Παρά τους εξορκισμούς που εξαπολύει η κυβέρνηση κατά της «αναδιάρθρωσης χρέους» (που δεν είναι τίποτε άλλο από μια ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας, αφού συντελείται με όρους των πιστωτών), η προωθούμενη ως ήπια και πιο συμφέρουσα εναλλακτική λύση της επαναγοράς χρέους δεν είναι κι αυτή παρά μια αναδιάρθρωση χρέους. Δηλαδή, μια μερική χρεοκοπία.
Η τεχνική δυνατότητα επαναγοράς χρέους που προωθείται από τεχνοκράτες του γαλλογερμανικού άξονα είναι μέσω δανεισμού από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Το Ταμείο, που σήμερα διαθέτει τυπικά ρευστότητα 440 δισ. ευρώ, θα δανειστεί από τις αγορές ένα ποσό εκδίδοντας ομόλογα (ουσιαστικά ευρωομόλογα) και στη συνέχεια θα δανείσει το ποσό αυτό στην Ελλάδα (και ενδεχομένως στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία) για να επαναγοράσουν κρατικά ομόλογα που σήμερα βρίσκονται στα χέρια θεσμικών επενδυτών, κυρίως τραπεζών. Τα ομόλογα έχουν δύο τιμές: την ονομαστική τους, που αντιστοιχεί στο 100% της αξίας στην οποία εκδόθηκαν, και την τιμή αγοράς, αυτήν δηλαδή στην οποία αποτιμώνται λόγω της κρίσης χρέους και της μειωμένης πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας. Η τιμή αγοράς σήμερα βρίσκεται περίπου στο 70% της ονομαστικής.
Ο στόχος της επαναγοράς είναι, βεβαίως, να ανακτήσει η Ελλάδα ομόλογα στη μειωμένη τιμή αγοράς και άρα να μειώσει έτσι το χρέος της. Πόσα ομόλογα, όμως, θα μπορέσει να αγοράσει;
Μία δυνατότητα, ενδεχομένως η πιο ανώδυνη, περιλαμβάνει τα ομόλογα ονομαστικής αξίας 60 δισ. ευρώ και πραγματικής περίπου 42 δισ. που έχει αγοράσει η ΕΚΤ για να βοηθήσει τις αναξιοπαθούσες τράπεζες. Η Ελλάδα, λοιπόν, αγοράζει από την ΕΚΤ τα ομόλογα στην τιμή κτήσης και αυτομάτως έχει την ευκαιρία να διαγράψει χρέος 18 δισ. ευρώ. Μέχρι εδώ καλό ακούγεται.
Τι θα γίνει, όμως, με τα ομόλογα ύψους 170 δισ. που έχουν στην κατοχή τους κυρίως οι ελληνικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες; Θεωρητικά μπορεί να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία, εφόσον όμως οι τράπεζες θέλουν. Αλλά οι έξυπνες τράπεζες – κάτοχοι του χρέους, τηρούν διπλά βιβλία (αυτή είναι η απαραβίαστη, υπεράνω όλων νομιμότητα, για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση). Στο trading book καταγράφουν τα ομόλογα που διαθέτουν προς πώληση στην τιμή αγοράς, δηλαδή υποτιμημένα. Σ’ αυτό το «βιβλίο», όμως, κρατούν μόνον το 20% με 25% των ομολόγων. Μια διαδικασία επαναγοράς χρέους σαν αυτή που περιγράψαμε αρχικά δεν θα αφορούσε περισσότερα από 40 δισ. ευρώ, που θα απέδιδε μια διαγραφή χρέους 10 δισ. Οι τράπεζες, μάλιστα, ενδέχεται να εξασφαλίσουν και κέρδος αν τα νέα, «κουρεμένα» ομόλογα τους δοθούν σε τιμή λίγο υψηλότερη από την αγοραία τιμή των παλιών (αυτή η προσδοκία εξηγεί εν μέρει την άνοδο των αποδόσεων και τη μείωση των spreads τις τελευταίες μέρες).
Τι θα γίνει όμως με το υπόλοιπο 80% των ομολόγων, αξίας περίπου 130 δισ. ευρώ; Για λόγους δημιουργικής λογιστικής και κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο, οι τράπεζες έχουν προτιμήσει να εγγράψουν το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων που κατέχουν στο banking book, το «βιβλίο» στο οποίο μπορούν καταγράφουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής τους αξίας. Οι «φουσκωμένοι» λογαριασμοί τους επιτρέπουν να εμφανίζουν πιο υγιείς ισολογισμούς, ενώ χαμένες δεν θα βγουν, αφού στη λήξη των ομολόγων το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους έχει αποδώσει όλο το ποσό μαζί με τους τόκους. Ποιες τράπεζες θα δεχθούν, λοιπόν, να σκάσουν τη «φούσκα» που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους και με τι αντάλλαγμα;
Ο στόχος της επαναγοράς είναι, βεβαίως, να ανακτήσει η Ελλάδα ομόλογα στη μειωμένη τιμή αγοράς και άρα να μειώσει έτσι το χρέος της. Πόσα ομόλογα, όμως, θα μπορέσει να αγοράσει;
Μία δυνατότητα, ενδεχομένως η πιο ανώδυνη, περιλαμβάνει τα ομόλογα ονομαστικής αξίας 60 δισ. ευρώ και πραγματικής περίπου 42 δισ. που έχει αγοράσει η ΕΚΤ για να βοηθήσει τις αναξιοπαθούσες τράπεζες. Η Ελλάδα, λοιπόν, αγοράζει από την ΕΚΤ τα ομόλογα στην τιμή κτήσης και αυτομάτως έχει την ευκαιρία να διαγράψει χρέος 18 δισ. ευρώ. Μέχρι εδώ καλό ακούγεται.
Τι θα γίνει, όμως, με τα ομόλογα ύψους 170 δισ. που έχουν στην κατοχή τους κυρίως οι ελληνικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες; Θεωρητικά μπορεί να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία, εφόσον όμως οι τράπεζες θέλουν. Αλλά οι έξυπνες τράπεζες – κάτοχοι του χρέους, τηρούν διπλά βιβλία (αυτή είναι η απαραβίαστη, υπεράνω όλων νομιμότητα, για την οποία κόπτεται η κυβέρνηση). Στο trading book καταγράφουν τα ομόλογα που διαθέτουν προς πώληση στην τιμή αγοράς, δηλαδή υποτιμημένα. Σ’ αυτό το «βιβλίο», όμως, κρατούν μόνον το 20% με 25% των ομολόγων. Μια διαδικασία επαναγοράς χρέους σαν αυτή που περιγράψαμε αρχικά δεν θα αφορούσε περισσότερα από 40 δισ. ευρώ, που θα απέδιδε μια διαγραφή χρέους 10 δισ. Οι τράπεζες, μάλιστα, ενδέχεται να εξασφαλίσουν και κέρδος αν τα νέα, «κουρεμένα» ομόλογα τους δοθούν σε τιμή λίγο υψηλότερη από την αγοραία τιμή των παλιών (αυτή η προσδοκία εξηγεί εν μέρει την άνοδο των αποδόσεων και τη μείωση των spreads τις τελευταίες μέρες).
Τι θα γίνει όμως με το υπόλοιπο 80% των ομολόγων, αξίας περίπου 130 δισ. ευρώ; Για λόγους δημιουργικής λογιστικής και κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο, οι τράπεζες έχουν προτιμήσει να εγγράψουν το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων που κατέχουν στο banking book, το «βιβλίο» στο οποίο μπορούν καταγράφουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής τους αξίας. Οι «φουσκωμένοι» λογαριασμοί τους επιτρέπουν να εμφανίζουν πιο υγιείς ισολογισμούς, ενώ χαμένες δεν θα βγουν, αφού στη λήξη των ομολόγων το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους έχει αποδώσει όλο το ποσό μαζί με τους τόκους. Ποιες τράπεζες θα δεχθούν, λοιπόν, να σκάσουν τη «φούσκα» που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους και με τι αντάλλαγμα;
Σάιλοκ
Σχόλια
