Του Ηρόστρατου.
Αν ζούσε ο Άδωνις Κύρου, αν ο Μπουνιουέλ μπορούσε πραγματικά να σηκώνεται κάθε τόσο από τον τάφο του και να ρίχνει μια ματιά στις εφημερίδες, θα είχαν σίγουρα αναγνωρίσει στη Χιονάτη (Blancanieves) του Pablo Berger το αριστούργημα ενός άξιου συνεχιστή. Μια ταινία που απόλαυσα -πέραν πάσης προσδοκίας- σε έναν άδειο (δυστυχώς) κινηματογράφο. Μια ταινία βουβή με εικόνες μοναδικές, μουσική που δένει με το κάθε πλάνο και ερμηνείες ξεχωριστές. Με κορυφαία την «κακιά μητριά» Maribel Verdú. Μια φιγούρα πραγματικά απίστευτη που δικαίως τιμήθηκε και με το βραβείο α΄ Γυναικείου Ρόλου (Goya) , το οποίο -για να μην ξεχνιόμαστε- είχε αφιερώσει σ’ αυτούς που «χάνουν τα όνειρα και τις περιουσίες τους, από μία πολιτική που επιτρέπει να κλέβουν τους φτωχούς και να αποδίδουν τα κλεμμένα στους πλούσιους».
Τα όνειρα όμως ζωντάνεψε με το σενάριο και τη σκηνοθεσία του ο Berger. Σκηνές όπως το «ξύπνημα» της Χιονάτης, ο ξέφρενος χορός του ανάπηρου ταυρομάχου, ο κόκορας που σφάζεται, η τιμωρία της μητριάς, παίρνουν μια αξιοζήλευτη θέση στην ιστορία του Σουρεαλισμού στον Κινηματογράφο…
