του Αριστοτέλη Γ. Καλλή*
Στη σκέψη μου έτσι αναπάντεχα ήρθε ο Γ. Σεφέρης (πήραμε τη ζωή μας λάθος) για ακόμη μια φορά βλέποντας όλα αυτά τα «μέγιστα» των ημερών… τα περί εισόδου και εξόδου… τα περί απαγορεύσεων… τα περί ελέγχου… τα περί… «ποιός είσαι εσύ ρε»… στο Όρος των Ελαίων λίγο πριν τη σταύρωση ενός λαού απορημένου, απηυδισμένου, αηδιασμένου εκατέρωθεν και επί τα αυτά… λίγο πριν βγουν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάρια αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους μοναδικό κληρονόμο μιας εξέγερσης… λίγα μέτρα πιο πέρα απ’ την πεσμένη σκουριασμένη πόρτα και τα χιλιάδες γαρύφαλλα πού ευωδιάζουν τη μελαγχολία του Νοέμβρη…
Και ιδού, οι ανάξιοι νυμφίοι εκατέρωθεν θρονιασμένοι πάνω στα ξεραμένα αίματα αυτών πού πότισαν μια αλλόκοτη γη σπαρμένη από μίσος κι ελπίδα… αυτών που άλλα ονειρεύτηκαν κάτω απ’ τις κάννες της ντροπής κι άλλα είδαν στην πορεία των χρόνων να αιωρούνται σαν εφιάλτες, σαν μαινόμενοι κύκλωπες περιφέροντας τις χοντρές αλυσίδες των εξόριστων ονειροπόλων ως ιδικά τους τεκμήρια της χαμένης (εκ τού αποτελέσματος) ζωής και αθωότητας άλλων…
«Κι όμως πρέπει να λογαριαστούμε… πώς προχωρούμε…
Κι όμως πρέπει να λογαριαστούμε κατά πού προχωρούμε…
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά…
να μου δοθεί ετούτη η χάρη»,
όχι ως χορτάτο στέλεχος μίας παρηκμασμένης εξουσίας προυχόντων και κακομοίρηδων πού μονίμως μειδιούν βγάζοντας σέλφι κάτω από το σκουριασμένο ντενεκεδένιο άγαλμα τού αρχηγού, αγκαλιά με τους επιφανείς καταστροφείς τους, αλλά ως ένας αδικημένος πολίτης που έκανε το μοιραίο λάθος να αγαπήσει τον τόπο, την πατρίδα και τους Ήρωες της περισσότερο απ’ αυτούς, τους μολυβένιους θλιβερούς και επιζήμιους στρατιώτες της σιωπής και του σκότους.
Υ.Γ.1: Με σεβασμό και εκτίμηση ιδιαίτερα εκείνων που δεν εκτίμησα μεν ποτέ, αλλά έγιναν η αιτία να οργιστώ και να σκεφτώ ελεύθερα χωρίς όρια και περιθώρια, ως ένας εκ των χιλιάδων κομματικά άστεγων, πολιτικά ενεργών (από άποψη κι όχι από υστεροβουλία) πολιτών, μιας εδώ και πολλά χρόνια κατεχόμενης και πολλά υποσχόμενης χώρας πού διοικήθηκε από αόμματους, ασώματους, υστερόβουλους και απαθείς στον ανθρώπινο πόνο …
Υ.Γ.2: …παραφράζοντας λοιπόν τον Γ. Ριτσο, θα έλεγα… και να αδερφέ μου πού δεν μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα… ήρεμα κι απλά…
Και να που αδελφέ μου το τέλος μας θα χαίρονται αυτοί που φίλους δεν μας ήθελαν ποτέ… γιατί γνωρίζουν καλά τη δύναμά μας…
Είναι ακριβώς αυτή η δύναμη, που εμείς δεν εκτιμήσαμε ,δεν υπολογίσαμε, δεν σεβαστήκαμε κάτω από τα μνημεία Ηρώων πού εκτελέστηκαν γιατί ήθελαν λέει να ‘ναι λεύτεροι.
Λεύτεροι από κάθε εξουσία και εξάρτηση.
* Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας, πτ. Πολιτικού Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών, nemeahistory.blogspot.com
