Διαβάστε τα προηγούμενα: Μέρος Α’ , Μέρος Β΄, Μέρος Γ΄
Παρακολουθώντας τις συχνές αλλαγές πρωθυπουργών το τελευταίο διάστημα στη Γαλλία, οι σχολιαστές συμφωνούν ότι αποτελούν ένδειξη για τη βαθιά κρίση που διέρχεται η χώρα. Αν οι ίδιοι ήξεραν καλύτερα την ιστορία της Ελλάδας, τι θα έλεγαν άραγε γι’ αυτό το κράτος που μέσα σε 200 χρόνια όρκισε πάνω από 200 πρωθυπουργούς;
Φαντάζομαι σχόλια του τύπου «διαχρονικά οι πρωθυπουργοί στην Ελλάδα είναι αναλώσιμοι», «η Ελλάδα είναι μονίμως σε κρίση», «η Ελλάδα πάσχει σοβαρά από πολιτικό προσωπικό», «ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα είναι εκ γενετής προβληματικός», «αυτή η χώρα δεν κατάφερε ποτέ να γίνει σοβαρό κράτος» και άλλα παρόμοια. Και σ’ αυτά θα πρόσθετα ότι στην Ελλάδα το κοινοβουλευτικό σύστημα όχι μόνο δεν προήγαγε ποτέ τη δημοκρατική συνεννόηση και συναίνεση, αλλά αντιθέτως καλλιεργούσε και αναπαρήγαγε σταθερά και δια βίου την ασυνεννοησία, την αντιπαλότητα και την αλληλοϋπονόμευση ιδίως μεταξύ των ομόδοξων παρατάξεων της Δεξιάς. Και μόνο σε συνάρτηση με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα και συχνές συνταγματικές εκτροπές μπορεί κανείς να αξιολογήσει συνολικά το πολιτικό σύστημα που επικράτησε στο ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του.
Στην πρώτη περίοδο, μέσα σε 31 χρόνια, από τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1931 μέχρι την αποπομπή του βασιλιά Όθωνα το 1862, πραγματοποιήθηκαν 37 ορκωμοσίες πρωθυπουργών. Συμπεριλαμβανομένων των διορισμένων και των πραξικοπηματιών, στην αμέσως επόμενη περίοδο, από το 1862 μέχρι το 1910, σε διάρκεια 48 ετών, έγιναν 65 ορκωμοσίες πρωθυπουργών και στην τρίτη περίοδο, με χρονική διάρκεια 26 ετών, από το 1910 μέχρι το 1936, έγιναν 40 ορκωμοσίες, ενώ στα 33 έτη από το 1941 μέχρι το 1974, δηλαδή από την Κατοχή μέχρι την πτώση της απριλιανής δικτατορίας, υπήρξαν 49 πρωθυπουργοί! 100 πρόσωπα συνολικά, που κάνουν κατά μέσο όρο από δύο θητείες με μέσο όρο θητείας περίπου 10 μήνες! Εύλογα προκύπτει το ερώτημα, που εμπεριέχει και την αυτονόητη απάντησή του, για το πόσο μπορεί να υπάρξει εθνικό σχέδιο και εφαρμογή του με τέτοια περιθώρια χρόνου, πέρα από όλα τα άλλα εμπόδια που δεν είναι καθόλου αμελητέα…
Στη μεταπολίτευση, από το 1974 και μετά, συγκριτικά με τις προηγούμενες περιόδους λιγόστεψαν οι πρωθυπουργοί, 18 στο σύνολο, και επιμηκύνθηκαν οι θητείες τους, αν και μόνο 5 έκαναν ολοκληρωμένη τετραετή θητεία.
Λογική εκτίμηση που προκύπτει είναι ότι αυτή η παρέλαση πρωθυπουργών αποτελεί μια εγγενή ανωμαλία και φανερώνει τη συνεχή καταστρατήγηση των θεσμών, την αστάθεια της διακυβέρνησης, την παράκαμψη της λαϊκής βούλησης, τις ατελείωτες ίντριγκες, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και την άσβεστη εχθρότητα στους κόλπους του πολιτικού προσωπικού το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος της θητείας του ήταν εξαιρετικά αναξιόπιστο, αναποτελεσματικό, αποτυχημένο και επικίνδυνο για τον τόπο.
Εξάρτηση
Στις εξαρτημένες χώρες, το πολιτικό προσωπικό, όπως όλοι οι μηχανισμοί, και όλος ο τρόπος σκέψης, αντίληψης, σχεδιασμού και εκτέλεσης, προσαρμόζεται στη λογική και στα όρια που θέτει η εξάρτηση. Κατά κανόνα κι αυτοί που είναι αντίθετοι στην εξάρτηση θέλοντας και μη λειτουργούν αναγκαστικά στο πλαίσιο που αυτή ορίζει με τις κατευθύνσεις και τους περιορισμούς της.
Ακόμα και στη δεκαετία του 1980, που η απεξάρτηση ήταν προβεβλημένο στοιχείο της πολιτικής και οικονομικής πλατφόρμας του ΠΑΣΟΚ, «Έξω από την ΕΟΚ» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ήταν από τα πιο φωναχτά και δημοφιλή συνθήματα του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής, και σε κάθε περίπτωση πολύ εντονότερη από άλλες περιόδους στην πορεία της χώρας, η κουλτούρα του καθεστώτος της εξάρτησης από το αποικιακό κέντρο δεν ηττήθηκε καθώς ήταν βαθιά εμπεδωμένη στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους και του προσωπικού που έκανε πολιτική καριέρα. Γι’ αυτό, παρ’ όλες τις εξαγγελίες και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση ούτε η αποβιομηχάνιση ούτε η αγροτική συρρίκνωση αποφεύχθηκαν καθ’ όσον η χώρα παρέμενε μέσα στο κανάλι του δυτικού καταμερισμού σε μητροπόλεις και αποικίες. Και η Ελλάδα, ακόμα και ως εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κρατήθηκε αποκλειστικά στο επίπεδο του δορυφόρου, όπως και άλλες χώρες που έγιναν μέλη χωρίς να ανήκουν στον πυρήνα των αποικιακών μητροπόλεων. Σ’ αυτή την κατάσταση συνέβαλε και το γεγονός ότι και οι μητροπόλεις, καθώς απομακρύνονταν παρακμάζοντας όλο και πιο πολύ από το ένδοξο ιμπεριαλιστικό τους παρελθόν, δεν μπορούσαν ούτε τις δικές τους βιομηχανίες να κρατήσουν ακμαίες και ισχυρές.
Είναι παραδεκτό ότι, στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, είναι τα κονδύλια του σχεδίου Μάρσαλ που λειτούργησαν σαν δεκανίκι προσωρινής στήριξης της οικονομίας. Και μετά, πριν προλάβει η οικονομία να σταθεροποιηθεί και να εκσυγχρονιστεί, είναι οι εμφύλιοι οικογενειακοί καβγάδες της Δεξιάς που διαμορφώνουν την ανώμαλη δεκαετία του 1960 οι οποίοι «τακτοποιούνται» εξ ίσου ανώμαλα με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου το 1967.
Με συνεχείς, λοιπόν, αθλιότητες κακουργηματικής μορφής από τη Δεξιά, με όλες τις παραλλαγές της στην εξουσία, αποικιοκρατική, στρατοκρατική, βασιλική, κοινοβουλευτική και δικτατορική, υπό τον διαρκή έλεγχο της Δύσης που θέλει την Ελλάδα για πολύτιμο ανάχωμα στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου στο υπογάστριο των σοσιαλιστικών Βαλκανίων, στην είσοδο προς τη σοβιετική Μαύρη Θάλασσα και στα ανοιχτά των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, σπαταλιέται εδώ η μεταπολεμική περίοδος 1945-1975 που για την μητροπολιτική Ευρώπη έχει χαρακτηριστεί ως η «Χρυσή τριακονταετία».
Η φτωχότερη
Με την πτώση της χούντας το 1974, η Ελλάδα βγαίνει σακατεμένη από την τριακονταετία με κοχλάζουσα ακόμα την ταπεινωτική ήττα στην Κύπρο και ενεργοποιείται ξανά όλο το μπαγιάτικο πολιτικό προσωπικό της άκρως προβληματικής προδικτατορικής εποχής, όπως έγινε και μετά την Κατοχή. Υπάρχει ένα πολύ ζωντανό πατριωτικό ρεύμα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, απόρροια του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά οργανωτικά είναι κατακερματισμένο και πολιτικά δεν έχει πρόσβαση στο εποικοδόμημα και τους μηχανισμούς της εξουσίας. Ένα μέρος του θα μαραζώσει κι ένα μέρος του θα προσχωρήσει στο ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ.
Ο εγκεκριμένος από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την εμπειρία της δεκαετούς παραμονής του στη Γαλλία, είχε φύγει κρυφά σαν κλέφτης το 1963 και γυρίσει σαν εθνοσωτήρας το 1974 κομίζοντας κατά την πολυδιαφημισμένη τότε προπαγάνδα το κλειδί στον παράδεισο. Η ΕΟΚ είχε τα καλά της, αλλά ήταν και παγίδα. Εισρεύσανε χρήματα, αλλά σήμερα μπορούμε να κρίνουμε την ένταξη και τη σχέση εκ του συνολικού βιωμένου αποτελέσματος. Η χώρα είναι ουσιαστικά κατεστραμμένη. Υπανάπτυκτη, ένα παραμάγαζο της Ευρώπης. Δεν παίζει σε κανένα πεδίο με αξιώσεις. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ που σε κάποιες φάσεις φάνηκαν οι δυνατότητες των ντόπιων παικτών, σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών στις πρώτες ομάδες του πρωταθλήματος είναι ξένοι! Γι’ αυτό, αν ακουστεί καμιά φορά ο εθνικός ύμνος στο γήπεδο κανένας παίκτης δεν κουνάει τα χείλη του!
Δυστυχώς, η κάστα που λυμαίνεται και ξεπουλάει την Ελλάδα είναι η μόνη που αναπαράγεται σταθερά από την εποχή της Βαυαροκρατίας. Πάντα με πλάτες τους ξένους προστάτες που καθόλου δεν νοιάζονται για την ποιότητα των υποτελών τους αρκεί να είναι πειθήνιοι στις εντολές και τις οδηγίες τους, η κάστα που ανέπτυξε και συντήρησε το πελατειακό κράτος φιλτράριζε συνεχώς τον ελληνικό λαό και τον εκκαθάριζε από κάθε στοιχείο που αντιδρούσε στην ξενοκρατία και στην καταλήστευση του τόπου. Με πραξικοπήματα, πολέμους, φυλακές, εξορίες, δολοφονίες και διώξεις και αποκλεισμούς πάσης φύσεως, όλα τα καθεστώτα υπηρέτησαν και διατήρησαν τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της χώρας από τον οποίο εξαρτιόταν και η δική τους εξουσία και συμμετοχή στο πλιάτσικο.
Η Ελλάδα το 2030 θα ανήκει στη θλιβερή ομάδα των φτωχότερων βαλκανικών κρατών σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που χαρτογραφεί όλες τις οικονομίες του κόσμου. Η Ελλάδα που το 1980 είχε μερίδιο 0.69% στην παγκόσμια οικονομία, το 2030 θα έχει 0.21%, μικρότερο κι απ’ αυτό που έχει σήμερα! Πολύ κάτω από το οριακό 1%, μαζί με Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία! Και η Τουρκία που το 1980 είχε σχεδόν διπλάσιο μερίδιο από την Ελλάδα, το 2030 θα έχει το 9πλάσιο!
Οι Δυτικοί συντηρούν την Ελλάδα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για γεωπολιτικούς λόγους χάρη στη στρατηγική της τοποθεσία, αλλά και γιατί ξεκοκκαλίζουν όχι μόνο τα πολύτιμα περιουσιακά της στοιχεία, από τα αεροδρόμια και τις επικοινωνίες ως τις παραλίες και τα ιδιωτικά ακίνητα, αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό της που είναι μορφωμένο, παραγωγικό και… φτηνό!
Όμως, αυτοί που πλουτίζουν σ’ αυτή την «εθνική διαδρομή», ως παχιά παράσιτα που απομυζούν τον τόπο, δεν θα παραδεχτούν ποτέ ότι φτάσαμε σ’ αυτή τη θλιβερή κατάσταση εφαρμόζοντας τις πολιτικές που κάθε φορά εξαγγέλλουν ως εθνοσωτήριες σταθερά πειθήνιοι στις «οδηγίες» και πρόθυμα δουλοπρεπείς στις «τιμωρίες».
Παρασιτικός καπιταλισμός
Η αποδοχή της ποινής των μνημονίων ήταν η ύψιστη πράξη υποτέλειας της μεταδικτατορικής περιόδου. Και περιείχε τη μεγαλύτερη ληστεία του ελληνικού λαού και της Ελλάδας ως κρατικής οντότητας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους πριν από 200 χρόνια.
Με πρόσχημα το ύψος του ποσοστού του εξωτερικού δημόσιου χρέους της χώρας επί του ΑΕΠ, η πολιτική ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου το 2010 παρέδωσε τη χώρα στα αρπακτικά της Ευρώπης, και οι λοιποί ακολούθησαν, για να την καταβυθίσουν και να την ξεπουπουλίσουν πατόκορφα.
Προφανώς, η πραγματική επιδίωξη των δανειστών δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτά που επικαλούνταν για να δικαιολογήσουν τα μνημόνια. Όπως γινόταν ανέκαθεν.
Οι ασκούντες κυβερνητική εξουσία δανείστηκαν από τους Βρετανούς χρεώνοντας το κράτος προτού ακόμα ιδρυθεί και αναγνωριστεί, δηλαδή πριν ακόμα νικηθεί ο σουλτάνος, όταν η έκβαση του απελευθερωτικού αγώνα ήταν εντελώς αβέβαιη. Με χρόνο αποπληρωμής σε βάθος δεκαετιών και με καινούργια δάνεια στην πορεία, η Ελλάδα ήταν πάντα χρεωμένη, τα οποία συνοδεύονταν από αλλεπάλληλες χρεοκοπίες οι οποίες διαιώνιζαν την εξάρτηση και την υποτέλεια. Εξάλλου, ο δανεισμός από τις μητροπόλεις, εκ φύσεως, ακόμα κι όταν είναι από ιδιωτικά κεφάλαια, αποβλέπει πρώτα στον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους-θύματος και τον μερικό στραγγαλισμό του και μετά στην αποκόμιση τόκων, επειδή πάντοτε η εξάρτηση συνοδεύεται από πρόσθετα μέτρα εκμετάλλευσης του κράτους-δανειολήπτη, γεγονός ιδιαίτερα εμφανές και στα επισυναπτόμενα των μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα με τη συναίνεση των κομμάτων εξουσίας.
Η δεκαετία του 2010 έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Κάνοντας πολλές φορές με το τρόλεϊ τις διαδρομές Πολυτεχνείο-Πατήσια και Πατήσια-Πολυτεχνείο, αλέ-ρετούρ, με σφιγμένη καρδιά μαγνητοσκοπούσα από τα παράθυρα τα εκατοντάδες καταστήματα που ήταν κλειστά, συνεχόμενα ή μαγαζί παρά μαγαζί! Κι όταν περπατούσα από την πλατεία Αμερικής στην Κολιάτσου ή κατέβαινα την Αγίου Μελετίου η εικόνα εγκατάλειψης και συμφοράς ήταν πλήρης, ρολά κατεβασμένα, ράφια άδεια, λογαριασμοί ανεξόφλητοι πεταμένοι κάτω από τις κλειδωμένες πόρτες, σαν να είχε πέσει πανούκλα! Οι αντίστοιχες εικόνες που είχα στη μνήμη μου από τα εφηβικά μου χρόνια στις γειτονιές που μεγάλωσα συντρίβονταν από τη νέα θλιβερή πραγματικότητα! Και κανένας δεν έκανε μια ταινία με θέμα τα αμέτρητα δράματα που κρύβονταν πίσω από τα ρημαγμένα μαγαζιά. Και κανένας από τους συνεργούς στο έγκλημα δεν λογοδότησε και δεν τιμωρήθηκε! Αυτή είναι η χώρα που έφτιαξαν τα υπερτραφή παράσιτα που πίνουν το αίμα από τους ψυχορραγούντες!
Μεσιέ κανιμπάλ
Μια διαφορά που υπάρχει με τα μνημόνια η οποία τα κάνει επαχθέστερα από τις συνήθεις χρεοκοπίες, είναι ότι επιβλήθηκαν όχι μόνο στο πλαίσιο της συνήθους πρακτικής των δανειστών να εξαρτούν και να εκμεταλλεύονται τα πιο αδύνατα κράτη, αλλά και υπό καθεστώς σοβαρής μείωσης των εσόδων των ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης που συνεπάγεται αποβιομηχάνιση και αποδυνάμωση των εθνικών τους οικονομιών με απρόβλεπτες κοινωνικές επιπτώσεις και γεωπολιτικές προεκτάσεις.
Η Ευρώπη έχοντας χάσει ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι από το παγκόσμιο μερίδιο της στον παραγόμενο πλούτο, για να αναπληρώσει ό,τι μπορεί προχώρησε σε ανθρωποφαγία ακόμα και των εταίρων-δορυφόρων της με την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή λεηλασίας. Τα στοιχεία είναι πολύ εύγλωττα. Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το μερίδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο παγκόσμια παραγόμενο ΑΕΠ (Global GDP PPP) έχει πέσει κάτω από το 14% ενώ της Κίνας που ήταν στο 11% το 1990 έχει φτάσει στο 20% και των BRICS στο 40%!
Η δε υπερβολική ένταση της «τιμωρίας» της Ελλάδας με μέτρα ταπεινωτικά και εξουθενωτικά οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποχωρητικότητα των αξιωματούχων της χώρας, της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ελίτ, που είναι συνάρτηση της κουλτούρας της υποτέλειας που τους διακατέχει.
Για πολλά χρόνια, μας βομβάρδιζαν με τις διαβεβαιώσεις τους, ότι πρέπει να γίνουν αυτά κι αυτά κι όταν γίνουν αυτά κι αυτά θα μπούμε στον άνετο, φαρδύ και καλοστρωμένο δρόμο της ευημερίας. Ότι αν μπούμε στο ευρώ, αν ιδιωτικοποιήσουμε τον δημόσιο τομέα ξεπουλώντας όλες τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, και τις πιο στρατηγικές οικονομικά και αμυντικά, αν μειώσουμε δραστικά τις συντάξεις και τους μισθούς για να έρθουν επενδύσεις και να γίνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικά, κι αν μειώσουμε τους φόρους για τους πλούσιους και τις πολυεθνικές, τότε θα δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας με καλύτερες αμοιβές και μπλα-μπλα-μπλα, η Ελλάδα θα απογειωθεί και θα γίνει ισότιμη με τις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες!
Έγιναν όλα αυτά σε ποσοστό που ούτε οι ίδιοι που το υποστήριζαν δεν το είχαν φανταστεί. Οι πιο μεγάλες, πιο απαραίτητες και πιο νευραλγικές δημόσιες επιχειρήσεις, ΟΤΕ, ΔΕΗ, τράπεζες, ΟΣΕ, αεροδρόμια, λιμάνια, ακόμα κι ο σούπερ κερδοφόρος ΟΠΑΠ, ιδιωτικοποιήθηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα, σπίτια κι επιχειρήσεις, βγαίνουν σωρηδόν σε πλειστηριασμό. Σε όλη τη χώρα φύτρωσαν ιδιωτικά νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα καθώς σκόπιμα η δημόσια υγεία υποχρηματοδοτείται. Ακόμα και τα θεωρούμενα καλά ιδιωτικά σχολεία εξαγοράστηκαν από ξένους επενδυτές. Και τώρα έβαλαν χέρι και στα πανεπιστήμια! Κι έκαναν το Σύνταγμα κουρελόπανο! Και ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Να ζούμε με δανεικά από τους ξένους, οι πλούσιοι να γίνονται προνομιακά πλουσιότεροι και η κοινωνία φτωχότερη, να μειώνεται δραστικά το ποσοστό ιδιοκτησίας των νοικοκυριών, να έχει αφανιστεί η βιομηχανία, να έχει συρρικνωθεί η αγροτική παραγωγή, να φεύγουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι νέοι στερώντας τη χώρα από το καλύτερό της δυναμικό διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό, τις οικογένειες και το δημογραφικό, και το εμπόριο να προσανατολίζεται μόνο σε εισαγωγές, ακόμα και τα κρεμμύδια, τα λεμόνια, τα παπούτσια και οι κάλτσες να είναι εισαγωγής.
Ευρωκαπέλο
Η ένταξη στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση με ψευδή στοιχεία από την κυβέρνηση Σημίτη που αποκαλύφθηκαν αλλά δεν την ανέτρεψαν, έδεσε την Ελλάδα ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα της εξάρτησης που σέρνουν οι ισχυροί της Ευρώπης στη θέση του πτωχού συγγενή. Λες και η Ελλάδα που την κατάντησαν να εξάγει μετά βίας πορτοκάλια και φράουλες, θα μπορούσε να κοστολογεί τα προϊόντα της με το ίδιο ακριβό νόμισμα με τη Γερμανία και την Ολλανδία που παράγουν βιομηχανικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και έχουν ΑΕΠ άνω του τρισεκατομμυρίου!
Γι’ αυτό, με το που εισήχθη το ευρώ έγινε μια εσωτερική σκούπα στα οικονομικά των Ελλήνων καθώς, ενδεικτικά, το εμφιαλωμένο μισόλιτρο νερό από 50 δραχμές εκτινάχθηκε στο μισό ευρώ που ισοδυναμούσε με 170 δραχμές! Κι αυτό έγινε σχεδόν στο σύνολο των προϊόντων, αλλά όχι αντίστοιχα στους μισθούς και τις συντάξεις, φτωχαίνοντας αισθητά και ακαριαία τα λαϊκά στρώματα. Ληστεία Χρηματιστηρίου, ληστεία ευρώ, ληστεία μνημονίων, ληστεία κόκκινων δανείων, ληστεία πληθωρισμού, πέντε μεγάλες ληστείες, με αλληλουχία, οι οποίες πλαισιώθηκαν κι από άλλες ενσωματωμένες ληστείες, όπως η αύξηση του ΦΠΑ, και όλες ενέτειναν και καθιέρωσαν τη μαζική φτωχοποίηση, την ολική αποβιομηχάνιση, την καταστροφή του αγροτικού τομέα, την υποβάθμιση των υπηρεσιών σχεδόν αποκλειστικά στον πολυπληθή αλλά οικονομικά καχεκτικό και χαμηλής ποιότητας τουρισμό, δηλαδή στην ασφυξία του 90% του ελληνικού λαού και στην καθήλωση της Ελλάδας στη μόνιμη θέση του ουραγού των ευρωπαϊκών κρατών.
Μετά από όλες τις θαυμαστές «μεταρρυθμίσεις» η Ελλάδα είναι, ανάμεσα σε 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ, η τέταρτη πιο χρεωμένη χώρα στον κόσμο!
