Έχω γράψει κι έχουν γράψει κι άλλοι για τη συνεχιζόμενη αμηχανία της Αριστεράς. Αλλά δεν αρκούν οι γραφές. Γιατί πολλοί δεν τις διαβάζουν καν. Προσφάτως, ρώτησα ένα πολύ υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αν διαβάζει το «Δρόμο», έντυπο ή ηλεκτρονικό. Όχι, μου απάντησε, δεν έχω χρόνο ούτε να του ρίξω μια ματιά. Δηλαδή, υψηλόβαθμα στελέχη της Αριστεράς δεν έχουν χρόνο ούτε να ρίξουν μια ματιά σε μία από τις τρεις βδομαδιάτικες εφημερίδες της Αριστεράς που βρίσκεται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από την οποία διακινούνται ιδέες, ασκείται κριτική και διατυπώνονται προτάσεις.
Και τότε πώς θα ξεπεράσουμε την αμηχανία αν δεν ανταλλάσσουμε απόψεις και εκτιμήσεις μεταξύ μας; Βλέποντας τριγύρω και κάνοντας ό,τι μας εμπνεύσει η στιγμή, ο καθένας του κεφαλιού του ή εμμένοντας στα αδιέξοδα στερεότυπα;
Δεν λέω, είναι κι αυτός ένας τρόπος. Αλλά είναι τρόπος για μια σύγχρονη Αριστερά;
Να μην ακούει κανείς κανέναν;
Κι έτσι, η αμηχανία συνεχίζεται.
Βέβαια, μερικοί, έχουν στο πίσω-μπρος μέρος του μυαλού τους ότι η τρέχουσα δυσαρέσκεια του κόσμου, ακόμα κι αν ένα μέρος της στρέφεται και κατά της Αριστεράς, αναπόφευκτα θα αυξήσει τα εκλογικά κέρδη της, αφού το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν πρόκειται να αντικατασταθεί στο άμεσο μέλλον από κάποιο άλλο, οι εκλογές βγάζουν αποτελέσματα όση κι αν είναι η αποχή, κι αφού όσο κι αν αμφισβητείται η Αριστερά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ακόμα κι αυτοί που κατεβαίνουν στις πλατείες στην πλειοψηφία τους δεν την εξομοιώνουν με τα κόμματα εξουσίας. Αυτό δείχνουν ήδη και τα γκάλοπ. Άρα, με την εκλογικίστικη λογική που έχουν ουκ ολίγοι, τι χρειάζεται να ανησυχούμε, να ανανεωνόμαστε, να εφευρίσκουμε νέες ατραπούς δράσης, να εκσυγχρονίζουμε τις απόψεις μας, να αποζητούμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να συγκλίνουμε; Καθόμαστε κάτω από τη μηλιά, κάνουμε τις αναγκαίες παρεμβάσεις για να δηλώνουμε την αγωνιστική παρουσία μας και περιμένουμε τα μήλα να πέσουν στην ποδιά μας.
Αλλά ενώ θα ήταν πολύ άδικο να αποδώσω αυτή την υστεροβουλία σε όλους τους αριστερούς, δεν είναι η μόνη παθολογία της Αριστεράς. Γιατί φοβάμαι ότι ακόμα και τα πιο αγνά συντροφάκια, που τραβάνε κουπί στους δρόμους και τις πλατείες, αισθάνονται μια αμηχανία που προέκυψε από το γεγονός ότι η Αριστερά έμεινε από λάστιχο στην αντιμνημονιακή κούρσα. Η Αριστερά ξεκίνησε πολύ δυναμικά, κόντρα στο ρεύμα της Βουλής, των ΜΜΕ και μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που μόλις είχε ψηφίσει τα μνημονιακά κόμματα, αλλά καθ’ οδόν ξεπεράστηκε απ’ αυτούς που καθυστέρησαν να πάρουν μπρος από την αρχή. Η Αριστερά πρέπει να αισθάνεται περήφανη για το ρόλο του πυροδότη, όμως την τσούζει που δεν είχε αντιληφθεί ότι η μηχανή της είχε μεν μεγαλύτερη επιτάχυνση για το ξεκίνημα, γιατί έχει πολλά άλογα, αλλά επειδή καίει νοθευμένη από παλιές ιδέες βενζίνη, δεν μπόρεσε να συνεχίσει να προπορεύεται στην αντιμνημονιακή κούρσα. Κι αυτή η διαπίστωση δημιουργεί αμηχανία σε όλους. Αλλά η αμηχανία δεν σε βγάζει καινούριο από τα πιτς…
Δεν λέω, είναι κι αυτός ένας τρόπος. Αλλά είναι τρόπος για μια σύγχρονη Αριστερά;
Να μην ακούει κανείς κανέναν;
Κι έτσι, η αμηχανία συνεχίζεται.
Βέβαια, μερικοί, έχουν στο πίσω-μπρος μέρος του μυαλού τους ότι η τρέχουσα δυσαρέσκεια του κόσμου, ακόμα κι αν ένα μέρος της στρέφεται και κατά της Αριστεράς, αναπόφευκτα θα αυξήσει τα εκλογικά κέρδη της, αφού το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν πρόκειται να αντικατασταθεί στο άμεσο μέλλον από κάποιο άλλο, οι εκλογές βγάζουν αποτελέσματα όση κι αν είναι η αποχή, κι αφού όσο κι αν αμφισβητείται η Αριστερά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ακόμα κι αυτοί που κατεβαίνουν στις πλατείες στην πλειοψηφία τους δεν την εξομοιώνουν με τα κόμματα εξουσίας. Αυτό δείχνουν ήδη και τα γκάλοπ. Άρα, με την εκλογικίστικη λογική που έχουν ουκ ολίγοι, τι χρειάζεται να ανησυχούμε, να ανανεωνόμαστε, να εφευρίσκουμε νέες ατραπούς δράσης, να εκσυγχρονίζουμε τις απόψεις μας, να αποζητούμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να συγκλίνουμε; Καθόμαστε κάτω από τη μηλιά, κάνουμε τις αναγκαίες παρεμβάσεις για να δηλώνουμε την αγωνιστική παρουσία μας και περιμένουμε τα μήλα να πέσουν στην ποδιά μας.
Αλλά ενώ θα ήταν πολύ άδικο να αποδώσω αυτή την υστεροβουλία σε όλους τους αριστερούς, δεν είναι η μόνη παθολογία της Αριστεράς. Γιατί φοβάμαι ότι ακόμα και τα πιο αγνά συντροφάκια, που τραβάνε κουπί στους δρόμους και τις πλατείες, αισθάνονται μια αμηχανία που προέκυψε από το γεγονός ότι η Αριστερά έμεινε από λάστιχο στην αντιμνημονιακή κούρσα. Η Αριστερά ξεκίνησε πολύ δυναμικά, κόντρα στο ρεύμα της Βουλής, των ΜΜΕ και μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που μόλις είχε ψηφίσει τα μνημονιακά κόμματα, αλλά καθ’ οδόν ξεπεράστηκε απ’ αυτούς που καθυστέρησαν να πάρουν μπρος από την αρχή. Η Αριστερά πρέπει να αισθάνεται περήφανη για το ρόλο του πυροδότη, όμως την τσούζει που δεν είχε αντιληφθεί ότι η μηχανή της είχε μεν μεγαλύτερη επιτάχυνση για το ξεκίνημα, γιατί έχει πολλά άλογα, αλλά επειδή καίει νοθευμένη από παλιές ιδέες βενζίνη, δεν μπόρεσε να συνεχίσει να προπορεύεται στην αντιμνημονιακή κούρσα. Κι αυτή η διαπίστωση δημιουργεί αμηχανία σε όλους. Αλλά η αμηχανία δεν σε βγάζει καινούριο από τα πιτς…
Χάνων λάδια,
Γκαούρ
Γκαούρ
Σχόλια
