Η χώρα κινείται στους ρυθμούς μιας αδιευκρίνιστου μήκους προεκλογικής περιόδου. Μέσα σε ένα νοσηρότατο τέλμα –είναι η μορφή που παίρνει επί του παρόντος η πολύπλευρη κοινωνικοπολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα– οι διάφορες πτέρυγες του πολιτικού συστήματος διαγκωνίζονται για τα όποια κέρδη στις κάλπες και τα διάφορα κέντρα, μερικές στιγμές πιο ορατά, τις περισσότερες στο σκοτάδι, ξεδιπλώνουν τους σχεδιασμούς τους. Τις τελευταίες μέρες ο Μητσοτάκης δεν παύει να μιλάει για εκλογές, να τις «μυρίζεται» (!) όπως είπε σε πρόσφατη συγκέντρωσή του στην Καλλιθέα, και να επιδίδεται σε μια σειρά κινήσεων με εκλογική στόχευση. Στο Λονδίνο και στη συνέχεια πάλι πίσω στην Αθήνα.
Εξελίξεις στη σκιά των υποκλοπών και υπό τους ρυθμούς «αποκαλύψεων σε δόσεις»
Παρά τον παρασκηνιακό χαρακτήρα των όσων συμβαίνουν με τις αποκαλύψεις (αλλά και με την πιθανή υπόγεια σύνδεσή τους με άλλες υποθέσεις της τρέχουσας περιόδου), δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς τα εξής. Κάτω από το «μαρτύριο της σταγόνας» σταδιακών νέων αποκαλύψεων και με φανερή τη δυσκολία εκτίμησης της δυναμικής των ορίων τους (ο στόχος είναι η φθορά, η ομηρία μόνο ή η άμεση πτώση;), ο Μητσοτάκης φαίνεται να κινητοποιεί «τα πάντα» για να το πάει μέχρι τέλους. Δύο διαστάσεις καθορίζουν ρυθμούς. Κατά πρώτον, όλο και περισσότερο «φωτογραφίζονται» συγκεκριμένα άτομα που χειρίστηκαν τις υποκλοπές. Η κυβερνητική γραμμή «στεγανοποίησης» και απαίτησης «πραγματικών αποδείξεων» αντέχει μεν για την ώρα αλλά όλο και πιο δύσκολα. Οι μεθοδεύσεις συγκάλυψης στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας (απόσυρση Τζαβάρα, και γραμμή «άγνοιας» από πλευράς του ανιψιού Γρ. Δημητριάδη) δείχνουν να φτάνουν στα όριά τους. Το ίδιο και η δυνατότητα να εξασφαλίζεται η αποχή της «ανεξάρτητης» (!) δικαιοσύνης από ανακριτικές έρευνες ουσίας. Κατά δεύτερον, ο κατάλογος των υπό παρακολούθηση (με 14 υπουργούς της κυβέρνησης ανάμεσά τους και τις διάφορες υποθέσεις με τις οποίες ο καθένας τους συνδέεται με συγκεκριμένα κατά περίπτωση επιχειρηματικά συμφέροντα) έχει προκαλέσει ήδη ορατές εντάσεις και κόντρες εντός ΝΔ. Τα γεύματα Καραμανλή-Σαμαρά και η φιλοτεχνούμενη ουρά δημοσιότητας που τα συνοδεύει δεν είναι καν βέβαιο ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Μητσοτάκη. Ο τελευταίος, σπεύδοντας να ανοίξει το θέμα των εκλογών φαίνεται να επιδιώκει να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να μην χρειαστεί να τις προκηρύξει ξαφνικά από θέση αδυναμίας και επιπλέον να ζέψει την κοινοβουλευτική του ομάδα πνίγοντας όσο γίνεται τις αντιθέσεις.
Πολλαπλές (και εκλογικές) επιδιώξεις Μητσοτάκη με το ταξίδι του στο Λονδίνο
Πρώτα απ’ όλα συγκέντρωση δυνάμεων και επιχείρηση επιβεβαίωσης του ποιός μοιράζει το παιχνίδι. Η διοργάνωση συγκέντρωσης επενδυτών με την υποστήριξη της Morgan Stanley και των «Ελληνικών Χρηματιστηρίων» υπήρξε το βασικό γεγονός. Η γραμμή του Μητσοτάκη είχε εκλογικό χρώμα και μηνύματα. Με βασικό μοτίβο την αναγκαιότητα να εξασφαλίσει «δύο πλήρεις θητείες για να αλλάξει η πορεία της χώρας». Η προσοχή εδώ πρέπει να πέσει τόσο στο «δύο» όσο και στο «πλήρεις» αφού κατ’ αντιδιαστολή φωτογραφίζει άλλους ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς. Παράλληλα αφέθηκε να διαρρεύσουν πληροφορίες για υποσχέσεις μεγάλων ντιλ (τύπου «δώστα όλα») στο τραπεζικό σύστημα αλλά και σε άλλους κλάδους (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, πληροφορική, ακίνητα). Ίδια γραμμή εκλογών και επιδίωξη «ψήφου εμπιστοσύνης» και στην συνάντηση που οργανώθηκε από το «ελληνικό παρατηρητήριο» του LSE (London School of Economics). Επιπλέον δεν είναι τυχαία κάποια δημοσιεύματα που αναφέρονται σε παρασκηνιακές επαφές με το ελληνικό εφοπλιστικό κέντρο του Λονδίνου και στις προσπάθειες τακτοποίησης κάποιων δύσκολων ζητημάτων που έχουν προκύψει από τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης: με την Ε.Ε. αλλά και στο πλαίσιο του πολέμου της Ουκρανίας.
Τέλος η προβολή της συνάντησης Μητσοτάκη με τον Κάρολο της Αγγλίας, οι επίμονες διαρροές για ενδιαφέρον του δεύτερου για μεγάλο ντιλ σχετικό με την «αξιοποίηση» του Τατοΐου (και μάλιστα με φημολογούμενη μέχρι και τη συμμετοχή γόνου των Γκλύξμπουργκ [!] στο Δ.Σ. σχετικού ιδρύματος) αλλά και οι προσπάθειες απόσπασης του οποιοδήποτε εκλογικά εκμεταλλεύσιμου νεύματος για τα «Μάρμαρα», όλα είναι προσανατολισμένα σε μια λογική «να βγει από τη μύγα (και εκλογικά ωφέλιμο) ξύγκι». Ας σημειωθεί πάντως ως πιθανώς σημαντική ένδειξη για το πόσο «ζυγίζεται μια λύση Μητσοτάκη» ότι παρά τις προσπάθειες που έγιναν δεν επιτεύχθηκε συνάντησή του με τον νέο πρωθυπουργό της Βρετανίας.
H υπερεπένδυση Μητσοτάκη στο δίλημμα ενός αδυνατισμένου δικομματισμού (Μητσοτάκης ή Τσίπρας) μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ επιταχύνοντας εξελίξεις αντικατάστασής του στο βαθμό που αρχίζει να γίνεται αντιπαραγωγικό εμπόδιο για ευέλικτες αναπλάσεις του πολιτικού συστήματος για την επίτευξη πολυσυλλεκτικών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών
Και πάλι πίσω στην Αθήνα: Το φυσικό αέριο σημαντικός ρυθμιστικός παράγοντας του πολιτικού τοπίου
Η τοποθέτηση Μητσοτάκη στο 22th LNG Summit (Συνέδριο για το Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο) είναι άμεσα συνυφασμένη με την ανάγκη παρουσίασης λεπτομερών διαπιστευτηρίων ως προς τα θέματα του LNG που φαίνεται ότι κρίνουν την άνοδο ή την πτώση κυβερνήσεων. Προκαλεί εντύπωση ο εμφατικός τόνος των διαβεβαιώσεων ότι η Ελλάδα θα είναι διαμετακομιστικός κόμβος LNG και αντίστοιχα η εντυπωσιακά υποβαθμισμένη αναφορά στο θέμα των ερευνών για την εξόρυξη υδρογονανθράκων. Και επιπλέον (μέσα στη σημερινή συγκυρία [!]) ότι τυχόν παραγωγή θα έπαιζε προσωρινό ρόλο, μη ανταγωνιστικό προς άλλες προωθούμενες λύσεις. Η τοποθέτηση αυτή ενδεχομένως είναι κομβικής σημασίας για τις προοπτικές Μητσοτάκη, οριοθετώντας στρατόπεδα και διαχωριστικές γραμμές. Πέραν όλων των άλλων έστειλε σαφώς ευμενή μηνύματα και προς συγκεκριμένα εφοπλιστικά συμφέροντα που ενδιαφέρονται σφόδρα για τη θαλάσσια μεταφορά LNG. Ανάμεσά τους και προς εκείνα που έχουν σηκώσει τη σύγκρουση με την κυβέρνηση στο θέμα των υποκλοπών.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αγωνιούν να «εισπράξουν» – Πιθανά τοπία της επόμενης μέρας
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ιδιαίτερα αδύναμος και με «ψόφια» κοινωνική δυναμική. Οι προσδοκίες του εξαντλούνται στο να μοχλεύσει το θέμα των υποκλοπών και της επερχόμενης χειμερινής οικονομικής δυσπραγίας. Η πρόσφατη αντιπαράθεση ανάμεσα σε διαφορετικούς δρόμους «αποκαλύψεων» (η κόντρα μεταξύ insidestory.gr του Τέλλογλου και Documento) φωτίζει πολλά. Το πόσο τυχάρπαστοι είναι (άλλη μια φορά) οι σχετικοί πολιτικοί σχεδιασμοί της πλευράς Τσίπρα αλλά και το ότι τα ουσιαστικά κέντρα ισχύος που ελέγχουν τη διοχέτευση πληροφοριών κινούνται από παράγοντες που επιδιώκουν να φιλοτεχνήσουν κομμάτι-κομμάτι ένα νέο πολιτικό σκηνικό, ψαλιδίζοντας καταλλήλως και με άνεση όλες τις πτέρυγες του πολιτικού συστήματος. Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και αυτό σχετικά καθηλωμένο από πλευράς επιρροής, οι μέχρις αποσχίσεως εντάσεις που επαπειλούνται είτε στο ενδεχόμενο συμμαχίας με ΣΥΡΙΖΑ είτε με Ν.Δ. φαίνονται αρκετές για την πλοήγησή του.
Μέσα σε ένα τοπίο όπου δείχνει να απομακρύνεται η αυτοδυναμία και της Ν.Δ. ως ενδεχόμενο αποτέλεσμα του Β΄ γύρου των εκλογών (η αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας μάλλον στερείται προοπτικής), η υπερεπένδυση Μητσοτάκη στο δίλημμα ενός αδυνατισμένου δικομματισμού (Μητσοτάκης ή Τσίπρας) μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ επιταχύνοντας εξελίξεις αντικατάστασής του στο βαθμό που αρχίζει να γίνεται αντιπαραγωγικό εμπόδιο για ευέλικτες αναπλάσεις του πολιτικού συστήματος για την επίτευξη πολυσυλλεκτικών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών. Πολύ περισσότερο όταν τέτοιοι υπολογισμοί συναντώνται με όσα αφήνονται να διαρρεύσουν ότι αντιμητσοτακικές πλευρές μέσα στη Ν.Δ. πονοκεφαλιάζουν εσχάτως με διλήμματα του τύπου: να τον «φάμε» πριν από τις εκλογές ή να περιμένουμε μια «βελούδινη» αντικατάστασή του μετά τον Β΄ γύρο. Παίρνοντας όμως το ρίσκο να μας «κατσικωθεί» αν πάρει αυτοδυναμία ή να στραπατσάρει υπερβολικά τη Ν.Δ. παρασύροντάς την σε τυχόν θεαματική πτώση του.
Και κάπου στο βάθος τα ουσιαστικότερα
Και ενώ στην επιφάνεια τα διλήμματα είναι συνήθως ανάλογης βαρύτητας με τα παραπάνω, έρχονται όλο και πυκνότερα μηνύματα «στρατηγικότερων» υπολογισμών και βλέψεων.
Κατά πρώτον, προβληματίζει το θέμα του τι θα απαιτούσε η (μάλλον θεωρούμενη ως βέβαιη) ανάγκη διαχείρισης κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων. (βλέπε: ενδεχόμενων συμβιβαστικών «λύσεων» με την Τουρκία, φαλκιδευτικών της ακεραιότητας της χώρας αλλά και της επιβολής νέων μνημονιακών «ρυθμίσεων» μπροστά σε μια κλιμακούμενη αύξηση επιτοκίων που θα πίεζε τη βιωσιμότητα του χρέους). Τέτοια σκεπτικά οδηγούν σε σχεδιασμούς που προβλέπουν φάσεις λύσεων «πριν και μετά τον κάβο».
Κατά δεύτερον, ακούγονται όλο και περισσότερο μοτίβα λύσεων συνολικής πολιτικής αναδόμησης όπου ο έλεγχος θα περιερχόταν στην «ελληνοαμερικανική ομογένεια». Και με μόνιμη επωδό τη συμμαχία της με τις αντίστοιχες εβραιοαμερικανικές και αρμενοαμερικανικές οργανώσεις.
