Το πιο καλό που μου συνέβη, αυτές τις μέρες, ήταν που πήγα στη Λάρισα. Με είχαν καλέσει οι ΣΥΡΙΖΑίοι να κάνω μια ομιλία με θέμα Στο φως του πολιτισμού ή στο σκοτάδι του φασισμού;
Πρωί-πρωί, με πήρε τηλέφωνο από το Δημοτικό Ραδιόφωνο της Λάρισας, η Δέσποινα Θεοδώρου, μια εξαιρετική δημοσιογράφος, για να μιλήσουμε για τη βραδινή εκδήλωση στο Γκραντ Οτέλ της πόλης. Η βροχή σταμάτησε, μου είπε η οικοδέσποινα. Καλός οιωνός, σκέφτηκα και έφυγα σφαίρα για τον Σταθμό Λαρίσης, με ένα ταξί, γιατί κουβαλούσα δύο τσάντες με κάμερες κ.λπ., και πρόλαβα ν’ ακούσω τον ταξιτζή να λέει στο τηλέφωνο, ότι αν και σήμερα δεν μου μείνουν τουλάχιστον δέκα ευρώ για μεροκάματο μετά από 12 ώρες δουλειά, θα φουντάρω το ταξί στο Λιμάνι του Πειραιά. Αδιέξοδα παντού.
Το τρένο έφυγε στην ώρα του. Σε μια θέση άδεια δίπλα μου, άπλωσα τα χαρτιά μου, τις εφημερίδες, τα βιβλία, τα σακάκια και τα κασκόλια μου, άνοιξα και τον υπολογιστή κι άρχισα να γράφω ένα άρθρο για την Ελευθερία της Λάρισας, μια παλιά εφημερίδα, ενημερωμένη, πυκνή σε ύλη, που διαβάζεται σε όλη τη Θεσσαλία. Μήπως υπάρχει ρεύμα στο βαγόνι; Ρώτησα τον ελεγκτή των εισιτηρίων, γιατί η μπαταρία μου δεν κρατάει τέσσερις ώρες. Μόνο στην πρώτη θέση έχει πρίζες, μου απάντησε. Α, μόνο όσοι πληρώνουν ακόμα πιο ακριβό εισιτήριο, από τα 50 ευρώ που κάνει στη δεύτερη θέση, Αθήνα-Λάρισα με επιστροφή, μπορούν να έχουν αυτή την πολυτέλεια; 50 ευρώ είναι τρία μεροκάματα, εάν έχεις δουλειά. Δυστυχώς, μου είπε ο άνθρωπος, κι αν δουλεύουν οι πρίζες…
Έσκυψα στον υπολογιστή προσπαθώντας να συνοψίσω τις ιδέες που είχα για τη βραδινή ομιλία. Μετά από δυο ώρες, με πλησιάζει ο ελεγκτής και, σκύβοντας, μου λέει, κάντε μια διακοπή για να δείτε το τοπίο που περνάμε, αξίζει. Ήμασταν πάνω στα βουνά. Σε λίγο θα σας δείξω το πέρασμα μέσα από το οποίο ο Εφιάλτης οδήγησε τους Πέρσες πίσω από τις γραμμές των Σπαρτιατών που είχαν παραταχθεί στις Θερμοπύλες. Και των Θεσπιέων, συμπλήρωσα. Ναι, αλλά το έχετε ξαναδεί; Όχι, γιατί ποτέ κανένας δεν έκανε αυτό που κάνετε εσείς, τώρα. Σας ευχαριστώ πολύ. Σηκώνει το χέρι και μου δείχνει ένα μονοπάτι πάρα πολύ εντυπωσιακό. Το βουνό είναι βραχώδες και σε ένα σημείο νομίζεις ότι το έχει κόψει μια ισχυρή ακτίνα λέιζερ, ελικοειδώς και καθέτως, από πάνω μέχρι κάτω στο επίπεδο της θάλασσας. Ένα στενό πέρασμα που προφανώς δημιουργήθηκε μέσα σε χιλιάδες χρόνια για να δίνει διέξοδο στα νερά που συσσωρεύονται στα βουνά και ψάχνουν δρόμο προς τη θάλασσα. Τα κάθετα τοιχώματα είναι πολύ ψηλά και τα βλέπεις από το ύψος της κορυφής τους. Εάν δεν σου το δείξει κάποιος, είναι δύσκολο να το εντοπίσεις, επειδή το τρένο κινείται με ταχύτητα, το πέρασμα είναι στριφογυριστό και κατά μήκος των γραμμών υπάρχουν βράχοι και δέντρα που σου επιτρέπουν τη θέα κομματιαστά. Σε δευτερόλεπτα έχεις απομακρυνθεί και βλέπεις πια τον κάμπο κάτω με τις προσχώσεις δυόμισι χιλιάδων χρόνων που έχουν διαπλατύνει το σημείο ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα όπου είχε παρατάξει ο Λεωνίδας τις δυνάμεις του, μερικές εκατοντάδες άντρες, για να εμποδίσει τους Πέρσες, που μετριούνταν σε μυριάδες, να κατέβουν στον Νότο.
Στο πουθενά
Να, λοιπόν, μια ωραία ιδέα. Γιατί τις ωραίες ιδέες πρέπει, πρώτα απ’ όλα, ν’ αξιοποιήσουμε, απέναντι σ’ αυτούς τους στείρους ανθρώπους που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου. Από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα πράγματα. Ο τρόπος σκέψης έχει σημασία. Θα μπορούσαν τα τρένα, για παράδειγμα, να έχουν ελεγκτές-ξεναγούς που θα έδιναν πληροφορίες για τις περιοχές που διασχίζει το τρένο. Αυτό θα μπορούσε να γίνει και με ακουστικά. Να ακούς μια περιγραφή των τοπίων, της περιοχής, της ιστορίας της, με ανέκδοτα, καθώς ταξιδεύεις. Πόσο πιο πλούσιο θα ήταν το ταξίδι! Και πόσο θα αναδεικνύονταν οι ομορφιές της Ελλάδας! Αλλά με ποιους και από ποιους να γίνει αυτό; Στον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδας, όπως και σε όλους τους σημαντικούς οργανισμούς κοινής ωφέλειας, πάντα στις διευθυντικές θέσεις διορίζονταν οι άχρηστοι ημέτεροι. Κολλητοί του υπουργού, κομματάρχες, πρώην βουλευτές που απέτυχαν να επανεκλεγούν, κάθε λαμόγιο που προσφέρει υπηρεσίες στο κόμμα και τους πρωτοκλασάτους ή δουλεύει κρυφίως για τους εργολάβους και τους προμηθευτές του Δημοσίου. Ακόμα και τον Πέτσο είχαν διορίσει διοικητή στον ΟΣΕ. Και ο Βερελής, όταν ήταν υπουργός Μεταφορών, έστησε, όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται, σουρεαλιστικό, στην Αιτωλοακαρνανία, σιδηροδρομική γραμμή μερικών χιλιομέτρων, μόνο για μια μέρα, μόνο και μόνο για να εγκαινιάσει τη γραμμή ψηφοθηρικά! Για να στηθεί, βέβαια, το σκηνικό, χρησιμοποιήθηκαν τα απαραίτητα υλικά, έγιναν εκσκαφές και διανοίξεις, κόπηκαν δέντρα, στρώθηκαν χαλίκια, μπήκαν τα ξύλινα δοκάρια, βιδώθηκαν οι μεταλλικές ράγες, πέρασαν καλώδια και όλα τα συναφή, και δούλεψαν πολλοί άνθρωποι για αρκετό διάστημα. Πολύ μεγάλη δαπάνη, δηλαδή. Έτσι απαξίωσαν τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας και έτσι έφτασαν τη χώρα σ’ αυτό το σημείο. Κι ας λέει ο εγκεφαλικά ξεχειλωμένος Πάγκαλος ότι μαζί τα φάγαμε! Στήθηκε μια σιδηροδρομική γραμμή μόνο για μερικές ώρες! Για να την εγκαινιάσουν προεκλογικά! Μετέφεραν με νταλίκα μια αμαξοστοιχία από την Αθήνα, την τοποθέτησαν στη γραμμή, μαζεύτηκαν οι τηλεοράσεις, ευλόγησε το τρένο ο μητροπολίτης, και κατά το βραδάκι, μετά τη δεξίωση, η νταλίκα ξαναφόρτωσε την αμαξοστοιχία και τη γύρισε πίσω στο αμαξοστάσιο. Η γραμμή, έτσι κι αλλιώς, ήταν αδέσποτη. Δεν συνδεόταν με κανένα δίκτυο σιδηροδρομικό, ήταν αυτόνομη, στο πουθενά!
Δεν είναι καθόλου για γέλια. Είναι κακοποιοί. Είναι απατεώνες. Είναι δολοφόνοι. Καθάρματα. Έβγαλε αυτό το εξόφθαλμο σκάνδαλο στη φόρα ο Κώστας Βαξεβάνης στην εκπομπή του, στο Κουτί της Πανδώρας, στη ΝΕΤ. Βέβαια, οι Αρχές ούτε είδαν ούτε άκουσαν, αλλά εάν ένας πιτσιρικάς σπάσει καμιά βιτρίνα, αντιδρούν ακαριαία, μπουκάρουν στο σπίτι του, τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο, ταλαιπωρούν και την οικογένειά του, ενίοτε και φίλους και συγγενείς, τον πλακώνουν στις μάπες για πρώτη δόση και δίνουν τη φωτογραφία του στη δημοσιότητα για να αναγνωριστεί μπας και έχει σπάσει και καμιά άλλη βιτρίνα. Ο υπουργός και οι συνεργοί του, ούτε συνελήφθησαν, ούτε τους σπάσανε τη μούρη οι τρομοκράτες της αντιτρομοκρατικής γι’ αυτό που έκαναν σε βάρος του ελληνικού λαού, σε βάρος του κράτους, σε βάρος της νοημοσύνης μας. Ούτε αποζημίωσε κανείς το Ελληνικό Δημόσιο για τη σπατάλη εκατομμυρίων ευρώ. Ολοκαίνουργιες αμαξοστοιχίες δεκάδων εκατομμυρίων, που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ γιατί δεν ηλεκτροδοτήθηκε το δίκτυο, σαπίζουν στα αμαξοστάσια! Οι ένοχοι ταξιδεύουν με ελικόπτερα και λιμουζίνες…
Το σύστημα προστασίας των νταβατζήδων είναι πολύ καλά δομημένο. Μια φορά στα δέκα χρόνια, τσουρουφλίζουν κάποιον δικό τους που έχει παροπλιστεί ή έχει ο ίδιος εκθέσει τον εαυτό του, βλέπε Τσοχατζόπουλος, για ξεκάρφωμα. Εδώ, ο καραμπινάτος μιζαδώρος της Ζίμενς, ο Χριστοφοράκος, φίλος και προμηθευτής του Μητσοτακέικου και πολλών άλλων, έφυγε σαν κύριος με εξασφαλισμένο άσυλο στη Γερμανία, ανενόχλητος και κυριλέ. Αυτοί είναι στην εξουσία. Κι αυτοί έβαλαν την Ελλάδα σε ράγες που οδηγούν στην άβυσσο.
Προσωπικό ασφαλείας
Στη Λάρισα δεν έχουν κλείσει οι καφετέριες στις μεγάλες πλατείες της πυκνοδομημένης πόλης, αλλά γεμίζουν μόνο τα Σάββατα, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν γέμιζαν κάθε μέρα. Ούτε έχουν κλείσει όλα τα εμπορικά, αλλά σε κεντρικούς δρόμους δεν είναι λίγα τα κατεβασμένα ρολά και τα ενοικιαστήρια. Όμως, η πόλη ακόμα δεν έχει άστεγους στους δρόμους. Όσοι υπάρχουν είναι κάτω από γέφυρες ή παραέξω σε χώρους εγκαταλειμμένους. Δεν είναι σε άμεση θέα. Ούτε κυκλοφορούν ζητιάνοι όπως στην Αθήνα, που όση ώρα χρειάζεσαι για ένα καφέ στην Πλατεία Βικτωρίας, θα περάσουν 4-5 άστεγοι, ναρκομανείς και μικροπωλητές ζητιάνοι από το τραπέζι σου. Οι κάτοικοι της Λάρισας, που πηγαίνουν για ψώνια στην αγορά με τα πόδια, δεν έχουν ακόμα νιώσει την ένταση της κρίσης και της καταστροφής. Όπως και σε άλλες πόλεις της επαρχίας. Οι αγρότες των γύρω περιοχών είναι στα μπλόκα, δεν είναι μέσα στην πόλη. Κάποιοι έχουν νιώσει τους πρώτους πόνους, αλλά και πολλοί ελπίζουν ότι δεν θα τους αγγίξει.
Δεκαέξι χρόνια δεξιό δήμαρχο έχει η Λάρισα και η αντιπολίτευση δεν μπορεί ακόμα να οργανώσει όπως θα έπρεπε την αντίσταση. Να ταρακουνήσει την πόλη με την παρουσία της. Ψήφους πολλές πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Λάρισα, δεύτερο κόμμα, αλλά πόσοι εμφανίζονται, πόσοι τρέχουν; Ελάχιστοι, όπως σε όλη την Ελλάδα. Αλλά, εάν δεν κινητοποιηθούν περισσότεροι, εάν οι ψηφοφόροι μείνουν ψηφοφόροι, πώς θα αλλάξει η κατάσταση; Ποιος θα δουλέψει να εξηγήσει και στους άλλους ότι η καταστροφή δεν αφορά μόνο τους λίγους, τους πιο φτωχούς, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία; Ότι δεν θα γλιτώσουν αυτοί που έχουν ακόμα ανοιχτά τα μαγαζιά τους και θα πρέπει να ενεργοποιηθούν, πέρα από τη ψήφο, πριν η πανούκλα μπει και στο δικό τους σπίτι και το αποδεκατίσει. Αυτό είναι το πρόβλημα, κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό ήθελα να είναι κεντρικό ζήτημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Και στην Κεντρική Επιτροπή που συνεδρίασε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πώς θα λύσουμε αυτή την ανακολουθία; Να έχουμε πάρει 1.650.000 ψήφους, και να μην μπορούμε να ενεργοποιήσουμε ούτε το 1% απ’ αυτούς τους ψηφοφόρους! Σ’ αυτή την κατάσταση είναι οι άνθρωποι, αλλά σε μας πέφτει το βάρος να την αλλάξουμε, ξεκινώντας από τους 30 χιλιάδες πολίτες που έγιναν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν έχουν προτεραιότητα οι ανολοκλήρωτες συζητήσεις και τοποθετήσεις επί γενικών πολιτικών ζητημάτων. Σκύψιμο και δουλειά μέσα στο κοινωνικό σώμα χρειάζεται. Λιγότερη δουλειά σε γραφεία και αίθουσες συνεδριάσεων. Μέσα στους εργαζόμενους, τους υπαλλήλους, τους εργάτες, τους αγρότες, τους βιοτέχνες, τους μαγαζάτορες, τους γιατρούς και τις νοσοκόμες, τους δασκάλους, τους ναυτικούς, τους σιδηροδρομικούς, τους ταξιτζήδες, τους φορτηγατζήδες, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές, παντού. Όλοι μας έξω. Να βρούμε τρόπους για να κινητοποιήσουμε περισσότερο κόσμο. Μόνο προσωπικό ασφαλείας στα γραφεία. Εδώ ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τους δρόμους κι έφτασε στο Μπουένος Άιρες και τη Νέα Υόρκη, κι εμείς δεν μπορούμε να είμαστε μέρα και νύχτα στα μπλόκα των αγροτών και στα αμαξοστάσια του μετρό, όπου κινητοποιείται ήδη ο κόσμος;
Εκτοπισμοί πληθυσμών
Μόνον έξω! Μαζί με τους φοιτητές στη Λάρισα, που τους εκτοπίζουν στη Λαμία. Εκτοπισμοί, όπως γίνονταν στον Εμφύλιο. Αναδιάταξη του πληθυσμού. Ένα από τα αποδοτικά ΤΕΙ της χώρας, η Πληροφορική της Λάρισας, με δύο χιλιάδες φοιτητές, ξηλώνεται και μεταφέρεται στη Λαμία. Και οι εκατοντάδες φοιτητές που είναι από τη Λάρισα και τις γύρω περιοχές, πρέπει τώρα να ξεσπιτωθούν, σαν να είναι εμπορεύματα και να μεταφερθούν στη Λαμία. Κι όσοι είναι από πιο φτωχές οικογένειες και δουλεύουν παράλληλα, γιατί η Λάρισα είναι μεγάλη πόλη και ακόμα βρίσκει κανείς βοηθητικές δουλειές, έστω μερικής απασχόλησης, υποχρεούνται να τις παρατήσουν, να μετεγκατασταθούν στη Λαμία, να νοικιάσουν πανάκριβα διαμερίσματα και δωμάτια, που δεν διαθέτει σε επάρκεια η πιο μικρή πόλη, να πέσουν θύματα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης ή να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους και να φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό.
Και γιατί μεταφέρουν και τα ΤΕΙ Χαλκίδας στη Λαμία; Ίσως επειδή είναι η περιφέρεια του Σταϊκούρα, αφού με τέτοια συμφεροντολογικά κριτήρια ίδρυσαν πολλές σχολές σε επαρχιακές πόλεις. Και με τέτοια μυαλά, επικίνδυνα, διαλύουν τη χώρα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι αυτά που ξεφουρνίζουν στην τηλεόραση για το Σχέδιο Αθηνά. Ότι δήθεν θέλουν να κλείσουν κάποιες σχολές που δεν έχουν επιστημονική επάρκεια ή δεν έχουν αρκετούς φοιτητές. Υπάρχουν και τέτοιες σχολές που οι ίδιοι δημιούργησαν και υπονόμευσαν. Αλλά τώρα τις χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για να συρρικνώσουν και να εξαρθρώσουν όλη τη δημόσια παιδεία.
Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που έχουνε βαθιά χωμένο το κεφάλι τους στο τσιμέντο, ούτε καν στην άμμο. Που τρώνε τις φτηνές δικαιολογίες ότι οι μεταβολές στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση γίνονται με κάποιο σοβαρό σχέδιο. Κόσμος που μασάει χωρίς καν να ανήκει στους προνομιούχους. Θολωμένος, συγχυσμένος, παραπληροφορημένος, προκατειλημμένος, μαλακισμένος, πέστε τον όπως θέλετε, που ακόμα και σήμερα, μετά από τρία χρόνια μιας στοχευμένης καταστροφής, συνεχίζει να τρώει το παραμύθι που τόσο άσχημα ξερνούν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της ΔΗΜΑΡ, και οι τελάληδες των αφεντικών των καναλιών.
Στέλιος Ελληνιάδης
Υ.Γ. Η εκδήλωση στη Λάρισα ήταν πολύ πετυχημένη. Η Άννυ Ψάρρα, εικαστικός και μέλος του Tμήματος Πολιτισμού και ο Πέτρος Παπαγεωργίου από τους νέους του ΣΥΡΙΖΑ, τρέξανε πολύ για να έχουμε τόσο πολύ κόσμο και να είναι τόσο άψογα οργανωμένη η βραδιά στο Γκραντ Οτέλ. Και οι συζητήσεις συνεχίστηκαν, όχι μόνο στα γραφεία του κόμματος για τις αγροτικές κινητοποιήσεις, αλλά και σε ένα πολύ ωραία διακοσμημένο πετρόχτιστο μαγαζί με μουσική, το «Εν Λαρίση», στις όχθες του Πηνειού, με νόστιμο φαγητό, καλή εξυπηρέτηση και φιλική ατμόσφαιρα, μέχρι τις 3, λίγο πριν το ξημέρωμα. Τους ευχαριστώ πολύ και ελπίζω να ξαναβρεθούμε σύντομα.
