Του Γιώργου Γιαλούρη
Ένα λάθος στο οποίο υποπίπτω ξανά και ξανά είναι ότι προσπαθώ να καταλάβω αυτά που γίνονται γύρω μου, νομίζω ότι αυτό είναι κι ένα λάθος που κάνουμε όλοι και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε διότι η κοινωνία που ζούμε επιβάλει την ορθολογική αντιμετώπιση των πάντων και κυρίως της καθημερινότητας, ακόμη και με όρους παραλογισμού όπως η συνωμοσιολογία, η καταφυγή στα ζώδια, η θρησκοληψία κ.τ.λ., όμως αν έχει νόημα η αναζήτηση νοήματος δεν ξέρω υπό ποιο πρίσμα μπορεί ν’ αναζητηθεί μια που όλα περιστρέφονται γύρω από τον Αριστοτέλη, τον Θουκυδίδη, τις ανατολικές θρησκείες και γύρω από τη γενική θεωρία της σχετικότητας, πολύ απλοϊκά ίσως φαίνονται όλα αυτά και σίγουρα δεν με φτάνει ο χώρος για να επιχειρηματολογήσω υπέρ αυτής της άποψης αλλά δεν με ενδιαφέρει και να επιχειρηματολογήσω, με ενδιαφέρει όμως ο χρόνος και ο χώρος και μάλλον αυτά τα δύο πράγματα είναι αδιαίρετα, παλλόμενα, σχετικά και οφείλουν την ύπαρξή τους σε κάτι το οποίο δεν έχουμε καταλάβει ακόμα, κάτι το οποίο υφέρπει και συγκροτεί το σύμπαν, ωστόσο εμείς, άσ’ το τι κάνουμε εμείς, εμείς σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και αναζητούμε ζωτικούς χώρους, την τέλεια θεωρία, τον ορθό δρόμο, το χρήμα, την εξασφάλιση στις μικρές ζωούλες μας πάνω σε αυτήν «την μικροσκοπική μπλε κουκίδα» που αποκαλούμε Γη, σ’ ένα πλανητικό σύστημα που περιφέρεται γύρω από ένα άστρο, την ώρα που ο γαλαξίας μας, ο επονομαζόμενος Milkyway, περιέχει τετρακόσια εκατομμύρια τέτοια άστρα, τέτοιους «ήλιους» και επιπλέον το φως για να ταξιδέψει από τη μία μεριά του γαλαξία στην άλλη χρειάζεται εκατό χιλιάδες χρόνια (για να κάνουμε τη σύγκριση, η νεολιθική περίοδος του ανθρώπινου είδους ξεκίνησε γύρω στο 6.500 π.Χ. και διήρκησε τρεις χιλιάδες χρόνια πριν περάσουμε στην πρώιμη εποχή του χαλκού), ενώ το γνωστό σύμπαν, και λέω γνωστό διότι τα τηλεσκόπιά μας διαθέτουν συγκεκριμένες και πεπερασμένες δυνατότητες, περιέχει δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες, πολλοί από τους οποίους απαρτίζονται από πολλά περισσότερα από τα τετρακόσια δισεκατομμύρια άστρα του δικού μας γαλαξία, τα νούμερα ζαλίζουν, αλλά παλεύουμε καθημερινά για να ζήσουμε σ’ ένα σύστημα το οποίο μας στερεί τη μεγάλη εικόνα, σ’ ένα σύστημα που δεν μορφώνει, δεν καλλιεργεί, μόνο παράγει ανισότητα και μετανθρώπους που κυνηγούν το χρήμα και την περιουσία, ένα σύστημα που δεν προάγει τη γνώση, αλλά την υπερσυγκέντρωση πληροφοριών, ένα σύστημα στο οποίο κυριαρχούν τα αφηγήματα, αλλά όχι η αφήγηση, διότι η αφήγηση προϋποθέτει την προσήλωση, την εμβάθυνση, το συγκεντρωμένο βλέμμα, την ενατένιση και την απόσταση από τα συμβάντα, ιδιότητες τις οποίες αποστρέφονται τα αφηγήματα περί κέρδους, μεγέθυνσης, ανάπτυξης, αξιοποίησης και ανταγωνισμού για να έχουμε δουλειά, να μπορούμε να πάρουμε σύνταξη, να ζούμε για να δουλεύουμε σε αυτή τη μικροσκοπική, αμελητέα γωνιά του σύμπαντος σε ένα κομμάτι χώρου και χρόνου το οποίο περνά απαρατήρητο από τις τερατώδεις δυνάμεις του σύμπαντος, από τις εξωφρενικές αποστάσεις και από τα τιτάνια, ακατανόητα μεγέθη τα οποία αδιαφορούν για τις μάταιες προσπάθειές μας να τα κατανοήσουμε και να τα εξηγήσουμε. «Ε, και τι θες να κάνουμε ρε φίλε;». Θα απαντήσω, αλλά όχι τώρα. Τώρα έχω δουλειά, δεν προλαβαίνω.
