Γιατί επιμένει η αντιμνημονιακή δυναμική. Του Γιάννη Τσούτσια
Την περίοδο αυτή η πολιτική ασκείται μέσω συνεχών πιέσεων, επικοινωνιακού τύπου, προς το εκλογικό σώμα. Γκάλοπ, αιχμηρές δηλώσεις, επιτελεία σε αναβρασμό, αλλεπάλληλες τηλεοπτικές συζητήσεις πανομοιότυπης θεματολογίας, επαναλαμβανόμενες αναλύσεις που διυλίζουν το πολιτικό μενού της ημέρας, δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου, έξωθεν μηνύματα και τηλεφωνήματα. Ένας ιδιόμορφος τετανισμός δημιουργεί μια θολή θεαματικότητα και συσκοτίζει όσα πραγματικά συντελούνται. Πίσω από τον πρωταθλητισμό των δημοσκοπήσεων και τις επικοινωνιακές ατάκες, κρύβονται τα πραγματικά προβλήματα. Η διαπίστωση αυτή δεν παραπέμπει στο αυτονόητο, στο ότι δηλαδή, πάντα πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων κρύβεται κάτι άλλο. Υπονοεί κάτι το βαθύτερο, δομικό. Το σύννεφο της επικοινωνιακότητας που ενέσκηψε τελευταία, αντανακλά την πραγματική δυσκολία να αντιμετωπιστούν οι παράμετροι μιας πολυπαραγοντικής πραγματικότητας, να προσδιοριστούν τα επόμενα βήματα και να ξεκαθαρίσουν οι στόχοι. Το επικοινωνιακό, έχει παρασύρει όχι μόνο το κοινό, αλλά ακόμη κι εκείνους που έχουν αναλάβει να οργανώσουν επικοινωνιακά την πολιτική διαδικασία. Διότι, αδυνατώντας να μπουν στην ουσία της, εγκλωβίζονται και οι ίδιοι στις ανάγκες της σκηνοθεσίας της.
Αυτή η κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν στις εκλογές. Η λαϊκή ψήφος δεν ήταν τιμωρητική ή αντίδραση του θυμικού, προϊόν οργής, όπως λέγεται. Ήταν ψήφος συνειδητή, με βαθύ αντιμνημονιακό περιεχόμενο. Ο κόσμος έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να υπάρξουν λύσεις και προοπτική μέσα από το Μνημόνιο. Δεν ήρθε απλώς να υιοθετήσει κάποιο σύνθημα. Την τελευταία διετία, με τρόπο βασανιστικό, μέσα από δύσκολες διαδικασίες και πολλαπλές πιέσεις σε κάθε επίπεδο, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει υπερβεί τα διλήμματα και έχει καταλήξει. Δεν μετατοπίζεται! Γι’ αυτό και μοιάζει να πέφτουν στο κενό οι διογκούμενοι, σε ό,τι αφορά την απειλητικότητά τους, κάθε είδους και κάθε προέλευσης, εκβιασμοί. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί και να συγκρίνει όσα σήμερα συμβαίνουν, με τα αντίστοιχα γεγονότα που αντιμετώπισε ο Σαμαράς την περίοδο του πρώτου Μνημόνιου. Με υποπολλαπλάσιας έντασης πιέσεις, η Ν.Δ. κατέρρευσε γρήγορα και συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τώρα, ο λαός ανθίσταται. Γι’ αυτό και το μέτωπο «όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ» έχει δευτερεύουσα αποτελεσματικότητα. Η συστημική κριτική είναι απασφαλισμένη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ούτε ο φόβος, ούτε η δήθεν εκτονωτική ψήφος της 6ης Μαΐου, ούτε τα κάθε λογής τερτίπια, μπορούν να εκριζώσουν μια βαθύτερη εκτίμηση που έχει τελεσιδικήσει. Εδώ βρισκόμαστε. Ό,τι κι αν συμβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές, σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης έχει ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα. Έχει αποφασίσει. Γι’ αυτό και πέφτουν στο κενό και οι νέοι εκβιασμοί. Παρά τη ρευστότητα και πολυκεντρικότητα στο πολιτικό σκηνικό, η αντιμνημονιακή δυναμική διατηρείται αναλλοίωτη, εξακολουθεί να νευρώνει και να δίνει κατεύθυνση, τον τόνο στις εξελίξεις.
Υπό αυτήν την οπτική, δικαιούται κανείς να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα τις διαπιστώσεις: Με άξονα την αντιμνημονιακή ψήφο, διαμορφώνεται σιγά- σιγά σήμερα ένα πολιτικό κίνημα, βουβό και αθέατο ακόμη, μέχρι ενός σημείου, που μετασχηματίζει το λαϊκό θυμό σε πολιτική κατεύθυνση. Το αντιμνημονιακό ρεύμα διαθέτει πλέον πολλά, κάποια λιγότερο φανερά, αλλά πάντως καρποφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά, που εκβάλουν σε μια συνεχή διαδικασία ανερχόμενης πολιτικοποίησης: Αποφασιστικότητα, ανθεκτικότητα, δεκτικότητα και γενναιότητα σε αναθεωρήσεις, ετοιμότητα απέναντι στα πραγματικά επίδικα, υπερβατικότητα σε ό,τι αφορά τις καταγωγές και τις συνειδησιακές μεταθέσεις. Διαθέτει, δηλαδή, τις πολύτιμες προϋποθέσεις για μια φάση μετάβασης, για μια προοπτική προόδου και ουσιαστικού μετασχηματισμού.
Αυτό το υπό διαμόρφωση πολιτικό ρεύμα πρέπει να το στηρίξει αποφασιστικά η Αριστερά. Να επενδύσει επάνω του. Της αναλογεί να μιλήσει γι’ αυτό, να το καταστήσει ορατό, να το φέρει στην επιφάνεια, να το αναδείξει. Γιατί ένα τέτοιο υπό διαμόρφωση κίνημα, αποτελεί, εκ των πραγμάτων, τον αναγκαίο βραχίονα που θα μετασχηματίσει όχι την επικαιρότητα, αλλά την πορεία των πραγμάτων, την ίδια τη χώρα.
Αυτή η κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν στις εκλογές. Η λαϊκή ψήφος δεν ήταν τιμωρητική ή αντίδραση του θυμικού, προϊόν οργής, όπως λέγεται. Ήταν ψήφος συνειδητή, με βαθύ αντιμνημονιακό περιεχόμενο. Ο κόσμος έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να υπάρξουν λύσεις και προοπτική μέσα από το Μνημόνιο. Δεν ήρθε απλώς να υιοθετήσει κάποιο σύνθημα. Την τελευταία διετία, με τρόπο βασανιστικό, μέσα από δύσκολες διαδικασίες και πολλαπλές πιέσεις σε κάθε επίπεδο, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει υπερβεί τα διλήμματα και έχει καταλήξει. Δεν μετατοπίζεται! Γι’ αυτό και μοιάζει να πέφτουν στο κενό οι διογκούμενοι, σε ό,τι αφορά την απειλητικότητά τους, κάθε είδους και κάθε προέλευσης, εκβιασμοί. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί και να συγκρίνει όσα σήμερα συμβαίνουν, με τα αντίστοιχα γεγονότα που αντιμετώπισε ο Σαμαράς την περίοδο του πρώτου Μνημόνιου. Με υποπολλαπλάσιας έντασης πιέσεις, η Ν.Δ. κατέρρευσε γρήγορα και συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τώρα, ο λαός ανθίσταται. Γι’ αυτό και το μέτωπο «όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ» έχει δευτερεύουσα αποτελεσματικότητα. Η συστημική κριτική είναι απασφαλισμένη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ούτε ο φόβος, ούτε η δήθεν εκτονωτική ψήφος της 6ης Μαΐου, ούτε τα κάθε λογής τερτίπια, μπορούν να εκριζώσουν μια βαθύτερη εκτίμηση που έχει τελεσιδικήσει. Εδώ βρισκόμαστε. Ό,τι κι αν συμβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές, σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης έχει ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα. Έχει αποφασίσει. Γι’ αυτό και πέφτουν στο κενό και οι νέοι εκβιασμοί. Παρά τη ρευστότητα και πολυκεντρικότητα στο πολιτικό σκηνικό, η αντιμνημονιακή δυναμική διατηρείται αναλλοίωτη, εξακολουθεί να νευρώνει και να δίνει κατεύθυνση, τον τόνο στις εξελίξεις.
Υπό αυτήν την οπτική, δικαιούται κανείς να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα τις διαπιστώσεις: Με άξονα την αντιμνημονιακή ψήφο, διαμορφώνεται σιγά- σιγά σήμερα ένα πολιτικό κίνημα, βουβό και αθέατο ακόμη, μέχρι ενός σημείου, που μετασχηματίζει το λαϊκό θυμό σε πολιτική κατεύθυνση. Το αντιμνημονιακό ρεύμα διαθέτει πλέον πολλά, κάποια λιγότερο φανερά, αλλά πάντως καρποφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά, που εκβάλουν σε μια συνεχή διαδικασία ανερχόμενης πολιτικοποίησης: Αποφασιστικότητα, ανθεκτικότητα, δεκτικότητα και γενναιότητα σε αναθεωρήσεις, ετοιμότητα απέναντι στα πραγματικά επίδικα, υπερβατικότητα σε ό,τι αφορά τις καταγωγές και τις συνειδησιακές μεταθέσεις. Διαθέτει, δηλαδή, τις πολύτιμες προϋποθέσεις για μια φάση μετάβασης, για μια προοπτική προόδου και ουσιαστικού μετασχηματισμού.
Αυτό το υπό διαμόρφωση πολιτικό ρεύμα πρέπει να το στηρίξει αποφασιστικά η Αριστερά. Να επενδύσει επάνω του. Της αναλογεί να μιλήσει γι’ αυτό, να το καταστήσει ορατό, να το φέρει στην επιφάνεια, να το αναδείξει. Γιατί ένα τέτοιο υπό διαμόρφωση κίνημα, αποτελεί, εκ των πραγμάτων, τον αναγκαίο βραχίονα που θα μετασχηματίσει όχι την επικαιρότητα, αλλά την πορεία των πραγμάτων, την ίδια τη χώρα.
Σχόλια
