Στην γειτονική χώρα η κατάσταση της Αριστεράς δεν είναι διόλου καλή. Μέσα σε δύο δεκαετίες η διαδικασία αποκομμουνιστικοποίησης και η συνολική μεταμόρφωση του πολιτικού τοπίου, οδήγησε σε απίστευτη περιθωριοποίηση της Αριστεράς και σε κονιορτοποίηση των κομμουνιστικών δυνάμεων στην χώρα αυτή. Μια χώρα που μεταπολεμικά είχε γνωρίσει την μεγαλύτερη μαζικοποίηση του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που ήταν το δεύτερο σε μέγεθος κόμμα της ιταλικής πολιτικής σκηνής με ποσοστά που έφτασαν το 34% (το μεγαλύτερο κόμμα στον δυτικό κόσμο).
Όπως συνόψισε ο Σέρτζιο Καράρο στο κλείσιμο των εργασιών της συνάντησης, «μετά από πολύ καιρό γίνεται μια συζήτηση που αφορά την οργάνωση και το κόμμα των κομμουνιστών και όχι τις εκλογικές διαδικασίες». Η ανάγκη αυτής της συζήτησης «επιβάλλεται από δύο παράγοντες στενά συνδεδεμένους μεταξύ τους που είναι η καπιταλιστική κρίση και η κρίση των κομμάτων της ιστορικής Αριστεράς που υπήρξε στη χώρα μας». Παρόλο που ζούμε σε μια εποχή «κονιορτοποίησης των εμπειριών των κομμουνιστών στην Ιταλία και εξάντλησης των ιστορικών εμπειριών του Ιταλικού Κ.Κ. και της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, ισχύει το παράδοξο να εμφανίζεται το κοινωνικό πεδίο να προπορεύεται του πολιτικού πεδίου. Πράγματι ενώ οι κομμουνιστές κατακερματίζονται και περιθωριοποιούνται, τα συνδικάτα βάσης προχωρούν στην ενοποίηση και στην ανασύνθεση των δυνάμεών τους. Αυτό το προτσές πρέπει να υποβοηθηθεί, να πλαισιωθεί, και με κάποιο τρόπο να εκφραστεί σε πολιτικό επίπεδο».
Η συντριβή της Αριστεράς στην Ιταλία οφείλεται στην αποτυχία του σχήματος «καλές οι πρωτοβουλίες, καλές οι αναλύσεις, καλοί οι οργανωτές μας μέσα στους μαζικούς χώρους, αλλά η πολιτική είναι άλλο πράγμα. Η πολιτική ορίζεται από συμμαχίες, από εκλογικές διαδικασίες κλπ. Αυτό το σχήμα στο οποίο στηρίχθηκε η λειτουργία της Αριστεράς και των κομμουνιστικών κομμάτων μέχρι σήμερα, δεν στέκεται πλέον». Και κατέληξε: «Ανοίγεται μια νέα ιστορική φάση.
Υπάρχει η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, εντείνεται ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι του πολέμου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το ζήτημα του πώς οργανώνονται και ποιο ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν οι κομμουνιστές δεν είναι ένα ακαδημαϊκό πρόβλημα μα ένα πεδίο συγκεκριμένου σχεδιασμού πάνω στο οποίο πρέπει να προβληματιστούμε σε βάθος και χωρίς εκπτώσεις με όλους τους συντρόφους το αμέσως επόμενο διάστημα».
Ρούντι Ρινάλντι
