Αναγκαία μια πολιτική ανεξαρτησίας, βαθιάς δημοκρατίας και συνολικής διεξόδου σωτηρίας΄. Του Ρούντι Ρινάλντι
Τι συμβαίνει όταν μια χώρα σαν την Ελλάδα βρίσκεται σε ένα επίκεντρο γεωπολιτικών και στρατηγικών εξελίξεων; Για τον παλιό πολιτικό κόσμο που νιώθει σαν να νεκρανασταίνεται μετά το χαστούκι των εκλογικών αναμετρήσεων, μοιάζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα σοβαρό, σαν να είναι όλα υπό έλεγχο και να μην υπάρχουν διόλου απειλές στον ορίζοντα. Στην περιοχή μας καταρρίπτονται αεροσκάφη, η Κύπρος μέχρι χτες κυρίαρχη, αλλά κατά το ήμισυ κατεχόμενη χώρα, μπαίνει κι αυτή στον Προκρούστη των μνημονίων γιατί επλήγη (τυχαία ή σχεδιασμένα από το κούρεμα των ελληνικών τραπεζών -άλλη μια «προσφορά» του «εθνικού κέντρου»). Ο πόλεμος και η σχεδιασμένη ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, η ενεργός ανάμειξη της Τουρκίας και οι εκκλήσεις για ενεργοποίηση όλων των νατοϊκών διατάξεων και δυνάμεων για την επίλυση της «κρίσης» προμηνύουν τεράστιες αλλαγές στο γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής με απρόσμενες συνέπειες.
Κοντά σε αυτά μια πιθανή αποβολή της Ελλάδας από τους μηχανισμούς της Ευρωζώνης για πολλούς λόγους – όχι μόνο λόγω της πολιτικής της Γερμανίας αλλά και άλλων ευρωπαϊκών παραγόντων που φαίνεται να «εγκαταλείπουν» την Ελλάδα στην τύχη της (στο γκρεμό που πέφτει) ενισχύουν τις πιθανότητες πλάι στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή να βρεθούμε αντιμέτωποι και με εθνικές εμπλοκές.
Υπάρχει στοιχειώδης προετοιμασία της χώρας για όσα έρχονται; Γνωρίζει ο ελληνικός λαός τους κινδύνους και τις πραγματικές τους διαστάσεις;
Στην προεκλογική περίοδο αποκρύφτηκαν συστηματικά όλοι αυτοί οι κίνδυνοι. Μάλιστα, η αντίδραση κατασκεύασε το ανέκδοτο πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει την καταστροφή, ενώ αυτή έρχεται με μεγάλες δρασκελιές, ειδικά μέσα από τις μνημονιακές και ιμπεριαλιστικές πολιτικές στην περιοχή. Σε ολόκληρη, μάλιστα, την περιοχή και όχι μόνο στην Ελλάδα. Μόνο που η Ελλάδα βρίσκεται εκτεθειμένη στο σταυροδρόμι πολλών διαπλεκόμενων και ανταγωνιζόμενων συμφερόντων που αναγκαστικά πρέπει να περάσουν από τον κόμβο Ελλάδα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και γενικά στην Ευρασία. Ο πολιτικός και γεωστρατηγικός έλεγχος της Ελλάδας πιθανόν να ενδιαφέρει περισσότερο από την οικονομικό βάρος της χώρας.
Στην προεκλογική περίοδο τονίστηκαν δύο πράγματα: τι μεγάλη καταστροφή θα γίνει στη χώρα, αν αποκοπεί από τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα και τι επιπτώσεις θα είχε για την Ευρώπη και την οικοδόμησή της μια ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς στις εκλογές. Αποκρύφτηκε συστηματικά ότι η Ευρώπη, συνολικά, είναι ο μεγάλος ασθενής, που βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και φθίνουσα πορεία, όσον αφορά την πολιτική και οικονομική της ισχύ. Ο μεγάλος πληγωμένος του καπιταλιστικού συστήματος. Κι όχι μόνο, αλλά οι διαφοροποιήσεις και οι φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της δυναμώνουν. Ήδη όλοι βλέπουν πως η Ε.Ε. χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: στις χώρες που δανείζουν και στις χώρες που δανείζονται. Βλέπουν, επίσης, πως ο στρατηγικός άξονας Γαλλίας-Γερμανίας εξασθενεί και πως η προσπάθεια της Γερμανίας να επιβάλει την πανευρωπαϊκή λιτότητα και την πειθαρχία μέσω μιας ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης συναντάει πολλά εμπόδια. Σε αυτή την τροχιά η Γερμανία της Μέρκελ πιέζεται να σηκώσει μέρος του οικονομικού βάρους που της αναλογεί. Μπορεί, μάλιστα, εκεί να κάνει παραχωρήσεις.
Ωστόσο, το σχέδιό της για δημιουργία μισοαποικιακής ζώνης στον ευρωπαϊκό Νότο και ενδυνάμωση της κυριαρχίας της μέσα στην Ε.Ε., δεν θίγεται. Στο πλαίσιο αυτά αυξάνεται η πιθανότητα να αποκοπούν από την Ευρωζώνη χώρες που δημιουργούν προβλήματα, είτε προς παραδειγματισμό, είτε γιατί το απαιτεί η κούρσα των διεθνών ανταγωνισμών.
Μονάχα μια πολιτική ανεξαρτησίας και βαθιάς δημοκρατίας, μια πολιτική που θα συνδυάζει την κοινωνική επιβίωση με την ανάγκη διεξόδου της χώρας και την κατοχύρωση της θέσης σε ένα δύσκολο και ταραγμένο περιβάλλον μπορεί να εγγυηθεί μια διαφορετική πορεία. Δύσκολο, αλλά αναγκαίο. Δύσκολο, αλλά απαραίτητο για τον εξοπλισμό του λαού και της Αριστεράς στις τεράστιες μπόρες που έρχονται.
Κοντά σε αυτά μια πιθανή αποβολή της Ελλάδας από τους μηχανισμούς της Ευρωζώνης για πολλούς λόγους – όχι μόνο λόγω της πολιτικής της Γερμανίας αλλά και άλλων ευρωπαϊκών παραγόντων που φαίνεται να «εγκαταλείπουν» την Ελλάδα στην τύχη της (στο γκρεμό που πέφτει) ενισχύουν τις πιθανότητες πλάι στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή να βρεθούμε αντιμέτωποι και με εθνικές εμπλοκές.
Υπάρχει στοιχειώδης προετοιμασία της χώρας για όσα έρχονται; Γνωρίζει ο ελληνικός λαός τους κινδύνους και τις πραγματικές τους διαστάσεις;
Στην προεκλογική περίοδο αποκρύφτηκαν συστηματικά όλοι αυτοί οι κίνδυνοι. Μάλιστα, η αντίδραση κατασκεύασε το ανέκδοτο πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει την καταστροφή, ενώ αυτή έρχεται με μεγάλες δρασκελιές, ειδικά μέσα από τις μνημονιακές και ιμπεριαλιστικές πολιτικές στην περιοχή. Σε ολόκληρη, μάλιστα, την περιοχή και όχι μόνο στην Ελλάδα. Μόνο που η Ελλάδα βρίσκεται εκτεθειμένη στο σταυροδρόμι πολλών διαπλεκόμενων και ανταγωνιζόμενων συμφερόντων που αναγκαστικά πρέπει να περάσουν από τον κόμβο Ελλάδα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και γενικά στην Ευρασία. Ο πολιτικός και γεωστρατηγικός έλεγχος της Ελλάδας πιθανόν να ενδιαφέρει περισσότερο από την οικονομικό βάρος της χώρας.
Στην προεκλογική περίοδο τονίστηκαν δύο πράγματα: τι μεγάλη καταστροφή θα γίνει στη χώρα, αν αποκοπεί από τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα και τι επιπτώσεις θα είχε για την Ευρώπη και την οικοδόμησή της μια ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς στις εκλογές. Αποκρύφτηκε συστηματικά ότι η Ευρώπη, συνολικά, είναι ο μεγάλος ασθενής, που βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και φθίνουσα πορεία, όσον αφορά την πολιτική και οικονομική της ισχύ. Ο μεγάλος πληγωμένος του καπιταλιστικού συστήματος. Κι όχι μόνο, αλλά οι διαφοροποιήσεις και οι φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της δυναμώνουν. Ήδη όλοι βλέπουν πως η Ε.Ε. χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: στις χώρες που δανείζουν και στις χώρες που δανείζονται. Βλέπουν, επίσης, πως ο στρατηγικός άξονας Γαλλίας-Γερμανίας εξασθενεί και πως η προσπάθεια της Γερμανίας να επιβάλει την πανευρωπαϊκή λιτότητα και την πειθαρχία μέσω μιας ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης συναντάει πολλά εμπόδια. Σε αυτή την τροχιά η Γερμανία της Μέρκελ πιέζεται να σηκώσει μέρος του οικονομικού βάρους που της αναλογεί. Μπορεί, μάλιστα, εκεί να κάνει παραχωρήσεις.
Ωστόσο, το σχέδιό της για δημιουργία μισοαποικιακής ζώνης στον ευρωπαϊκό Νότο και ενδυνάμωση της κυριαρχίας της μέσα στην Ε.Ε., δεν θίγεται. Στο πλαίσιο αυτά αυξάνεται η πιθανότητα να αποκοπούν από την Ευρωζώνη χώρες που δημιουργούν προβλήματα, είτε προς παραδειγματισμό, είτε γιατί το απαιτεί η κούρσα των διεθνών ανταγωνισμών.
Μονάχα μια πολιτική ανεξαρτησίας και βαθιάς δημοκρατίας, μια πολιτική που θα συνδυάζει την κοινωνική επιβίωση με την ανάγκη διεξόδου της χώρας και την κατοχύρωση της θέσης σε ένα δύσκολο και ταραγμένο περιβάλλον μπορεί να εγγυηθεί μια διαφορετική πορεία. Δύσκολο, αλλά αναγκαίο. Δύσκολο, αλλά απαραίτητο για τον εξοπλισμό του λαού και της Αριστεράς στις τεράστιες μπόρες που έρχονται.
Σχόλια
