Όλο και πιο καθαρά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι το «παιχνίδι» δεν γυρίζει.
Αν στο πρώτο διάστημα οι επικοινωνιακές κινήσεις του Τσίπρα απάλυναν την οργή των πολιτών και τόνωναν την πεποίθηση ότι «προσπαθεί το παιδί στα ερείπια των προηγούμενων», τώρα το «τυχερό αστέρι» του δύει. Η επίκληση του κινδύνου του «επερχόμενου Κούλη» χάνει την αίγλη της και την αποτελεσματικότητά της. Αντίθετα, οι αδυναμίες της σημερινής ηγεσίας της Ν.Δ. αναδεικνύονται στον καλύτερο συμπαραστάτη των ύστατων, και εν πολλοίς σπασμωδικών, κινήσεων της κυβερνητικής ομάδας.
Σήμερα, στη συνείδηση των απλών καθημερινών ανθρώπων καταγράφεται μια σημαντική ποιοτική στροφή. Η αίσθηση μιας κυβέρνησης που πληγώνει αλλά παραμένει «κοινωνικά ευαίσθητη», έστω και στα λόγια, μετασχηματίζεται ραγδαία. Η κυβερνητική ομάδα εξοργίζει για τα ψέματα, τον κυνισμό, την υποκρισία, την αλαζονεία, την αμετροέπειά της.
Κεντρική φιγούρα στο κάδρο της αντικυβερνητικής οργής ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Το γεγονός ότι αυτή η πεποίθηση εκδηλώνεται σιωπηλά πιστοποιεί το βαθύ ρίζωμά της στη συνείδηση του κόσμου. Η αίσθηση του επερχόμενου τέλους δεν προκαλεί ούτε πίκρα, ούτε οργή, ούτε σπουδή. Άλλωστε, συνεχίζουμε να ζούμε στην εποχή της «κοινωνικής σιωπής» και αδράνειας, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στις καθεστωτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Στην παγίδα των ΗΠΑ και του Πάιατ
Ο Αλ. Τσίπρας και το κυβερνητικό επιτελείο του πόνταρε «όλα τα χαρτιά» στον αμερικάνικο παράγοντα. Από τα πρώτα του βήματα, πίστεψε ότι ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τη Μέρκελ και την Ε.Ε. θα μπορούσε να επιτευχθεί με την παρέμβαση των ΗΠΑ. Η συντριπτική διάψευση των ψευδαισθήσεων εκείνης της περιόδου δεν έγινε μάθημα. Αντίθετα, ο ολισθηρός κατήφορος έγινε ασυγκράτητος. Ο Αμερικάνος πρέσβης, με τεράστια ανάλογη εμπειρία από την Ουκρανία, αναδείχθηκε σε κεντρικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και το δίδυμο Κοτζιά – Καμένου, έκαναν βήματα που ήταν αδιανόητα σε ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο. Η Ελλάδα, από άκρη σε άκρη, μετατράπηκε σε ένα απέραντο Νατοϊκό στρατόπεδο, όχημα των πιο επικίνδυνων γεωπολιτικών βλέψεων των ΗΠΑ. Οδηγήθηκε στη μεγαλύτερη διπλωματική απομόνωση των τελευταίων 40 χρόνων και, το χειρότερο, απέκτησε τη φήμη του πιο αναμενόμενου, δεδομένου, ρηχού και ετεροκαθοριζόμενου γεωπολιτικού παίκτη παγκοσμίως. Κατέρρευσε στα τελευταία σκαλοπάτια αναξιοπιστίας και ανεπάρκειας, τη στιγμή που εκδηλώνεται ταυτόχρονα μια τεράστια ρήξη στη συνοχή του δυτικού στρατοπέδου και η χώρα βρίσκεται ενώπιον εθνικών απειλών και μάλιστα στο επίκεντρο των πιο μεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα δεδομένα αυτά αγνοούνται παντελώς και σκόπιμα από το κυβερνητικό επιτελείο. Αντίθετα, οι υποκριτικές κολακείες των Αμερικανών ιθυνόντων και του Πάιατ μετατρέπονταν, από την κυβερνητική προπαγάνδα, σε απόδειξη της αύξησης της αξιοπιστίας της χώρας. Ακόμα και όταν οι υποτιθέμενες αμερικάνικες επενδύσεις (δες Εθνική Ασφαλιστική) αποδεικνύονταν φούμαρα η κυβέρνηση επέμενε στην ίδια αδιέξοδη ρότα.
Μέχρι που το αμερικανικό (και ταυτόχρονα γερμανικό) αίτημα-εντολή για επίσπευση του κλεισίματος των εκκρεμοτήτων με την ΠΓΔΜ για την απρόσκοπτη ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ, αποδείχθηκε η επώδυνη απαρχή της κυβερνητικής κατάρρευσης. Οι εμμονές ΗΠΑ και Κοτζιά συναντήθηκαν με τα δικαιωματικά προτάγματα της παγκοσμιοποίησης και τις ανιστόρητες προλήψεις της γνωστής ομάδας της Ανανεωτικής Αριστεράς, σπέρνοντας θύελλες. Ο ίδιος ο Τσίπρας πίστευε ότι το πολιτικό κόστος των επιλογών του θα είναι διαχειρίσιμο και σε κάθε περίπτωση οι αντιδράσεις θα σκιαστούν από την λάμψη της 20ης Αυγούστου και τα φώτα της εξόδου από το μνημόνιο. Και ενώ η «λαμπρή τελετή» στην Πνύκα ετοιμαζόταν πυρετωδώς, ήρθαν οι φωτιές στην ανατολική Αττική και η εκατόμβη των θυμάτων. Το αστέρι του Τσίπρα αρχίζει να δύει…
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και το δίδυμο Κοτζιά – Καμένου, έκαναν βήματα που ήταν αδιανόητα σε ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο. Η Ελλάδα, από άκρη σε άκρη, μετατράπηκε σε ένα απέραντο Νατοϊκό στρατόπεδο, όχημα των πιο επικίνδυνων γεωπολιτικών βλέψεων των ΗΠΑ. Οδηγήθηκε στη μεγαλύτερη διπλωματική απομόνωση των τελευταίων 40 χρόνων και, το χειρότερο, απέκτησε τη φήμη του πιο αναμενόμενου, δεδομένου, ρηχού και ετεροκαθοριζόμενου γεωπολιτικού παίκτη παγκοσμίως
Στο Μάτι φάνηκε το πραγματικό τους πρόσωπο
Η κυβέρνηση και η περιφερειάρχης Ρ. Δούρου είχαν στο ενεργητικό τους ήδη μια καταστροφή, με δεκάδες θύματα, στη Μάνδρα της δυτικής Αττικής από πλημμύρες τον περασμένο χειμώνα. Πίστεψαν, όπως και πολλοί άλλοι, ότι εκείνα τα γεγονότα ξεχάστηκαν.
Ίσως το ίδιο πίστευαν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες όταν άρχισαν να συγκεντρώνονται οι πρώτες πληροφορίες για τους νεκρούς στην Αν. Αττική.
Ίσως η διάλυση του κρατικού μηχανισμού είναι τέτοια που δεν επέτρεψε άμεση αντίληψη του μεγέθους της καταστροφής. Σίγουρα ο εκνευρισμός ήταν μεγάλος, γιατί διαισθάνονταν ότι η πυρκαγιά θα μπορούσε να χαλάσει τη φιέστα της εξόδου. Έτσι, πρώτη προτεραιότητα αναδείχθηκε η προστασία της εικόνας του πρωθυπουργού. Και η κατάληξη ήταν τραγική.
Το τεράστιο πρόβλημα, στη συνείδηση των πολιτών, δεν ήταν οι αιτίες της πυρκαγιάς ή των πολεοδομικών στρεβλώσεων στο Μάτι. Το πρόβλημα ήταν, και είναι, η αίσθηση του απροστάτευτου πολίτη. Της πλήρους αδυναμίας και ανικανότητας των ιθυνόντων να εκτιμήσουν και να δράσουν προληπτικά, ώστε να μειωθούν ή να αποφευχθούν οι συνέπειες ακόμα και ενός ακραίου φαινόμενου.
Εκείνο που ξεχείλισε, όμως, το ποτήρι ήταν η συστηματική και για μέρες επίδειξη κυνισμού, υποκρισίας, φαινομένων συγκάλυψης, μετάθεσης ευθυνών, υποκρισίας και αλαζονείας από υπουργούς, κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές. Η διαχείριση της καταστροφικής φωτιάς στο Μάτι ανέδειξε το πραγματικό πρόσωπο, όχι ενός βουλευτή ή υπουργού, αλλά της στενής ομάδας του Μαξίμου και του ίδιου του πρωθυπουργού. Η ζημιά ήταν τόσο μεγάλη που ούτε η «ανάληψη ευθύνης» από τον Αλ. Τσίπρα, ούτε η διατεταγμένη αλλαγή στάσης των υπουργών στάθηκαν ικανά να την περιορίσουν.
Η οργή από τα προηγούμενα δραματικά επεισόδια συναντιόταν, συνειδητά ή ασυνείδητα, με τα οικονομικά αδιέξοδα και τους γεωπολιτικούς κινδύνους και μετασχημάτιζαν τη συλλογική συνείδηση. Η μικρή «ποιοτική αλλαγή» έχει πια εγκατασταθεί, γίνεται πιο δύσκολα χειραγωγίσιμη και θα χρωματίσει τις εξελίξεις.
Ήδη, το μεγάλο χαρτί, των πανηγυρισμών για τη δήθεν έξοδο από τα μνημόνια έχει καεί. Ούτε η Ιθάκη, ούτε ο ανασχηματισμός στάθηκαν ικανά να αλλάξουν το κλίμα. Για πρώτη φορά, με τέτοια ένταση, οι πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού καίγονται σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωσή τους. Όχι μόνο δεν «βγαίνουν» οι πρωτοβουλίες Τσίπρα, αλλά είναι όλο και πιο ρηχές, όλο και πιο προβλεπόμενες, καθώς οι ίδιες οι επιλογές του δεν αφήνουν περιθώρια. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναζητείται διέξοδος. Όλο και πιο πολύ οι επιλογές και οι σκέψεις περιστρέφονται γύρω από μια διάσωση της στενής παρέας του Μαξίμου. Και αυτό γίνεται από μόνο του πιο επικίνδυνο.
Επόμενος σταθμός οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ. Θα αποδειχθούν τα νέα ψέματα ισχυρότερα και πιο πειστικά από τα παλιά; Θα το δείξει ο καιρός. Μόνο που, σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, ο καιρός έχει πυκνώσει πολύ. Και δείχνει πιο σύντομα, πιο καθαρά, στάσεις και συμπεριφορές που στο παρελθόν έπαιρναν περισσότερο χρόνο να φανερωθούν…
