 συγκροτήθηκε αναίμακτα η Κομμούνα της Βουδαπέστης και την ίδια περίοδο επαναστατικά ξεσπάσματα και μεγάλοι εργατικοί αγώνες εμφανίστηκαν ακόμα και στις ΗΠΑ. Και το 1923 είχαμε πάλι επαναστατικά γεγονότα στη Γερμανία. Όλες αυτές οι επαναστατικές εξάρσεις, ακόμα και μέσα στην ίδια τη Γερμανία, μοιάζουν σαν όνειρο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καπιταλισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ισοπέδωσε τα σοσιαλιστικά οράματα. Κι αναζητούμε κάποιους –άγνωστους– που θα μας φέρουν την Ανάσταση ονείρων.
Η ΜΕΡΚΕΛ ήλθε για να μας επισημάνει ότι πρέπει να συνηθίσουμε στην απολυταρχία των τραπεζιτών και του καμουφλαρισμένου ολοκληρωτισμού των Βρυξελλών. Κι ο λαός μάταια αναζητά τη χαμένη Αριστερά που την ευνούχισαν και τη γελοιοποίησαν.
Στο ερώτημα των αναγνωστών μας ποιο μήνυμα μεταφέρει –μετά από όλα αυτά– ο συντάκτης αυτού του άρθρου, θα απαντήσω με τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη: «Και πες τους σύντροφε, ότι δεν φέρνω κανένα μήνυμα. Απλώς, τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω…»
