του Γιώργου Κυριακού
«Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους…
ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τούς σκεπάζει….»
Αργύρης Χιόνης
Κράτος και παρακράτος στην Αλβανία επανεκκίνησαν τους μηχανισμούς σύνθλιψης της ελληνικής μειονότητας με «οδηγό» την υπόθεση Κατσίφα. Ένα μικρό εκκλησάκι-εικονοστάσι που ξεκίνησε να ανεγείρει η οικογένεια του δολοφονημένου Κωνσταντίνου σταμάτησε μετά από την απαγόρευση που επέβαλε η αστυνομία την περασμένη Πέμπτη. Ο προσχηματικός –και αστείος για την Αλβανία– λόγος της έλλειψης «αδείας ανεγέρσεως» σ’ ένα λόφο γυμνό, περίπου 40 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι του, μετατράπηκε σε αληθινή σκοπιμότητα για την οποία ενεργοποιήθηκε το παρακράτος: «Εκεί τα έσπασαν όλα παιδί μου, δεν άφησαν τίποτα. Πήγα το πρωί, είδα που δεν άφησαν τίποτα όρθιο… 400 κεραμίδια τα έκαμαν κομμάτια, σακούλες, πενήντα εξήντα όλα τα έσκισαν, τα άφησαν εδώ και εκεί. Άμμος, τα βαρέλια τα μεγάλα τα τσίγκινα, τα τρυπήσανε τα αδειάσανε, που ήταν γεμάτα νερό… Πολεμάνε το παιδί μου ακόμα και εκεί που είναι! Άδικα έφαγες τα νιάτα σου του λέω…».Τα λόγια της μάνας του, της Βασιλικής, λένε ακριβώς το τι έγινε από «αγνώστους» το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, δυο μέρες μετά. Στο μεταξύ, ένα εργοτάξιο ανακρίσεων στήθηκε στο Μπουλεράτι (Βουλιαράτες) σε βοσκούς με ερωτήσεις για το ποιοι ανεβαίνανε με τα γομάρια και τα οικοδομικά υλικά (και με απειλητικού τύπου ερωτήσεις για το αν βόσκουν σε δικά τους χωράφια ή ενοικιασμένα…), σε κατοίκους για να ομολογήσουν για ανθρώπους που ανέβαιναν επάνω, ποιοι-τι λένε-τι κάνουν, στήνοντας αστυνομικά μπλόκα τόσο στις εισόδους του χωριού όσο και προς το λόφο που διεπράχθη η δολοφονία.
Διαφαίνεται περισσότερο ότι το αλβανικό κράτος που λειτουργεί χωρίς πραγματικό αντίπαλο (το 60% των υπηκόων του θέλει να μεταναστεύσει οριστικά σύμφωνα με δημοσκοπήσεις) έχει μετατραπεί σε ένα δυνάστη τόσο γενικώς για τους Αλβανούς υπηκόους του, όσο και ιδιαίτερα για τη μειονότητα που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση: «περιουσιακό» ζήτημα στη Χιμάρα, αστυνομική επιτήρηση και τρομοκρατία από το 1994 –αυτήν αντιπάλεψε ο Κατσίφας–, «πόλεμος της σημαίας» από τις παρακρατικές συμμορίες, συχνές διαρρήξεις σπιτιών στα χωριά της μειονότητας (χωρίς κλοπές), προσπάθεια γκριζαρίσματος με εποικισμούς…
Οι λόγοι και οι υποβολείς τους για αυτήν την «εκτροπή», που απέκτησε μεγαλύτερες διαστάσεις μετά την εκλογή Ράμα, γίνονται όλο και πιο ορατοί. Από τη μια οι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ κι από την άλλη η παραδοσιακή σχέση με την Τουρκία καθιστούν το κράτος-δυνάστη σε κράτος-γενίτσαρο. Η αναμενόμενη συμφωνία ανταλλαγής εδαφών με τη Σερβία για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου-Κοσσόβου, μιας χώρας προτεκτοράτου-στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ της οποίας το πολιτικό σύστημα διατείνεται ότι «με την Αλβανία είμαστε ένα» είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες «αναβάθμισης» της χώρας.
Διαφαίνεται ότι το αλβανικό κράτος έχει μετατραπεί σε ένα δυνάστη τόσο γενικώς για τους Αλβανούς υπηκόους του, όσο και ιδιαίτερα για τη μειονότητα που δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση
Οι αμερικανικές σημαίες και στις δυο χώρες είναι σημαίες αναφοράς. Η σχέση με την Κεμαλοσουλτανική Τουρκία γίνεται ολοένα και πιο σαφής αφού το αλβανικό κράτος πραγματοποιεί με βήματα σημειωτόν ένα «απαλό» γκριζάρισμα του Ιονίου, στήνει ερντογανικές θρησκευτικές δομές με εμβληματικά γεγονότα την ανέγερση του μεγαλύτερου Τεμένους των Βαλκανίων στα Τίρανα και του μνημείου θυμάτων της 16ης Ιουλίου, συμμετέχει με τουρκική προτροπή στην «Οργάνωση Ισλαμικής Διάσκεψης» (ΙCΟ), δέχεται διαρκώς στρατιωτική βοήθεια, παραχωρεί το δικαίωμα ελλιμενισμού τουρκικών πλοίων στην Αυλώνα, το δικαίωμα τουρκικής βάσης στο Πόρτο Παλέρμο (μεταξύ Αγίων Σαράντα-Χιμάρας), το δικαίωμα βάσης ραντάρ στην Κορυτσά, και δέχεται την κηδεμονία της Τουρκίας για την προώθηση του τσάμικου ζητήματος… Αυτοί οι δυο, ουσιαστικά, παράγοντες ωθούν το χρήσιμο εθνικισμό του αλβανικού κράτους που παρ’ όλα τα σοβαρά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, οι μηχανισμοί ασφαλείας λειτουργούν κανονικότατα.
«Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν υπάρχει καμία πρόοδος χωρίς την αντιμετώπιση των απειλών της επεκτατικής Τουρκίας. Και, όπως αφέθηκε να πάρει φιλέτο από τη Β. Συρία, έτσι θα απλώσει το χέρι της και προς δυσμάς: Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη» (Δρόμος, editorial 11/10/2019). Ακριβώς σ’ αυτήν την προοπτική τρόμου οφείλουμε να δούμε τη συνέχεια της πολιτικής αυτής στην οθωμανική «πίσω αυλή» των Βαλκανίων και «με άλλα μέσα»: Αλβανία, Κόσσοβο, Βοσνία, χρήσιμες μειονότητες στο νοτιοσλαβικό κρατίδιο της ΠΓΔΜ, του Μαυροβουνίου, της Βουλγαρίας, της Σερβίας. Κι όλα αυτά με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ που δίνει τα όπλα, της σιωπηρής Ε.Ε. που δίνει το χρήμα για την «ενσωμάτωση» και μιας άηχης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που κατευνάζει, σύμφωνα με το πρωτόκολλο της κουμπαριάς και της «φιλίας των (εμπόρων) των λαών».
Ανεβαίνοντας την οδό Αριστεράς κάνουμε μια στάση στο Μπουλεράτι, στο μνήμα του Κωνσταντίνου Κατσίφα, για έναν καφέ κι ένα τσίπουρο…
