Κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιος Ευρωπαίος αξιωματούχος θα επικαλεστεί τις ευρωπαϊκές «αξίες» ως ανώτερες των αξιών που έχουν οι «άλλοι». Με πρώτες «αξίες» τον χριστιανισμό, τη δημοκρατία και την ελευθερία. Βέβαια, αυτές οι επικλήσεις γίνονται πλέον για εσωτερική κατανάλωση, για δικαιολόγηση πολιτικών επιλογών και ενίσχυση του πεσμένου ηθικού των πολιτών. Στον υπόλοιπο κόσμο, οι «ευρωπαϊκές αξίες» δεν έχουν χάσει εντελώς την αξία τους, αλλά σίγουρα δεν έχουν πια την επίδραση που είχαν στο πρόσφατο παρελθόν.
Σε σχέση με τον χριστιανισμό, που από θρησκεία της αγάπης σχεδόν εξ αρχής χρησιμοποιήθηκε από την εξουσία ως όπλο επιβολής και καταστολής, η επίκλησή του μάλλον αδιάφορα έως και αρνητικά μπορεί να λειτουργεί. Κι όταν προβάλλεται ως ιουδαιοχριστιανικός ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, η αρνητική του πρόσληψη είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αν εξαιρέσεις χώρες όπως η Πολωνία, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το θρησκευτικό συναίσθημα είναι σε πορεία εξασθένησης. Αλλά ενώ γι’ αυτό φαίνεται ότι δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, ιδιαίτερα μετά τις αποκαλύψεις για τις τρομακτικές μεγάλης κλίμακας κακοποιήσεις ανηλίκων από κληρικούς στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Αγγλία, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, οι ιθύνοντες δείχνουν να ανησυχούν περισσότερο για την άνοδο του αντιεβραϊσμού και την παρουσία σημαντικού αριθμού μουσουλμάνων σε αρκετές χώρες. Ταυτόχρονα καλλιεργούν την ισλαμοφοβία που οξύνει τις αντιθέσεις και ανέχονται –έως και στηρίζουν έμπρακτα- την αναβίωση και αναδιοργάνωση του ναζιστικού φαινομένου που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως.
Πώς ανησυχούν για τον αντιεβραϊσμό όταν υποστηρίζουν τους Azov, όταν κάνουν τα στραβά μάτια με τις ομάδες που παρελαύνουν με στολές και εμβλήματα των SS στη Λιθουανία ή με τα ακροδεξιά κόμματα που έχουν ξεφυτρώσει στην Ευρώπη και ενισχύονται εκλογικά στις σκανδιναβικές χώρες, τη Γαλλία κι αλλού; Όταν βγάζουν βουλευτές, βγαίνουν επιθετικά στα μέσα ενημέρωσης, συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα, όπως στην Αυστρία, την Ιταλία κ.λπ.; Αντιεβραϊσμός είναι μόνο η αναγραφή συνθημάτων έξω από τις συναγωγές και η βεβήλωση τάφων; Και με το Ισραήλ, τι γίνεται; Πώς καταπολεμάς τον αντιεβραϊσμό όταν καλύπτεις τα κραυγαλέα εγκλήματα του εβραϊκού κράτους που δεν σέβεται καμία απόφαση του ΟΗΕ και έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου (το οποίο επικαλούνται οι δυτικοί με την παραμικρή αιτία όταν πρόκειται για κράτη που δεν υπόκεινται στον έλεγχο τους), με τους συστηματικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε πυκνοκατοικημένες περιοχές της Γάζας, με τις διαρκείς επιδρομές πάνοπλων στρατιωτών σε καταυλισμούς, με τις δολοφονίες μικρών παιδιών, γυναικών και γέρων και τις μαζικές κατεδαφίσεις σπιτιών Παλαιστινίων, την εκδίωξή τους και την αρπαγή της γης τους;
Όλα αυτά μαζί με τις καταστροφές ολόκληρων κρατών και τη δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη κ.λπ., τι αίσθηση αφήνουν στον υπόλοιπο κόσμο, στη μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας για τις «αξίες» της Δύσης;
Και τι αξία έχει το υποκριτικό ενδιαφέρον των δυτικών για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων όταν όλοι οι νόμοι σε βάρος τους θεσπίστηκαν και εφαρμόστηκαν στην Αφρική στα χρόνια της αποικιοκρατίας;
Μη χριστιανοί
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λογιζόμενοι ως χριστιανικοί πληθυσμοί αποτελούν μία πολύ μεγάλη μειονότητα, αλλά πάντως μειονότητα, περίπου το 30%. Αν εξαιρέσεις την Αμερική και την Ευρώπη που υπερτερούν οι χριστιανοί, στην Ασία, την ήπειρο με πάνω από το μισό πληθυσμό της γης, οι χριστιανοί είναι μόλις το 6,5%. Υπολογίζεται δε ότι μέχρι το 2050 οι μουσουλμάνοι θα αυξηθούν παγκόσμια κατά 73% ισοσκελίζοντας το ποσοστό των χριστιανών. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το 70% της ανθρωπότητας αποτελείται από μουσουλμάνους, ινδουιστές, βουδιστές, τοπικές θρησκείες και άθεους, ποσοστό που αντιστοιχεί σε σχεδόν έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους, έναντι τους ο χριστιανισμός έχει πάρα πολύ αρνητικό φορτίο όντας ιστορικά καταγεγραμμένος ως επεκτατικός, εχθρικός και καταπιεστικός.
Από τον καιρό των σταυροφοριών και της αποικιοκρατίας, ο χριστιανισμός έχει συνδεθεί με τις γενοκτονίες, τη δουλεία, τον βίαιο προσηλυτισμό και τη λεηλασία σε βάρος των μη χριστιανών, αλλά και σε βάρος των προσηλυτισμένων που δεν μπορούσαν να αλλάξουν την καταγωγή και το χρώμα τους. Εκχριστιάνιζαν τους ιθαγενείς για να υφίστανται πιο πειθήνια, ελέω θεού, τη δουλεία. Εξ αυτού του λόγου, όμως, ακόμα και στην Κεντρική και Νότια Αμερική που οι χριστιανοί υπερτερούν αριθμητικά, το αρνητικό βίωμα της αποικιοκρατίας είναι τόσο ισχυρό που αποδυναμώνει πολιτικά τη φιλοδυτική επιρροή του χριστιανισμού.
Ισλαμοφοβία
Και με την ισλαμοφοβία, οι μουσουλμάνοι της Ασίας και της Αφρικής είναι πάλι στα κάγκελα επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά ότι ποτέ δεν θα αντιμετωπιστούν με σεβασμό και ισότιμα από τους Ευρωπαίους. Το κάψιμο του Κορανίου από ακροδεξιούς πολιτικούς στην Ευρώπη είναι προβοκατόρικη πράξη ενός ευρωπαϊσμού που φθίνει γιατί είναι μεν πράξη συγκεκριμένων ακροδεξιών η οποία, όμως, γίνεται σιωπηρά αποδεκτή ή ανεκτή από τις ελίτ και την κοινωνία.
Η πολύ σημαντική διαφορά από προηγούμενες εποχές είναι ότι η χριστιανική Ευρώπη των 27 κρατών έχει μόλις το μισό πληθυσμό από 7 μουσουλμανικές χώρες (Ινδονησία, Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία, Μπανγκλαντές, Αλγερία, Σαουδική Αραβία) οι οποίες βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης και ενδυνάμωσης με ενισχυμένη παρουσία στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή. Η ισλαμοφοβία δεν τους τρομάζει και το κάψιμο του Κορανίου μόνο ως άλλη μία ευρωπαϊκή βαρβαρότητα εκλαμβάνεται.
Κι αυτό δημιουργεί μία δικαιολογημένη συσπείρωση εναντίον της ρατσιστικής ιδεολογίας και πρακτικής της Δύσης που υποτιμάει τον πολιτισμό, την ιστορία και την ταυτότητα των μη Ευρωπαίων. Αλλά, βέβαια, αυτή η συσπείρωση που προκαλείται από τη διαρκή επιθετικότητα της Δύσης, αναπόφευκτα ενδυναμώνει και τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας των χωρών που υφίστανται αυτές τις πιέσεις και επιθέσεις, τα οποία αποστρέφονται συλλήβδην, μαζί με την απεχθή κουλτούρα της αποικιοκρατίας, και τα θετικά στοιχεία που έχει ο πολιτισμός στη Δύση. Δηλαδή, διπλό το κακό.
Γι’ αυτή την κατάσταση φταίνε και οι θεωρούμενοι ως προοδευτικοί κύκλοι που έχουν υιοθετήσει τα αρνητικά της δικής τους κουλτούρας, της δυτικής, δηλαδή τον πόλεμο, τις ανισότητες και τη βαθιά υποτίμηση των άλλων.
Όλες οι καθεστωτικές θρησκείες είναι μηχανισμοί που εκμεταλλεύονται τα πιστεύω των ανθρώπων και χρησιμοποιούν τα δόγματα σαν όπλα της εξουσίας για εσωτερική καταστολή και εξωτερική κατάκτηση. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τελευταία φορά που στρατός ισλαμικός επιτέθηκε στην Ευρώπη ήταν το 1683, όταν οι Οθωμανοί έφτασαν έξω από τη Βιέννη. Οι δυτικοί χριστιανοί είχαν προηγηθεί σε επιθέσεις κατά των μουσουλμάνων από την πρώτη σταυροφορία (1096-1099). Μέχρι το 1291 πραγματοποίησαν απρόκλητα έξι μεγάλες και πολλές μικρότερες σταυροφορίες εναντίον της Ανατολής καταστρέφοντας και λεηλατώντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Από τότε μέχρι σήμερα επιτίθενται αδιάκοπα εναντίον της Ανατολής ∙ εναντίον του ισλάμ και εναντίον όλων των άλλων θρησκειών και πολιτισμών, πράγμα το οποίο συνεχίζουν αμείωτα χωρίς σκοπό να σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουν οι ίδιοι οι λαοί που είναι θύματα τους. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια κι όποιος ισχυρίζεται ότι είναι δίκαιος και ρεαλιστής πρέπει να την παραδεχτεί.
Θέλημα Θεού
Η Φον ντερ Λάιεν δεν είναι η μόνη που επικαλείται τον χριστιανισμό. Όμως, οι λαοί, οι φυλές και οι εθνότητες από τις οποίες κατάγονται οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, ήταν παγανιστές, σύμφωνα με τη χριστιανική αξιολόγηση. Οι Ευρωπαίοι χρειάστηκαν πάνω από χίλια χρόνια για να εκχριστιανιστούν, πολύ βίαια, με αιματηρότατους πολέμους μεταξύ τους και την Ιερά Εξέταση που φυλάκιζε, βασάνιζε, ακρωτηρίαζε και έκαιγε ζωντανούς τους άθεους, τους αποστάτες, τους «αιρετικούς» και τους εβραίους και μουσουλμάνους που είχαν κάνει τη λανθασμένη επιλογή να γίνουν χριστιανοί! Μέχρι τον 19ο αιώνα! Και εκχριστιανίστηκαν τελικά επειδή οι ηγεμόνες, οι βασιλιάδες, οι πρίγκιπες και οι πάπες χρειάζονταν κι αυτό το πάρα πολύ ισχυρό όπλο για την υποταγή των λαών σε όλες τις ηπείρους.
Μια διανοητική σύλληψη, μια ιδεολογική κατασκευή, μια εκ των άνω «σωτηρία», ικανή να εμφυσήσει, να δικαιολογήσει και να εδραιώσει τον απόλυτο ταξικό διαχωρισμό ανάμεσα στους χωρικούς και τους ευγενείς που τους διοικούσαν και τους εκμεταλλεύονταν. Ο χριστιανισμός προσφερόταν για μία τέτοια «τάξη» γιατί βασιζόταν στην επίκληση μίας ανώτερης δύναμης μη ανθρώπινης, εξωκόσμιας, πανίσχυρης, πανταχού παρούσας, που αποζημίωνε αιωνίως με την ουράνια γαλήνη τους ευπειθείς και τιμωρούσε σκληρά, στο πυρ το εξώτερο, τους απειθείς. Μεσολαβητές ανάμεσα στους αμόρφωτους χωρικούς και τον θεό είναι οι κληρικοί των οποίων η προστασία έχει ανατεθεί στους πλούσιους ευγενείς, οπότε είναι «θέλημα θεού» οι πιστοί να σέβονται και να υπηρετούν τους εκλεκτούς που έχουν αναλάβει τη διασφάλιση της επικοινωνίας λαού και θεού μέσω των επί γης αντιπροσώπων του.
Επιπλέον, ο χριστιανισμός αποτελούσε ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ όλων αυτών των διάσπαρτων και πολύμορφων δυνάμεων που πολεμούσαν μέχρι εξολόθρευσης μεταξύ τους. Και είναι γεγονός ότι ο χριστιανισμός κάποια στιγμή συσπείρωσε τους αντιμαχόμενους χριστιανούς εναντίον των μη χριστιανών, βάζοντας έστω προσωρινά κάποιο φρένο στην αλληλοεξόντωση μεταξύ των ευρωπαϊκών ηγεμονιών. «Η Ευρώπη δεν ήταν μια οντότητα με εσωτερική αρμονία, αλλά σπαρασσόταν από βαθιές εσωτερικές συγκρούσεις», γράφει ο John M. Hobson, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ στην Αυστραλία, στο πολύ διαφωτιστικό βιβλίο του «Οι ανατολικές ρίζες του δυτικού πολιτισμού» (μετάφρ. Μαρία-Αριάδνη Αλαβάνου, εκδ. Κέδρος). Εσωτερικές συγκρούσεις που κορυφώθηκαν στον 20ο αιώνα, αιώνες μετά τον πλήρη εκχριστιανισμό των Ευρωπαίων, με τους δύο ασύλληπτης βαρβαρότητας παγκόσμιους πολέμους ευρωπαϊκής έμπνευσης και εκτέλεσης. Δηλαδή, ο χριστιανισμός αντί να τους κάνει ανθρώπους της ειρήνης, της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης, τους έκανε πιο αιμοβόρους και πολεμοχαρείς! Κι αν –κατά περίπτωση- δεν τους έκανε χειρότερους, σίγουρα δεν τους έκανε καλύτερους. Οι δύο τρομακτικότατοι παγκόσμιοι πόλεμοι, απύθμενης αγριότητας και απανθρωπιάς, ευρωπαϊκής έμπνευσης αμφότεροι, μεταξύ χριστιανών, είναι η πιο τρανή απόδειξη της αποτυχίας του «θεού».
Ταυτότητα
Ο χριστιανισμός ήταν χρήσιμος και για ένα άλλο λόγο: για τη δημιουργία μιας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας, που θα συσπείρωνε δυνάμεις και θα διευκόλυνε τις ληστρικές επιδρομές εναντίον των άλλων, των εκτός Ευρώπης, αυτών που ήταν πλούσιοι και πιο εξελιγμένοι από τις φυλές που αλληλοσκοτώνονταν στην Ευρώπη.
Όλοι αυτοί οι λαοί, οι φυλές, τα έθνη και τα πριγκιπάτα που συγκεντρώθηκαν στην Ευρώπη δεν είχαν κοινή ούτε τη γλώσσα, ούτε τη θρησκεία, ούτε την ιστορία, ούτε τα ήθη και τα έθιμα. Μόνο ο χριστιανισμός προσφερόταν σαν κοινός παρονομαστής όλων των διαφορετικών ομάδων. Ο Hobson γράφει ότι πρόκειται για προσπάθεια κατασκευής επί ευρωπαϊκού εδάφους ομοιογενούς «εαυτού». Για να γίνει, όμως, αυτό χρειαζόταν έναν ισοδύναμο σε στάτους και δέος θεό που θα χριζόταν εχθρός ώστε να ενισχυθεί ως αντίποδας αυτή η επιδιωκόμενη «ομοιογένεια».
Και επειδή οι Άραβες είχαν αξιόλογο πολιτισμό και προσφέρονταν για πλιάτσικο, γιατί είχαν συγκεντρωμένο πλούτο, το ισλάμ αναγορεύτηκε σε μέγα εχθρό της χριστιανοσύνης. Η Ευρώπη ήταν πολύ φτωχή. Η Βαγδάτη, η Δαμασκός, το Τολέδο και η Κόρδοβα ήταν οι όμορφες και πλούσιες πόλεις του γνωστού τότε κόσμου με σχετική εγγύτητα στην Ευρώπη. Όποιος έχει επισκεφτεί τις πόλεις που ήταν αραβικές στην Ισπανία, το αντιλαμβάνεται ευκολότερα.
Υπήρχε ενδιάμεσα και το Βυζάντιο, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν εχθρός, αλλά επειδή κι αυτό ήταν χριστιανικό, είχε μάλιστα προηγηθεί, δεν εξυπηρετούσε το σχέδιο της σφυρηλάτησης μιας καθαρά ευρωκεντρικής χριστιανικής ταυτότητας εναντίον των αλλοπίστων. Το ό,τι στην πορεία λεηλατήθηκε και το Βυζάντιο από τους δυτικούς σταυροφόρους απλά επιβεβαιώνει ότι, πέρα από τα προσχήματα, η λεηλασία των εύπορων κρατών και πόλεων ήταν ο σκοπός των σταυροφοριών. Στην περίπτωση του Βυζαντίου, η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης ήταν η χαριστική βολή για την υποβάθμιση του Βυζαντίου όχι ως κληρονόμου και συνεχιστή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά ως βασίλειο της Ανατολής, κατώτερο και οπισθοδρομικό, ανατολίτικο. Όπως θεωρούσαν και τη ρώσικη εκκλησία. Αυτό εξηγεί καλύτερα και τη σιωπηρή ανοχή τους, σήμερα, για τις βεβηλώσεις, αρπαγές και διώξεις που πραγματοποιεί το καθεστώς του Κιέβου εναντίον των ιερών τόπων, των ναών, των μοναστηριών, των μνημείων και των ιερωμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας που υπάγεται πνευματικά στην Εκκλησία της Μόσχας.
Οι «άλλοι»
Από το πέρασμα στη δεύτερη μ.Χ. χιλιετία, ο «άλλος», ο εχθρός, ήταν οι μουσουλμάνοι. Δαιμονοποιήθηκαν σε ακραία μορφή. Ήταν οι εκπρόσωποι του Σατανά επί γης. Ο Δάντης τοποθετεί τον Μωάμεθ στον όγδοο κύκλο της Κόλασης, μόνο πάνω από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη που είναι στον ένατο, λίγο πριν από τον Σατανά, όπου ο καλός και φιλεύσπλαχνος θεός κατακρεουργεί τον Μωάμεθ σχίζοντας τον από το λαιμό μέχρι τον πρωκτό!, όπως επισημαίνει ο Έντουαρντ Σαΐντ στο βιβλίο του «Οριενταλισμός» (μεταφρ. Φώτης Τερζάκης, εκδ. Νεφέλη) (400)
Αυτή είναι η στάση του δυτικού χριστιανισμού απέναντι στους «άλλους» μέχρι σήμερα. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις επεκτάθηκαν χωρίς όρια, κατάκτησαν, ξεκλήρισαν και λεηλάτησαν τους λαούς σε όλη την ανθρωπότητα. Πάντα με το σταυρό και τα χριστιανικά λάβαρα μπροστά έσπειραν την καταστροφή και άρπαξαν το χρυσάφι και ό,τι άλλο πολύτιμο μπορούσαν να μεταφέρουν.
Μέχρι τον 7ο αιώνα, που δεν υπήρχε το ισλάμ, ο μισητός εχθρός των χριστιανών ήταν οι εβραίοι, «αυτοί που σταύρωσαν» τον Χριστό. Αλλά οι εβραίοι, χίλια χρόνια μετά το θάνατο του, ήταν λίγοι και διεσπαρμένοι, οπότε προσφέρονταν μόνο για στιγματισμό και τοπικές διώξεις εφ’ όσον δεν είχαν κρατική οντότητα εναντίον της οποίας μπορεί κανείς να συστρατευτεί και να εκστρατεύσει. Έτσι επιλέχτηκαν οι Άραβες μουσουλμάνοι ως εχθροί του χριστιανισμού.
Σήμερα, που το Ισραήλ είναι στενός και πολύτιμος σύμμαχος της Δύσης, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες προσαρμόζονται καιροσκοπικά και συνδέουν τον χριστιανισμό με τον ιουδαϊσμό, κάτι που αποτελούσε ανάθεμα για την χριστιανική Εκκλησία, ενώ δεν κάνουν το ίδιο με το ισλάμ που έχει την ίδια αφετηρία με τον χριστιανισμό. Όλοι, εβραίοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι είναι απόγονοι του Αβραάμ κι αν το εξετάσεις με όρους θρησκευτικούς ο χριστιανισμός είναι πιο συγγενής με το ισλάμ παρά με τον ιουδαϊσμό. Ο ιουδαϊσμός δεν αναγνωρίζει τίποτα χριστιανικό, ενώ το Ισλάμ αναγνωρίζει ακόμα και τον Χριστό.
Καιροσκόποι
Στη νεότερη εποχή, μέχρι το 1990, οι ευρωπαϊκές ελίτ, το δυτικό κατεστημένο, είχε εχθρό τον κομμουνισμό. Μετά το 1990, που διαλύθηκε το σοβιετικό μπλοκ, έστρεψε τα πυρά του πάλι κατά του ισλάμ. Και μετά το τεράστιο φιάσκο των δυτικών επιδρομών στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, επικέντρωσε την επιθετικότητα του εναντίον των Ρώσων προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για επιθέσεις στην Κίνα. Αυτή η ευρωπαϊκή ταυτότητα, επειδή προσαρμόζεται στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ηγετικών ελίτ, έχει μια ευελιξία, μια προσαρμοστικότητα, η οποία τους εξυπηρετεί, αλλά ταυτόχρονα τους υπονομεύει.
Η ταυτότητα χάνει πόντους από την αξιοπιστία και το κύρος της. Ακόμα και μέσα στην Ευρώπη υπάρχει κλονισμός και αμφισβήτηση. Εξαιτίας των αλλεπάλληλων αποτυχιών των δυτικών χωρών και των εσωτερικών τους ανταγωνισμών, οι ελίτ και οι κάτοικοι των ευρωπαϊκών κρατών περισσότερο προβάλλουν τις διαφορές τους, βλέπε Μπρέξιτ, παρά την κοινή τους ταυτότητα, που την έχουν κάνει καραμέλα μόνο όσοι συνδέονται άμεσα και έμμεσα με τα κέντρα εξουσίας. Αλλά πλέον οι δυτικοί δεν έχουν εναλλακτικό τρόπο σκέψης για να ενταχθούν αρμονικά στον υπό διαμόρφωση κόσμο. Μόνο με τη βία, από εκβιασμούς και απειλές μέχρι πολέμους, προσπαθούν να κρατήσουν την προνομιακή τους θέση. Με τη ρωσοφοβία σε πρώτο πλάνο, την ισλαμοφοβία σε δεύτερο και την κινεζοφοβία σε τρίτο αλλά ανερχόμενο. Οι μουσουλμάνοι παρέμειναν στο στόχαστρο, αλλά σε υποβαθμισμένη θέση λόγω της προτεραιότητας που έχουν τώρα η Ρωσία και η Κίνα η οποία, σημειωτέον, δεν έχει ποτέ στην Ιστορία απειλήσει στρατιωτικά τη Δύση, ενώ έχει δεχτεί εξοντωτικές επιθέσεις και κατακτήσεις από τους δυτικούς.
Η ταυτότητα των Ευρωπαίων χρειαζόταν εχθρούς για να σχηματιστεί και να οριοθετηθεί, και τώρα, που βρίσκεται σε φάση ξεθωριάσματος χρειάζεται και πάλι εχθρούς για να συσπειρώσει τις χαλαρωμένες δυνάμεις της και να υπερασπιστεί, με τη συναίνεση και συνδρομή των χειραγωγημένων λαών της, την ηγεμονία και τα συμφέροντα της.
Με τη ρωσοφοβία, την ισλαμοφοβία και την κινεζοφοβία, οι Ευρωπαίοι μπαλώνουν όπως-όπως την τσαλακωμένη τους ταυτότητα που όλο και λιγότερο εντυπωσιάζει τον πλανήτη και όλο και λιγότερο καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες επιβίωσης και παρηγοριάς κι αυτών των λαών της Ευρώπης.
