Αμέσως μετά τη συνάντηση των διπλωματών Μπούρα-Καλίν άρχισαν τα όργανα. Πύραυλοι και απειλές οι Τούρκοι, τυπικές, έως σεμνές, αντιδράσεις οι Έλληνες. Αλλά όσο τσουλάει και δεν κλατάρει, τίποτα δεν ταράζει την επιφάνεια. Τα ΜΜΕ ασχολούνται με την ημερομηνία των εκλογών, το ασήμαντο στην καρδιά της ασημαντότητας, έτσι που κανείς δεν απορεί, λέω ως παράδειγμα, γιατί η σοβαρή εφημερίδα της καθημερινής μας ενημέρωσης πουλάει, ενίοτε, τρεις χιλιάδες φύλλα όλα κι όλα. Ένα αντίστροφο ντοκουμέντο, ούτε αποκαλύψεις ούτε καταγγελίες: «η σιωπή μου προς απάντησίν σας» έλεγαν νεαρές ροδομάγουλες κορασίδες τότε, υπονοώντας τη συμφωνία τους χωρίς να εκτεθούν. Έτσι νόμιζαν τουλάχιστον. Ρυτίδιασαν πλέον αλλά επιμένουν.
ΟΙ ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ πατρικές νουθεσίες στον Ερντογάν προκαλούν, δημοσίως, κύματα ιερής αγανάκτησης στην Αθήνα που προετοιμάζεται, μετεκλογικώς, και διακομματικώς για το επόμενο βήμα «εδραίωσης της ειρήνης» στην περιοχή, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Χωρίς θύματα, ελπίζουν, για τις δουλίτσες τους. Με ή χωρίς Μητσοτάκη πρωθυπουργό, με ή χωρίς Ανδρουλάκη τρίτο και καταϊδρωμένο, με ή χωρίς Τσίπρα, αενάως διάδοχο. Ποιος νοιάζεται; Θα έχει θυσιαστεί για το καλό μας, λέμε τώρα. Ίσως λείψει ένας. Ίσως δυο, αν χρειαστεί. Για την πατρίδα, χαλάλι.
ΘΑ ΕΙΧΑΝ και γούστο όλα αυτά, αν περιορίζονταν μόνο στη γειτονιά μας. Αλλά η Δύση, παλιά με τους Αγγλογάλλους και μετά με τους Αμερικάνους, είναι μαθημένη στις κατακτήσεις, εύκολες και ένδοξες παλιότερα, όταν οι άλλοι μαγεύονταν με καθρεφτάκια. Αλλά «ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί» και αν το πάρουμε από την ανάποδη, ας πούμε στην Ουκρανία, τα δισεκατομμύρια τυπώνονται, τζάμπα χαρτί, αμέτρητα, τα όπλα πέφτουν ως μάννα εξ ουρανού αλλά οι βραδυκίνητοι, αργόστροφοι Ρώσοι επιμένουν. Και κάποιοι, αλλά όχι οι έσχατοι, προβλέπουν άλλη μια νίκη τους, μετά τους Τεύτονες ιππότες, τους ναπολεόντιους Γάλλους και τους χιτλερικούς Γερμανούς.
ΑΣΦΑΛΩΣ κανείς δεν λέει ότι ξεμένουμε με τον δύστροπο Ερντογάν μόνο σύμμαχο. Οι Γιαπωνέζοι σαμουράι για παράδειγμα, αφού έφαγαν δυο ατομικές κατακέφαλα, μας ακολουθούν σαν πιστά οικόσιτα, αλλά φτάνουν; Βλέπεις, τότε, οι Κινέζοι κούληδες κουβαλούσαν γυμνοπόδαροι με τα καροτσάκια τους λευκούς κυρίους αλλά τώρα, αν φταρνιστούν, οι δυτικές οικονομίες παθαίνουν πνευμονία, όπως λέγανε παλιά για την Αμερική. Τους έφτιαξε μεγάλους και τρανούς ο πολύς Κίσινγκερ για να χτυπήσει, κι αυτός, τους Ρώσους. Τους Κινέζους του Μάο και των διαδόχων ούτε που τους λογάριαζε, ο διορατικός. Που δεν του πέρασε από τον νου η απλή σκέψη ότι θα φοβηθούν και οι δύο τη δύναμη της χώρας του και θα τα βρουν μεταξύ τους για να γλιτώσουν. Όπερ έδει δείξαι. Έφτιαξε και τον Ερντογάν στην Κύπρο, να μην της λείψει ο μπελάς της Αμερικής. Τώρα οι Άραβες γλυκοκοιτάζουν προς τη λάθος πλευρά της Ιστορίας, παίζουν αντάμα με τον Πούτιν στα πετρέλαια, οι Ινδοί δίστασαν για λίγο αλλά τελικά και αυτοί πήγαν με τους αντίπαλους BRICS, μέχρι και ο Ρονάλντο στα στερνά του πήγε με τα τσεμπέρια και τα πετρέλαια, για ξέπλυμα, λένε. Δεν αγαπιούνται όλοι αυτοί μαζί, στριμωγμένοι. Αλλά ο φόβος τους αναγκάζει να μαζεύονται, να μη βρεθούν μόνοι τους απέναντι στη μοναδική Υπερδύναμη. Μοναδική, αλλά για πόσο; Όλοι μαζί, οι Κινεζο-Ινδοί, είναι τρία δισεκατομμύρια, με τους υπόλοιπους πάνε για τέσσερα, ζεσταίνουν ο ένας τον άλλο μέχρι να ξεφοβηθούν και να τραβάει ο καθένας το πάπλωμα αλλά αφού ξεφορτωθούν τον κίνδυνο. Ο Μέσι είναι της διαφιλονικούμενης Αργεντινής. Οι χορευτές στροβιλίζονται και ο μαέστρος έχει δυσκολίες να κρατήσει ρυθμό και αρμονία.
Η ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ είναι του χεριού μας, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, αλλά τι να σου κάνει με τα περασμένα μεγαλεία που θέλει αλλά δεν μπορεί να λησμονήσει τις αλησμόνητες πατρίδες όσο κι αν πολλοί κρατάνε σφουγγάρι, για να νιώσουν, επιτέλους, ελεύθεροι από το βάρος των αιώνων. Καταδικασμένοι να στριφογυρνάνε μέσα στον άγρυπνο εφιάλτη τους. Άραγε πότε θα τελειώσει αυτή η νύχτα;
