του Στάθη*
Το άγος του Xρηματιστηρίου παρέμεινε ανεξίτηλο και, ως προς τα θύματά του, ανεξιλέωτο – «ας προσέχαμε», όπως μας κατακεραύνωσε και ο κ. Σημίτης.
Η κρίση των Ιμίων άνοιξε τις πόρτες του φρενοκομείου που μας περιμένει – με τις «ευχαριστίες μας στους Αμερικανούς» να έχουν έκτοτε εξελιχθεί στον παιάνα που τραγουδάει σήμερα ο κ.Κοτζιάς στον μάστερ Πάιατ.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν απέδωσαν ποτέ λογαριασμό, σηματοδοτώντας με τον χαβαλέ τους μιαν εποχή πλαστής ευμάρειας με πλαστικά ήθη και ανθρώπους από νάιλον λάιφ στάιλ.
Προϊούσης της Μεταπολίτευσης η Διαπλοκή καθιέρωσε μια παραεξουσία που εν τέλει επέβαλε στο κράτος την εξουσία ενός παρακράτους των μεγαλοκρατικοδίαιτων. Ταυτοχρόνως η Διαφθορά θεμελίωσε το καθεστώς της μίζας (στους εξοπλισμούς, στη φαρμακαγορά, στις αναθέσεις έργων και αλλού), ενώ ταυτοχρόνως λήστευε και λεηλατούσε τα κόπια του λαού και τους εθνικούς πόρους.
Για να συμβούν και να συμβαίνουν όλα αυτά, ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ και ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού των ΑΕΙ ανέλαβαν επί χρυσίω την αποκοπή του λαού από τον πολιτισμό του, την αποβλάκωση της κοινωνίας, την εθνική αποδόμηση και τη διάρρηξη της συναλληλίας στο πλαίσιο των κοινοτήτων.
Η ώρα της αλήθειας για την Ελλάδα ήρθε με ένα μεγάλο ψέμα: μια κρίση δανεισμού μετατράπηκε σε κρίση χρέους και η χώρα παραδόθηκε εν μια νυκτί στις συνέπειες της ήττας ενός πολέμου. Ποτέ καμιά άλλη χώρα (ποτέ) στη σύγχρονη ιστορία δεν έχει καταβάλει τόσα πολλά επί τόσον μακρόν όσα κατέβαλε η Ελλάδα, ακόμα και αν είχε υποστεί συντριπτική ήττα σε πόλεμο έως εσχάτων.
Οι Έλληνες προσπάθησαν να αντιδράσουν – οι πλατείες γέμισαν αγανακτισμένους, ενώ στη συνεχεία μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος υπερέβη τον εαυτόν του υπερψηφίζοντας την Αριστερά κι εν προκειμένω τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε έρθει η ώρα της Κάθαρσης. Όμως όταν δεν επέρχεται η Κάθαρση επελαύνει η Νέμεσις – εν προκειμένω ο Τσίπρας.
Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το «προσκλητήριο του καλού» σε πρόσωπα και προσωπικότητες, σε πολίτες και πολιτικούς, ώστε να λύσει κατά το δυνατόν κάποια από τα επείγοντα προβλήματα αστικού – δημοκρατικού χαρακτήρα εξ όσων ταλάνιζαν και ταλανίζουν τη χώρα, έφερε στην εξουσία τον κατιμά του κόμματος με οικτρά αποτελέσματα.
Αντί να απευθυνθεί στον λαό προσεχώρησε στους Δυνάστες του.
Με την kolotoumba που έκανε ο Τσίπρας η «Αριστερά» (που ντρέπομαι να την ονομάζω έτσι ακόμα και μέσα σε εισαγωγικά) υπερακόντισε σε ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη πολιτική τη Δεξιά, προσπέρασε σε εθελοδουλεία στους Δυτικούς (Δανειστές και Δυνάστες) κάθε προηγούμενο, ενώ ανανέωσε άπασαν την παθογένεια της Διαπλοκής φροντίζοντας μόνον για την ανασύνθεσή της.
Προσέτι καθήλωσε τον λαό κανοναρχώντας τον ύμνο του ραγιά, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Στις επόμενες εκλογές ο κουρασμένος, απογοητευμένος και εν πολλοίς αηδιασμένος ελληνικός λαός καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον δεξιό μονόδρομο του Τσίπρα και στον δεξιό μονόδρομο του Κυριάκου. Δηλαδή η πλήρης αποθέωση (πλην άδοξη) του μονοκομματικού δικομματισμού. Αυτή είναι η τωόντι παλινόρθωση. Ένας δικομματισμός εκ νέου ισχυρός, όσον ισχυρή θα είναι πάνω μας η Σιδερένια Φτέρνα της Εποπτείας
Ταυτοχρόνως αυτόκλητη αυτή η «Αριστερά» σε ένα αλαζονικό «ηθικό πλεονέκτημα», καθαίρεσε ακόμα περισσότερο τον δημόσιο λόγο σε επίπεδο Πολάκη – Αδώνιδος, ενώ διάφοροι λιγδήδες που λίγδωσε το αντεράκι τους άρχισαν να αντιμετωπίζουν τους Έλληνες με αβάσταχτη χυδαιότητα. Οι «τεμπέληδες» και οι «διεφθαρμένοι» έγιναν τώρα «ετερόκλητοι όχλοι», ενώ οι Αμερικανικές επιλογές στα Βαλκάνια έγιναν για τις μαριονέτες που μας κυβερνούν «ο ανώτατος νόμος της σωτηρίας της πατρίδος» – μάλιστα επ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να προσδέσει στην ουρά του Τσίπρα και στο άρμα των Αμερικανικών επιλογών μεγάλο μέρος της (και για αυτό) μικρής υπόλοιπης Αριστεράς (πλην ΚΚΕ).
Σήμερα, εν όψει εκλογών, ο Τσίπρας θα (ξανα)βγει στο κλαρί της… Σοσιαλδημοκρατίας. Θα καλέσει σε «αντιδεξιό μέτωπο», όντας δεξιότερα της Δεξιάς ο ίδιος. Οι ημέρες που αυτή η αήθης σέχτα στην ηγεσία της «Αριστεράς» επικαλείτο τον Βελουχιώτη για να κόβει συντάξεις και να παραχωρεί τη Μακεδονία στους Αμερικανούς παρήλθαν. Τώρα η κυρία Μαριλίζα Ξενογιανακοπούλου θα αποτελέσει την επόμενη κακοποίηση του Βελουχιώτη.
Πεντακόσιες χιλιάδες νέοι Έλληνες ξεριζώθηκαν και άλλες πεντακόσιες χιλιάδες που έχουν παραμείνει στη χώρα δεν έχουν τι άλλο να κάνουν παρά να πηγαίνουν είλωτες. Ο δραματικός όσον και χαρακτηριστικός τίτλος του «Σπήγκελ» προσφάτως «Η εντολή εξετελέσθη, η Ελλάδα πεθαίνει» επιβεβαιώνεται. Και επιβεβαιώνεται επίσης από δεκάδες έγκυρες αναλύσεις στη Δύση κατ’ αντίθεσιν προς τις προπαγανδιστικές παρλαπίπες των επίσης δυτικών τοκογλύφων.
Το μόνον που έχει απομείνει στη φαρέτρα του Τσίπρα είναι η σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Δεξιά υπό το πρίσμα της παλινόρθωσης της τελευταίας. Δηλαδή το ίδιο ακριβώς σόφισμα που μετήρχετο το ΠΑΣΟΚ επί δεκαετίες. Δεν έχει σημασία το ότι ο ίδιος ο Τσίπρας απενοχοποίησε τα έργα της δεξιάς, ακολουθώντας μιαν ακόμα πιο δεξιά πολιτική, σημασία έχει να μη σε γδέρνει ένας δεξιός, αν μπορεί να σε γδέρνει καλύτερα ένας «αριστερός». Πολύ φτωχό το σκιάχτρο για να γίνει σημαία.
Όμως ο Τσίπρας άλλο πια όπλο δεν διαθέτει, ούτε πελατειακό, ούτε κινδυνολογικό. Η πτώση αποτελεί ερώτημα μόνον κατά το ποσοστό της. Η Δεξιά θα επέλθει και θα συνεχίσει την πολιτική Τσίπρα, όπως ο Τσίπρας ακολούθησε την πολιτική των προκατόχων του. Ο Τσίπρας έβγαλε απ’ το ελληνικό (και ως ένα βαθμό απ’ το ευρωπαϊκό) προσκήνιο την Αριστερά ως ενδεχόμενο φιλολαϊκών λύσεων. Και αυτό είναι ένα πολιτικό έγκλημα ιστορικών διαστάσεων.
Το πρόβλημα πλέον το έχουν οι Έλληνες. Στις επόμενες εκλογές ο κουρασμένος, απογοητευμένος και εν πολλοίς αηδιασμένος ελληνικός λαός καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον δεξιό μονόδρομο του Τσίπρα και στον δεξιό μονόδρομο του Κυριάκου. Δηλαδή η πλήρης αποθέωση (πλην άδοξη) του μονοκομματικού δικομματισμού. Αυτή είναι η τωόντι παλινόρθωση.
Ένας δικομματισμός εκ νέου ισχυρός, όσον ισχυρή θα είναι πάνω μας η Σιδερένια Φτέρνα της Εποπτείας.
Σε έναν εξαιρετικά θλιβερό θεόθεν συμβολισμό, η Ελλάδα, μετά τα οκτώ χρόνια των Μνημονίων, βγαίνει στα αποκαΐδια στο Μάτι – αποκαΐδια και η ίδια. Βγαίνει ναυάγιο στη Μάνδρα – σκυλοπνιγμένη κι αλαλιασμένη…
Μετά τα τόσα χρόνια λιτότητας και αγριότητας, το χρέος έχει εκτοξευθεί από το 130% στο 180% του ΑΕΠ, το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί κατά 25% και εμείς
βασιζόμαστε στη μαντική του ΔΝΤ άμα τε και της Κομισιόν, ότι η Ελλάδα θα τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 3-4% ετησίως (!) έως το 2060 (!!), χωρίς καμία εναντιόδρομη διακύμανση των επιτοκίων για 40 έτη!!!
Πρόκειται για μια μαντική που θα πρέπει να μελετήσει ο θεός, διότι κάτι τέτοιο ουδέποτε έχει συμβεί στην Ιστορία.
Συνεπώς αν ο θεός δεν γίνει νεοφιλελεύθερος, τη βάψαμε.
* Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.topontiki.gr
