Του Μάριου Διονέλλη. Τις τελευταίες ημέρες αναγκάστηκα να στείλω πολλές ανταποκρίσεις από την Κρήτη για την υπόθεση με το «γυμναστή-παιδεραστή» που δικαίως έχει αναστατώσει όχι μόνο την Κρήτη αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Είναι πραγματικά δύσκολο να προσπαθείς να συγκρατήσεις μια επικαιρότητα και μια κοινή γνώμη που ψοφάει να συγκλονιστεί και να τρομάξει. Για άλλη μια φορά το θέμα δεν συζητείται στις ουσιαστικές του διαστάσεις.
Κάπου στην πορεία βρέθηκε και ένας καφετζής, στα δικαστήρια του Ρεθύμνου, που βρήκε την ευκαιρία να του σπάσει τα μούτρα κάτω από τη μύτη των αστυνομικών, μέσα στο γραφείο της ανακρίτριας.
Και από κοντά οι δηλώσεις των αγανακτισμένων γειτόνων που πέφτουν ξανά από τα σύννεφα και ζητούν, μεταξύ άλλων, επαναφορά της θανατικής ποινής.
Και κάπου στα παράθυρα και ο καφετζής, να έχει μικρόφωνο, να δηλώνει πως καλά του έκανε, πως εξέφρασε όλη την κοινωνία και ελπίζει να φάει ακόμα περισσότερες όταν πάει στη φυλακή.
Είναι βέβαιο ότι αξίζει παραδειγματική (ποινική) τιμωρία σε τέτοιες πράξεις, αλλά ο δράστης είναι ήδη στα χέρια των Αρχών, η Δικαιοσύνη αναμένεται να είναι αμείλικτη και έχει ήδη αρθεί η ρήτρα της ανωνυμίας (με προφανείς επιπτώσεις στιγματισμού, όχι μόνο του ίδιου αλλά και της συζύγου και των παιδιών του).
Προς τι λοιπόν οι μπουνιές, οι ευχές για ξύλο και οι ετυμηγορίες των γειτόνων;
Νομίζω πως αυτός ο θυμός σκεπάζει λίγο και τις δικές μας ευθύνες:
Για όσους έπεσαν από τα σύννεφα, γιατί δεν είχαν καταλάβει τίποτα τόσα χρόνια, αφού δεν ήταν πραγματικά κοντά στα παιδιά τους. Για όσους τους συνεπήρε ο πρωταθλητισμός και το μόνο που μετρούσε ήταν να διακριθεί το παιδί και μέσα από αυτό και οι γονείς. Γιατί είναι το πιο εύκολο να φάει της χρονιάς του ο (προφανώς άρρωστος) αυτός θύτης.
Χωρίς να κάνουμε καμία ουσιαστική συζήτηση για το πώς θα προστατέψουμε τα σημερινά θύματα, για το πώς θα αποτρέψουμε τα επόμενα.
Δυστυχώς!
Κάπου στην πορεία βρέθηκε και ένας καφετζής, στα δικαστήρια του Ρεθύμνου, που βρήκε την ευκαιρία να του σπάσει τα μούτρα κάτω από τη μύτη των αστυνομικών, μέσα στο γραφείο της ανακρίτριας.
Και από κοντά οι δηλώσεις των αγανακτισμένων γειτόνων που πέφτουν ξανά από τα σύννεφα και ζητούν, μεταξύ άλλων, επαναφορά της θανατικής ποινής.
Και κάπου στα παράθυρα και ο καφετζής, να έχει μικρόφωνο, να δηλώνει πως καλά του έκανε, πως εξέφρασε όλη την κοινωνία και ελπίζει να φάει ακόμα περισσότερες όταν πάει στη φυλακή.
Είναι βέβαιο ότι αξίζει παραδειγματική (ποινική) τιμωρία σε τέτοιες πράξεις, αλλά ο δράστης είναι ήδη στα χέρια των Αρχών, η Δικαιοσύνη αναμένεται να είναι αμείλικτη και έχει ήδη αρθεί η ρήτρα της ανωνυμίας (με προφανείς επιπτώσεις στιγματισμού, όχι μόνο του ίδιου αλλά και της συζύγου και των παιδιών του).
Προς τι λοιπόν οι μπουνιές, οι ευχές για ξύλο και οι ετυμηγορίες των γειτόνων;
Νομίζω πως αυτός ο θυμός σκεπάζει λίγο και τις δικές μας ευθύνες:
Για όσους έπεσαν από τα σύννεφα, γιατί δεν είχαν καταλάβει τίποτα τόσα χρόνια, αφού δεν ήταν πραγματικά κοντά στα παιδιά τους. Για όσους τους συνεπήρε ο πρωταθλητισμός και το μόνο που μετρούσε ήταν να διακριθεί το παιδί και μέσα από αυτό και οι γονείς. Γιατί είναι το πιο εύκολο να φάει της χρονιάς του ο (προφανώς άρρωστος) αυτός θύτης.
Χωρίς να κάνουμε καμία ουσιαστική συζήτηση για το πώς θα προστατέψουμε τα σημερινά θύματα, για το πώς θα αποτρέψουμε τα επόμενα.
Δυστυχώς!
Σχόλια
