Η επίθεση σε όσους ανθρώπους επιλέγουν να μην εμβολιαστούν είναι επίθεση ενάντια στη Δημοκρατία και ως τέτοια οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε. Μάλλον αυτή είναι -έστω πολιτικά- η πιο υπεύθυνη στάση. Ας μην ανακαλύψουμε τώρα την Αμερική, δείχνοντας τον α’ και τον β’ που άλλοτε είναι ανεύθυνος, άλλοτε με «αντικοινωνική συμπεριφορά», ενίοτε επικίνδυνος. Έστω ότι είναι, αν και το να μιλά κανείς με τέτοια απολυτότητα και συνοψίζοντας τόσο σφιχτά και ανελαστικά τους ανθρώπινους χαρακτήρες είναι πρόβλημα. Κυρίως όταν η αντιμετώπιση αδιαφορεί για το «πλαίσιο» αλλά και τους πολύ συγκεκριμένους βαθμούς υπαιτιότητας. Ειδικά όταν μιλάμε για πολλούς, μα πάρα πολλούς ανθρώπους. Απ’ όλα έχει ο μπαξές της ελληνικής κοινωνίας μα κυρίως ένα πολιτικό σύστημα που θέλει να ξεριζώσει τα πάντα. Από καθετί δημόσιο μέχρι τη δυνατότητα να συνυπάρχουμε ορίζοντας και διεκδικώντας κατιτίς κοινό και από κοινού και όχι διαλέγοντας θέση στις προσφερόμενες επιλογές. Μας έβαλε για τα καλά η πανδημία σε μια νέα καθεστωτική φάση και όσο αυτή επελαύνει ταχέως θα είναι όλο και δυσκολότερο όχι μόνο η κοινωνία «να σώζεται» αλλά και να μην επικρατήσουν αλλόκοτες καταστάσεις. Η κυβέρνηση υπερασπίζεται την Υγεία όχι για να την ενισχύσει αλλά για να φθείρει τη Δημοκρατία. Καταγγέλει την ανεύθυνη στάση όσων δεν εμβολιάζονται όχι για να σώσει τους υπόλοιπους συνεπείς αλλά για να μας σπρώξει όλους παρέα ακόμα πιο κάτω. Στερεί εν μέσω πανδημίας χιλιάδες εργαζόμενους από το σύστημα Υγείας «όλων μας», εμβολιασμένων και μη.
Συνηθίζουμε; Ποιος ξέρει… Χρειάζεται όμως να τεθεί και να απαντηθεί ένα ερώτημα: Γιατί δεν έχουν υπάρξει αγώνες υπεράσπισης της Δημοκρατίας απ’ όσους θεωρούνται αντιπολιτευόμενοι σε αυτή την κυβέρνηση; Μια πρώτη, ξερή απάντηση είναι γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει. Όλα είναι υπολογισμοί, μικροπολιτική και στο βάθος συναίνεση. Και εννοείται ότι όπως και στα μνημονιακά χρόνια, προτιμάται η στοχοποίηση «μέτρων» ή του «καπιταλισμού», παρά η ανάδειξη των ειδικών θεσμικών, πολιτειακών μορφών με τις οποίες κυβερνιούνται οι κοινωνίες. Όμως γιατί ο τόσος αντιφασισμός –άλλοτε φρέσκος και γόνιμος κι άλλοτε παρελκυστικός- που εκφράστηκε όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να συμπεριλάβει και να εξεγερθεί απέναντι σε αυτή την κατάφωρα αντιδημοκρατική εκτροπή; Λειτουργεί κι εδώ το μόνιμο πια φόντο του «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική». Αυτό που απομένει και μάλλον κυριαρχεί είναι ένα «να κάνω ή να μην κάνω το εμβόλιο», σε τέτοια γκάμα –μη- αγώνων μας περιόρισαν. Και σε αυτή την επιλογή πάμε να χωρέσουμε όλη την προσωπική και κοινωνική δραστηριοποίηση. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα; Ότι ίσως θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε λίγο και τη Δημοκρατία γιατί «όσο να ‘ναι υπάρχει και το σωστό που πρέπει να γίνει»; Εν προκειμένω είναι μια εκδοχή Επιστήμης που προσφέρει «το σωστό». Γι’ αυτούς που μας κυβερνούν δεν υφίσταται ζήτημα, αυτό εφαρμόζεται συνειδητά και σχεδιασμένα. Κι έτσι λοιπόν οι άνθρωποι γινόμαστε πράγματα προς διαχείριση. Για εμάς τους υπόλοιπους, ας το συζητήσουμε. Πάντως από το εξυπνακίστικο «περάσαμε ρε Διαφωτισμό» θα ήταν καλύτερο να συγκρατήσουμε ότι γι’ αυτό ακριβώς ο ίδιος ο Ορθός Λόγος διχάστηκε. Εν μέσω και εξαιτίας του κοινωνικού ζητήματος. Αν θέλουμε σοβαρά να ορίσουμε αντίπαλο ή και διαχωρισμούς, ας μην είναι το παπαδαριό και κάποιοι γραφικοί.
