Οι κυβερνήσεις στην Αθήνα και στην Ευρώπη επισείουν τον κίνδυνο του φασισμού. Μιλάνε, όχι απλώς για ανερχόμενο, αλλά για επικείμενο φασιστικό κίνδυνο και καλούν τους πολίτες να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία. Δηλαδή να συνεχίζουμε να ψηφίζουμε τους ίδιους, αυτούς που μας φτάσανε στη σημερινή κατάντια για να μην έρθουν οι χειρότεροι. Για τουλάχιστον μια δεκαετία το επιχείρημα έπιανε τόπο. Έτσι π.χ. οι Ιταλοί ψήφιζαν Ρέντσι και οι Γάλλοι Μακρόν – ήταν ο τελευταίος που επωφελήθηκε. Μέχρι που προχθές, στις ιταλικές εκλογές, η πλειοψηφία αποφάσισε πως αυτοί που μας προειδοποιούν είναι χειρότεροι από την υποτιθέμενη μελλοντική απειλή. Σήμερα και όχι αύριο, ποδοπατήθηκε η Δημοκρατία στην Ιταλία, περιφρονήθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών. Σήμερα και όχι αύριο, εκτοξεύτηκε από το Βερολίνο η απειλή ότι οι Αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν. Από τη μια οι Αγορές, όπλο εκβιασμού στα χέρια της Γερμανίας. Από την άλλη η απειλή περί φασισμού, εργαλείο της γερμανικής προπαγάνδας. Με τη Μέρκελ να αδιαφορεί για τις πολλές φωνές που την καλούν να σταματήσει την «τιμωρία της Ελλάδας». Αντιθέτως τα γερμανικά ΜΜΕ άρχισαν να λένε και για τους Ιταλούς όσα έσουρναν στους Έλληνες: τεμπέληδες οι Ιταλοί, διεφθαρμένο το ιταλικό Κράτος κ.λπ. Ευρωιερατείο και Βερολίνο, αλαζόνες και αμετανόητοι.
Πρόθυμοι δουλοπρεπείς υπάρχουν και στην Ιταλία. Είναι η πρώτη φορά, στην υποτίθεται δημοκρατική Ευρώπη, που ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει πραξικόπημα, όχι για να σώσει το πολίτευμα, αλλά για να διασώσει τα συμφέροντα ξένης χώρας: Ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα καταπάτησε το αποτέλεσμα των εκλογών για να ικανοποιήσει τους Γερμανούς.
Το ευρωιερατείο και το Βερολίνο σκύβουν δουλικά το κεφάλι στον Τραμπ όταν με τρόπο σκαιό επιβάλει την πολιτική του «πρώτα η Αμερική», βάζοντας δασμούς και κυρώσεις που πλήττουν καίρια τις οικονομίες των χωρών τους. Αλλά παριστάνουν τη Σαλώμη και ζητάνε τον αποκεφαλισμό του Σαβόνα, υποψήφιου υπουργού Οικονομίας, όταν λέει με σθένος: «Δεν υπάρχει Ευρώπη αλλά μόνο το Βερολίνο που περιτριγυρίζεται από δειλούς».
Το Οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, όπως την έχτισε το Βερολίνο, τρίζει συθέμελα μετά τις ιταλικές εκλογές. Όσα μπρος-πίσω και αν κάνουν τα κόμματα της πλειοψηφίας στην Ιταλία, η φορά των πραγμάτων δεν θα αλλάξει. Αν τα αιτήματα των Ιταλών γίνουν δεκτά ο κόσμος στις χώρες της Ε.Ε. θα αναθαρρήσει και η κυριαρχία του Βερολίνου θα τελειώσει. Αν δεν γίνουν δεκτά ο κόσμος θα εξαγριωθεί και η κατάσταση θα ξεφύγει. Αυτό άλλωστε ήταν το επιχείρημα του Μακρόν που επενέβη, λένε, με επιτυχία, για να βάλει φρένο στη γερμανική αλαζονεία.
Οι ελίτ στη Δύση, Αμερική και Ευρώπη, πανηγύρισαν την πτώση του εχθρού, της ΕΣΣΔ. Εγκατέστησαν στην πολιτική ζωή των ευρωπαϊκών χωρών μια «Αριστερά» ψοφοδεή, αλά Μπλερ, Σημίτη, Παπανδρέου, Τσίπρα. Το σκηνικό λειτούργησε σχεδόν τρεις δεκαετίες. Τώρα καταρρέει χωρίς ορατό αντικαταστάτη. Η ιστορική «Αριστερά» είναι πια ένα αδειανό πουκάμισο. Η Δεξιά καλόμαθε αυτά τα σχεδόν τριάντα χρόνια να κυβερνάει χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο και αντίλογο. Ώσπου βρέθηκε αντίπαλη με την πραγματικότητα της λιτότητας και της αυθαιρεσίας που η ίδια δημιούργησε
Δεν θα μεταδώσει η Ιταλία το μικρόβιο της αμφισβήτησης στην άλλη Ευρώπη. Το αντίθετο συμβαίνει: το σαράκι μπήκε στα θεμέλια της Ε.Ε. με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αργά αλλά σταθερά, τρώει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μέσα με τελευταίο σταθμό τη Ρώμη. Δεν υπάρχει λύση που θα στεγανοποιήσει το πρόβλημα στην Ιταλία. Ο κόσμος αναδεύεται και δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμο υπνωτικό για να ξανακοιμηθεί. Ούτε στην Ελλάδα πιάνουν πλέον οι κούφιες υποσχέσεις. Οι ιθύνοντες της Ε.Ε. αν τώρα χρειάζονται ασπιρίνες για να κερδίσουν χρόνο, αύριο θα χρειαστούν ισχυρή αντιβίωση για να υπάρξει βελτίωση. Οι χοντροκέφαλοι του ευρωιερατείου και του Βερολίνου δεν το καταλαβαίνουν.
Οι ελίτ στη Δύση, Αμερική και Ευρώπη, πανηγύρισαν την πτώση του εχθρού, της ΕΣΣΔ. Εγκατέστησαν στην πολιτική ζωή των ευρωπαϊκών χωρών μια «Αριστερά» ψοφοδεή, αλά Μπλερ, Σημίτη, Παπανδρέου, Τσίπρα. Το σκηνικό λειτούργησε σχεδόν τρεις δεκαετίες. Τώρα καταρρέει χωρίς ορατό αντικαταστάτη. Η ιστορική «Αριστερά» είναι πια ένα αδειανό πουκάμισο. Η Δεξιά καλόμαθε αυτά τα σχεδόν τριάντα χρόνια να κυβερνάει χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο και αντίλογο. Ώσπου βρέθηκε αντίπαλη με την πραγματικότητα της λιτότητας και της αυθαιρεσίας που η ίδια δημιούργησε. Διασπάστηκε σε λαϊκές δυνάμεις και πατριωτικά (επιχειρηματικά) συμφέροντα, σε αντιπαράθεση με ισχυρούς παράγοντες και ακόλουθους της παγκοσμιοποίησης. Ο διαχωρισμός είναι απλουστευτικός αλλά δεν διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Διαχωρίζονται χώρες και αντιπαλεύουν τάξεις. Ο Πούτιν σώζει τον Άσαντ, οι ΗΠΑ χάνουν, η Ρωσία κερδίζει, η Τουρκία τραμπαλίζεται. Ο Κιμ έπεισε ότι θέλει και μπορεί να προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα και έτσι υποχρέωσε Κίνα και Ρωσία να τον στηρίξουν, με αποτέλεσμα ο Τραμπ να αποσύρει τις φοβέρες και να τον συναντήσει ως ίσος προς ίσο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εξαγοράσει ψήφους με υποσχέσεις και βρίζοντας όσους «χαλάνε τη σούπα» για μελλοντικούς παραδείσους. Ο κ. Καρανίκας, σύμβουλος του πρωθυπουργού, αποπήρε τους «συγχωριανούς του» επειδή θα διαδηλώσουν για το Σκοπιανό. Επικρίνει τους συντοπίτες του ότι έχουν εθνική συνείδηση ενώ δεν θα έπρεπε επειδή, λέει, είναι πρόσφυγες!
Ο ΣΥΡΙΖΑ με το Μακεδονικό έπεσε σε ξέρα. Ο Τσίπρας (και ο Κοτζιάς, ασταθής στην επιλογή των προϊσταμένων του) προτιμούν τον ρεαλισμό, όχι την ιδεολογία. Αλλά και ο ρεαλισμός είναι δίκοπο μαχαίρι. Τσίπρας και Κοτζιάς παρουσιάζουν το Σκοπιανό ως μια δύσκολη αλλά συνήθη διεθνή συμφωνία. Και το χειρίζονται ως μια ακόμα αφορμή δικομματικού καυγά. Αλλά, για να το πούμε λαϊκά, ο κόσμος έχει «μουλαρώσει» επειδή αντιλαμβάνεται ότι ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών απειλεί, εν δυνάμει, την υπόστασή μας. Το ότι η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος επικεντρώνονται στο Σκοπιανό ως εκλογικό και όχι ως εθνικό ζήτημα, ίσως οδηγήσει τελικά στον αφανισμό τους.
