● Οι φωτιές κατέβηκαν και στους αστικούς οικισμούς πιο απειλητικά. Σε Πάτρα και Μενίδι παραλίγο να έχουμε τραγωδίες. Τα βουνά κατακαίονται και «φύονται» ανεμογεννήτριες, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη φροντίζουν τους δρυμούς τους. Εδώ χρηματοδοτείται η «πράσινη ανάπτυξη» αφού καεί οτιδήποτε πράσινο – σε βουνά, σε νησιά, παντού.
● Στη σύνοδο του ΝΑΤΟ γιόρτασαν τα 75 χρόνια της πιο ισχυρής και επιθετικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας αποφασίζοντας να διαιωνίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία.
● Λίγο πιο κάτω, στη Γάζα, βομβαρδίζονται καθημερινά σχολεία και νοσοκομεία, ενώ η κλιμάκωση του πολέμου προς τον Λίβανο είναι στην ημερήσια διάταξη.
● Στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ είναι να φυτευτούν κι άλλοι πόλεμοι, ενώ τους τρώει ο πειρασμός ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου…
● Η πυρηνική ενέργεια και ιδιαίτερα τα «μικρά πυρηνικά» θεωρούνται… παράγοντες ειρήνης! Η Ευρώπη, φυτεμένη με πυρηνικά εργοστάσια, «φιλοξενεί» και πολλά πυρηνικά όπλα ικανά να εξαφανίσουν τη ζωή σε ακτίνα χιλιάδων χιλιομέτρων.
● Όμως θέμα ΝΑΤΟ, αμερικανικής Ευρώπης, πολέμου και ειρήνης στην Ουκρανία, κανείς δεν έθεσε στις πρόσφατες εκλογές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
● Κλείνουν 50 χρόνια εισβολής και κατοχής της Κύπρου, και η «Διεθνής Κοινότητα» αποδέχεται κατοχικά στρατεύματα, εποίκους, ανακήρυξη ψευδοκράτους, απειλές για κατάληψη ολόκληρου του νησιού κ.ο.κ. Και όχι μόνο: Στα ΝΑΤΟϊκά έγγραφα δεν υπάρχει «Κυπριακή Δημοκρατία»! Αναφέρεται μόνο με γεωγραφικές συντεταγμένες (ποιες;), ενώ τώρα η Άγκυρα μιλά ευθαρσώς για δύο κράτη στην Κύπρο. Μα η ελληνική πλευρά δεν πράττει τίποτα, για να μην θυμώσει ο «γείτονας». Η Κύπρος αποκόπτεται μεθοδικά από την Ελλάδα, δεν θεωρείται μείζον εθνικό θέμα. Το ειδύλλιο με την Άγκυρα πρέπει να συνεχιστεί, πρέπει να προωθηθεί κι άλλο η δορυφοροποίησή μας. 5η συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη, και το φλερτ συνεχίζεται…
● Το καθεστώς των Σκοπίων ονομάζει τη χώρα αυτή σκέτα Μακεδονία – κάτι που όλοι γνώριζαν ότι θα συμβεί μετά την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών. Οι κραυγούλες «δεν τηρείται το πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας» δεν συγκίνησαν κανέναν στη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Εκεί πήγε και ο νέος Σκοπιανός πρωθυπουργός, και μίλησε για «Μακεδονία» σκέτη, για «μακεδονική κυβέρνηση», για «μακεδονικό λαό», για «Μακεδόνες πολίτες». Όλα σκέτα. Κανένας δεν ενοχλήθηκε, κι εμείς παριστάνουμε τους απατημένους συζύγους! Με τη συμφωνία των Πρεσπών διευκολύνθηκε η άμεση ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
● Άλλη μια επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής: Ο Φρ. Μπελέρης παραμένει στη φυλακή, αφού καθαιρέθηκε και από δήμαρχος.
● Κοντά σε όλα αυτά η φτωχοποίηση και η ακρίβεια (+εξαήμερη εργασία, με μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τα αναγκαία) δημιουργούν, μαζί με τη διάλυση όλων των υπηρεσιών και υποδομών, τεράστια προβλήματα επιβίωσης και άγχος σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ένας στους δύο δεν θα μπορέσει να πάει διακοπές. Όσοι πάνε θα πρέπει να πληρώσουν ένα σωρό λεφτά για ελάχιστες μέρες. Και βέβαια όλοι θα πρέπει να έχουν τύχη: Μοιάζει να γίνεται μια κλήρωση και να «αφαιρούνται» κάποιοι άτυχοι, είτε από περιστατικό υγείας (πιθανόν αντιμετωπίσιμο, αλλά δεν υπάρχει ασθενοφόρο), είτε από μια γέφυρα που θα πέσει, ένα βυτιοφόρο που θα εκραγεί, μια φωτιά που θα απλωθεί ξαφνικά σαν ναπάλμ.
● Τώρα αρχίζει να γίνεται φανερή η ζημιά που προκαλεί ο υπερτουρισμός. Σε Ισπανία και Ιταλία ξεσπούν αντιδράσεις. Εδώ το επίσημο κράτος θεωρεί τον τουρισμό «βαριά βιομηχανία». Πόσο κάνει η ξαπλώστρα; Πώς έχουν περιφραχτεί οι παραλίες; Τι γίνεται με τις αποβάσεις 3-4.000 τουριστών από τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια για 5-6 ώρες σε διάφορα λιμάνια; Τι θα γίνει με τους Τούρκους τουρίστες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στη Θράκη;
Εν τέλει: Πόση σημασία έχει ο Τόπος για την επιβίωση ενός λαού; Πόση σημασία έχει ένας Τόπος να μην διαλύεται –όπως συμβαίνει στην Ελλάδα– για χάρη μεγάλων ομίλων, funds, ελίτ; Πόση σημασία έχει η προστασία του περιβάλλοντος, του δημόσιου χώρου, της φύσης ώστε να υπάρχει ένας Τόπος και να μην γίνει πεδίο βολής, φαιό νταμάρι, με ορισμένες ζώνες υπερτουρισμού ή μικρούς παραδείσους τουρισμού πολυτελείας; Οι ιθαγενείς αυτού του Τόπου με απίστευτη ομορφιά και πολιτισμό, αυτοί που τον συγκρότησαν και τον έκαναν να υπάρχει (έστω και σαν τα μούτρα τους ορισμένες φορές), έχουν ανάγκη από ανάσες ζωής.
Όλα είναι δρόμος, αλλά κι όλα είναι αγώνας: Αγώνας για ύπαρξη του Τόπου και των ιθαγενών του που, αν δεν κάνουμε λάθος, λέγονται ελληνικός λαός, ελληνισμός!
