Του Κώστα Γκιώνη
Μπήκαμε επίσημα στην προεκλογική περίοδο. Η βουλή διαλύθηκε – αν κι εδώ που τα λέμε καιρό δεν λειτουργούσε. Η μόνη έννοια τους ήταν να κλείσουν τις τελευταίες υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει. Τα μαγικά λυχνάρια έχουν εμφανιστεί και οι πολιτικοί Αλαντίν μοιράζουν υποσχέσεις στους λωτοφάγους.
Ό,τι δεν έγινε τα προηγούμενα χρόνια, διότι δεν προκάμανε οι άνθρωποι, θα το κάνουν τώρα. Αυξήσεις μισθών και συντάξεων, δουλειές να δουν τα μάτια σας, μια ανάπτυξη ΝΑ με το συμπάθιο… Άλλα δεν μας εξηγούν: ούτε πόσο θα είναι οι αυξήσεις, ούτε πότε θα σταματήσει το ανοδικό ράλι των τιμών των αγαθών, της ενέργειας και των καυσίμων. Επειδή, για να έχει ουσία η αύξηση, θα πρέπει να τις καλύπτει. Δηλαδή μιλάμε για αύξηση περίπου 50%, όχι για να περνάμε καλύτερα από το κακό πριν, αλλά τουλάχιστον για να επανέλθουμε στα ίδια.
Δημόσια υγεία δωρεάν για όλους – αυτήν βρε των κλεισμένων ή υποστελεχωμένων νοσοκομείων, του ελάχιστου προσωπικού, των ΜΕΘ που τι να τις κάνουμε όταν περάσει η πανδημία (ή του «αν τους βάλουμε στις ΜΕΘ θα πεθάνουν περισσότεροι»!), των κακοπληρωμένων και εξαντλημένων γιατρών και νοσηλευτών που αναγκάζονται να παραιτηθούν ή να φύγουν στο εξωτερικό για να δουλέψουν σε ανθρώπινες συνθήκες.
Και την ώρα που εξαγγέλλουν αυτά, ένα τετράχρονο αγοράκι πέφτει και κτυπάει στο ακριτικό και ξεχασμένο Καστελλόριζο. Του παρέχονται οι πρώτες βοήθειες, αλλά χρειάζεται να μεταφερθεί σε νοσοκομείο. Όμως το ΕΚΑΒ δεν απαντά στις συνεχόμενες κλήσεις των γονιών του. Οι γονείς απευθύνονται στις τουρκικές αρχές και, ως εκ θαύματος, πολύ γρήγορα έρχεται ένα τουρκικό σκάφος και μεταφέρει το παιδί στο νοσοκομείο της Αττάλειας!
14 χρόνια η ελληνική κοινωνία ζει κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, κάτω από ένα συνεχόμενο καθεστώς φόβου και πανικού. Οι πολιτικοί και ο περίγυρός τους, αδιάφοροι, διαχειριστές της μιζέριας μας, χαριεντίζονται με τους ολιγάρχες-νταβατζήδες του τόπου, ντιλάροντας τις ζωές μας, σίγουροι ότι κανείς δεν πρόκειται να τους πειράξει – και έτσι είναι. Ο ελληνικός λαός δεν έχει καμία κουλτούρα αγώνα, μόνο κάτι μικρά ξεσπάσματα μόνο και μόνο να λειτουργεί ο θυμός ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Τα Τέμπη ήρθαν κι έφυγαν χωρίς ποτέ να μάθουμε πόσοι ήταν οι νεκροί. Πρωτάκουστα πράγματα!
Εν τω μεταξύ η Γαλλία φλέγεται, εκατομμύρια άνθρωποι είναι στο δρόμο, η καρδιά της αντίστασης κτυπάει εκεί, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι είναι η εμπροσθοφυλακή του αγώνα. Εδώ, οι ζωές μας ακουμπισμένες για άλλη μια φορά στη λαιμητόμο των υποσχέσεων, έτοιμες τα κατακρεουργηθούν, αγναντεύουν το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, σίγουρες ότι αυτό θα είναι το βήμα που θα τις φέρει στον αιώνιο παράδεισο.
Οι νίκες του λαού δεν επιτυγχάνονται πίσω από τα παραβάν. Καμία κάλπη δεν πρόκειται να μας σώσει. Οι νίκες κερδίζονται στους δρόμους του αγώνα.
