Στη γνωστή ρότα το 15o Συνέδριο της ΟΛΜΕ.
Στο 15ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ (25-28 Ιουνίου), χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά να αλλάξει τους συσχετισμούς στην μεγαλύτερη Ομοσπονδία της χώρας. Μια Ομοσπονδία με αγωνιστικό παρελθόν που τα ποσοστά της Αριστεράς προσέγγιζαν το 40%.
Οι εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων έγιναν περίπου δύο μήνες πριν και 25 ημέρες πριν ξεσπάσει το κίνημα των Αγανακτισμένων. Αυτός ήταν και ένας από τους πολλούς λόγους της μειωμένης συμμετοχής των καθηγητών στις αρχαιρεσίες (40% συμμετοχή, -17% σε αντιπροσώπους).
Ο άλλος σημαντικότερος ίσως λόγος ήταν ότι εδώ και δύο χρόνια δεν κατάφερε η Ομοσπονδία και η Αριστερά να εγκαταλείψει τον οικονομισμό της και να πολιτικοποιήσει το εκπαιδευτικό κίνημα πάνω στα κεντρικά πολιτικά αιτούμενα της συγκυρίας. Πράγμα που στη συνείδηση των εκπαιδευτικών αναδεικνύει την αναποτελεσματικότητα του συνδικάτου. Συνάμα δεν έκανε καμία προσπάθεια να βγει από το κάδρο της συνευθύνης του συνδικαλιστικού μοντέλου που μετά το ’81 κυριάρχησε (κυβερνητικός συνδικαλισμός, οικονομισμός).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και με σημαντική ευθύνη της εκπαιδευτικής Αριστεράς να γίνει ένα συνέδριο δεδομένων συσχετισμών που έδειχνε να μην λαμβάνει υπόψιν του ότι στα δύο χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο είχε διανυθεί συμπυκνωμένος χρόνος 50 ετών και όχι μόνο.
Σε επίπεδο αποφάσεων δεν κατέστη δυνατό να παρθούν αποφάσεις και να δοθούν κατευθύνσεις για τα επόμενα δύο χρόνια, που όλα δείχνουν ότι θα είναι χρόνια αποδόμησης και καταστροφής του δημόσιου σχολείου.
Σε επίπεδο συσχετισμών, στη συγκρότηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, χάθηκε απ’ τη ΔΑΚΕ μια έδρα και από 4 πήρε 3. Οι Παρεμβάσεις παρά το γεγονός ότι ήταν η μοναδική παράταξη που είχε αύξηση 20% σε αντιπροσώπους από το προηγούμενο συνέδριο δεν κατάφεραν να πάρουν της έδρα της ΔΑΚΕ την οποία πήρε το ΠΑΜΕ.
