Η μεγάλη αντίφαση αυτών των εκλογών για την Αριστερά είναι ότι παρότι δεν επιφυλάσσουν τη δυνατότητα μιας μεγάλης ανατροπής, παρότι συμβαίνουν σε μια περίοδο που είναι οφθαλμοφανές ότι υπάρχει ένα μεγάλο μπλοκάρισμα της λαϊκής διαθεσιμότητας και της σκέψης για μια εναλλακτική πορεία του τόπου, η Αριστερά σε όλες της τις αποχρώσεις περί άλλων τυρβάζει.
Το ΚΚΕ
Για το ΚΚΕ το εκλογικό διακύβευμα παραμένει η ενίσχυσή του. Γιατί; Διότι σύμφωνα με το ίδιο έτσι θα δυναμώσουν οι αντιστάσεις που προωθεί και αυτό είναι η μόνη αξιόπιστη και σταθερή λύση για τον λαό – τόσο απλά και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ποιος είναι όμως ο απολογισμός αυτού του πολιτικού σχεδίου τα τελευταία 15-20 χρόνια; Που οδήγησε δηλαδή η ενίσχυση ή η αποδυνάμωσή του; Διότι η πολιτική σταθερότητα που λανσάρεται και η ενίσχυσή του, επί της ουσίας δεν εντάσσεται σε κανένα σχέδιο, πέρα από τον «μακρινό» σοσιαλισμό. Η μόνη –αλλά σημαντική– διαφορά είναι ότι το ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές μπαίνει με ένα «πολιτικό λίφτινγκ». Εχουμε τη συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ προσωπικοτήτων όπως ο Δ. Τσακνής, η Κ. Κούνεβα και ο Γ .Ρούσης που ναι μεν είναι από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, αλλά η συμμετοχή τους –περιέργως– ούτε συνοδεύτηκε από κάποια αλλαγή στάσης των ίδιων, ούτε βέβαια από κάποια αλλαγή πολιτικής από το ΚΚΕ. Αντίστοιχη είναι και η συμμετοχή της Α. Ξηροτύρη, η οποία όχι μόνο έχει συμμετάσχει σε μνημονιακή κυβέρνηση με τη ΔΗΜΑΡ αλλά και είναι γνωστή για τις σχέσεις της με το Υπερταμείο, με την κόρη της να είναι διευθύνουσα σύμβουλος της ΕΕΣΥΠ τόσο με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο και Ν.Δ. Είναι βέβαια απορίας άξιο, σε ποια βάση έγινε αυτή η συμπόρευση, αλλά και πώς αυτό το άνοιγμα-ξέπλυμα εξυπηρετεί την «ενίσχυση των εργατικών αντιστάσεων». Επιπλέον, το «λίφτινγκ» περιλαμβάνει και την υπέρμετρη προβολή του Δ. Κουτσούμπα με μια πιο «λάιφ-στάιλ» προσέγγιση, με αστειάκια, με ατάκες και συνέντευξη στη Ν. Γερμανού για τις «πολύ προχωρημένες» θέσεις του ΚΚΕ σχετικά με τα έμφυλα ζητήματα και το σύμφωνο συμβίωσης.
Το ΜέΡΑ25
Το ΜέΡΑ25 μπαίνει στις εκλογές σε συμμαχία με τη ΛΑΕ και προσδοκά την επανείσοδο του στη Βουλή. Είναι δύσκολο να παραβλέψει κανείς, δεδομένων των ανθρώπων αλλά και των απόψεων, τον βαθμό που αυτή η απόπειρα μοιάζει με μια επανάληψη του ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Οι βλέψεις για την ανάδειξη μιας νέας Αριστεράς, πατούν σε ένα πραγματικό πρόβλημα που συγκινεί ορισμένο αριστερό κόσμο, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει μέσα από μια προεκλογική συνεργασία και κυρίως χωρίς να έχει ανοίξει πριν από αυτό μια μεγάλη συζήτηση απολογισμού του κύκλου που έκλεισε και επαναθεμελιωσης των θέσεων της Αριστεράς στη νέα ιστορική φάση που διανύουμε. Σε πολιτικό επίπεδο το ΜέΡΑ25 εμμένει σημαντικά σε ένα σύνολο νομοθετικών και τεχνοκρατικών, οικονομικού κυρίως τύπου θέσεων, οι οποίες όχι μόνο θα απαιτούσαν την ανάληψη της κυβέρνησης, αλλά πολύ περισσότερο δίνουν και πάλι την αίσθηση ότι μπορούν να υπάρχουν ορισμένες λύσεις-κονσέρβα και άρα πως το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά αυτό της βούλησης για τη ρήξη. Επί της ουσίας όμως το ΜέΡΑ25 σε αυτή τη φάση, αποτελεί μια πρόταση για ενός τύπου αντιπολίτευσης στη Βουλή, η οποία φιλοδοξεί να στεγάσει ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού της Αριστεράς που βρίσκεται σε κατάσταση αστεγίας.
Το μεγάλο πρόβλημα για το ΜέΡΑ25 και σε πολύ μικρότερο βαθμό για το ΚΚΕ, είναι ότι μπορεί ο πρώτος γύρος της απλής αναλογικής να τα ευνοήσει σε επίπεδο ποσοστών, ωστόσο η πίεση για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγάλη, δεδομένου ότι αν πάμε σε δεύτερο γύρο θα υποστούν σημαντικές πιέσεις, πράγμα που για το ΜέΡΑ25 θα μπορούσε να στοιχίσει ακόμη και την είσοδό του στη Βουλή. Επιπρόσθετα, τόσο το ΜέΡΑ25 όσο και το ΚΚΕ επικεντρώνονται κυρίως στο οικονομικό-κοινωνικό ζήτημα, χωρίς όμως αυτό αφενός να συνδέεται με τους εθνικούς κινδύνους και τη διεθνή κατάσταση αλλά και αφετέρου χωρίς να περιγράφεται –πέρα από κάποια συνθήματα– η αναγκαία τομή που χρειάζεται να γίνει στη χώρα και τις υλικές και συνειδησιακές προϋποθέσεις που αυτή έχει.
Οι «εκτός των τειχών»
Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μόνο που εδώ δεν υπάρχει καν το διακύβευμα κάποιον κοινοβουλευτικών εδρών. Στην πλειοψηφία της η εξωκοινοβουλευτική αριστερά ετοιμάζει διάφορες αυτόνομες καθόδους εκλογικής καταγραφής, που θα παίξουν ρόλο μοναχά στους ενδοαριστερούς μικροσυσχετισμούς. Εδώ το κρίσιμο είναι ότι δεν έγινε εφικτό να υπάρξει μια απόπειρα να απαντηθεί η ανάγκη για μια μεγάλη ιδεολογική. πολιτική και οργανωτική τομή στον αριστερό χώρο. Αντίθετα, οι μετεκλογικές καταγραφές, όσο μικρές και αν είναι, είναι από τώρα δεδομένο πως θα «επιβεβαιώσουν» το ένα ή το άλλο σχέδιο, εντείνοντας την περιχαράκωση και τις υγειονομικές ζώνες που έχουν στηθεί.
