Του Ρούντι Ρινάλντι
Τη στιγμή που ο Τιτανικός έχει προσκρούσει στο παγόβουνο, το ρήγμα είναι διαπιστωμένο και η βύθιση προδιαγραμμένη, κανείς δεν θέλει να σκεφτεί ποιος ή τι λείπει για να υπάρξει μια διαφορετική πορεία.Μα μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική πορεία; Και με ποιο κόστος; Με ποιο πλήρωμα και ποιον καπετάνιο; Αλήθεια, μπορεί να σωθεί ο Τιτανικός;
Δεν λείπει ένας Μεσσίας ούτε μια ανακάλυψη (ραντάρ) για να σωθούμε, ως χώρα, ως κοινωνία, ως οικονομία. Αυτό που κραυγαλέα λείπει είναι η εναλλακτική πρόταση, η εναλλακτική πολιτική σε όλους τους τομείς. Στην οικονομία, στο πολιτικό σύστημα, στη στενή συγκυρία, στη γεωπολιτική θέση της χώρας, στην Αριστερά, στο κίνημα.
Αυτό το κενό –προς το παρόν– καλύπτεται από την υπαρκτή πολιτική, που έχει την τρόικα και το Μνημόνιο στο τιμόνι, που αναγορεύει σε μοναδικό πολιτικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ και χαίρει της στήριξης όλων των παραγόντων με απουσία οποιασδήποτε αντιπολίτευσης (η Ν.Δ. και γενικά η δεξιά πολυκατοικία έχει τα χάλια της, όπως, άλλωστε, και η Αριστερά) που έχει στρέψει όλη την ενέργεια του πολιτικού χώρου στη δημοτικοεκλογολογία, και, τέλος, που έχει οδηγήσει στην οπαδοποίηση των ισχνών παρατάξεων της Αριστεράς.
Ελάχιστη έως καθόλου συζήτηση, σχεδιασμός, πρόθεση, προσ∆πάθεια να καλυφθεί το κενό, η κραυγαλέα απουσία, με στοιχεία πολιτικής, με ιδέες και προτάσεις για τη στρατηγική και τακτική σε όλους τους τομείς που επιβάλλεται η μνημονιακή «σκλήρυνση κατά πλάκας».
Μπορούν να υπάρξουν τομές, μπορεί να υπάρξει και υπό ποιους όρους μια παραγωγική ανασυγκρότηση, μπορούμε να απαλλαγούμε από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, μπορεί να ανατραπεί το Μνημόνιο, μπορεί να υπάρξει ένας νέος ορισμός του δημόσιου χώρου, εν τέλει, μπορούμε να ζούμε καλύτερα και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς;
Αυτά είναι ζητήματα ενός απώτερου μέλλοντος ή ζητήματα άμεσης κοινής δράσης και προγράμματος; Κι αν είναι θέματα κοινής δράσης και προγράμματος, πού είναι και τα δύο; Πού είναι η κοινή δράση, τα κινήματα, τα μέτωπα, οι συμπαρατάξεις, οι συμμαχίες, οι πρωτοβουλίες και πού είναι τα προγράμματα, οι ιδέες, οι προτάσεις, τα ενδιάμεσα βήματα, οι σταθμοί, τα μεταβατικά αιτήματα, οι ανατροπές των πλαισίων και ο εκτροχιασμός από τις ράγες του Μνημονίου;
Γιατί δεν θέλει πολλή επιχειρηματολογία να πείσεις ότι μας παίρνουν από την τσέπη οικονομίες και τρία τουλάχιστον μηνιάτικα για να πληρώσουν τους δανειστές και τις τράπεζες, δεν θέλει πολλή προσπάθεια να αποδείξεις ότι μας βουλιάζουν και είναι αδιέξοδη η πολιτική που εφαρμόζουν, αλλά και δεν μπορείς να πείσεις εύκολα ότι υπάρχει άλλη λύση, άλλη εναλλακτική.
Και εδώ είναι ο Τιτανικός της ακινησίας και του παγώματος της σκέψης. Ακινησία και πάγωμα της σκέψης που επιβλήθηκαν από την αστική – μιντιακή τρομοκρατία, αλλά και την ατολμία της Αριστεράς, της υπαρκτής Αριστεράς, να συγκρουστεί με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να αποτινάξει τον ιδιότυπο ραγιαδισμό που έχει απέναντι στον αστικό κόσμο. Δεν μπορεί να υπάρξει ως αίρεση παλαιοημερολογίτικη, ούτε ως συμπληρωματική δύναμη. Δεν μπορεί να κάνει βήμα –ούτε να υπάρξει– στις σημερινές συνθήκες αν υποταχθεί μοιρολατρικά στην απουσία πολιτικής και εναλλακτικής. Οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν ακούνε, δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες των εργαζομένων. Μπορούν να ακούσουν και να διδαχτούν, να εκφράσουν και να διαδώσουν, να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν με τα όσα λέει, αισθάνεται, διαδίδει και κυρίως πράττει ο ηλεκτροσυγκολλητής Θόδωρος Τσελεπής (βλέπε τη στήλη «εν τέλει» στη σελ. 32);
Αυτό το κενό –προς το παρόν– καλύπτεται από την υπαρκτή πολιτική, που έχει την τρόικα και το Μνημόνιο στο τιμόνι, που αναγορεύει σε μοναδικό πολιτικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ και χαίρει της στήριξης όλων των παραγόντων με απουσία οποιασδήποτε αντιπολίτευσης (η Ν.Δ. και γενικά η δεξιά πολυκατοικία έχει τα χάλια της, όπως, άλλωστε, και η Αριστερά) που έχει στρέψει όλη την ενέργεια του πολιτικού χώρου στη δημοτικοεκλογολογία, και, τέλος, που έχει οδηγήσει στην οπαδοποίηση των ισχνών παρατάξεων της Αριστεράς.
Ελάχιστη έως καθόλου συζήτηση, σχεδιασμός, πρόθεση, προσ∆πάθεια να καλυφθεί το κενό, η κραυγαλέα απουσία, με στοιχεία πολιτικής, με ιδέες και προτάσεις για τη στρατηγική και τακτική σε όλους τους τομείς που επιβάλλεται η μνημονιακή «σκλήρυνση κατά πλάκας».
Μπορούν να υπάρξουν τομές, μπορεί να υπάρξει και υπό ποιους όρους μια παραγωγική ανασυγκρότηση, μπορούμε να απαλλαγούμε από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, μπορεί να ανατραπεί το Μνημόνιο, μπορεί να υπάρξει ένας νέος ορισμός του δημόσιου χώρου, εν τέλει, μπορούμε να ζούμε καλύτερα και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς;
Αυτά είναι ζητήματα ενός απώτερου μέλλοντος ή ζητήματα άμεσης κοινής δράσης και προγράμματος; Κι αν είναι θέματα κοινής δράσης και προγράμματος, πού είναι και τα δύο; Πού είναι η κοινή δράση, τα κινήματα, τα μέτωπα, οι συμπαρατάξεις, οι συμμαχίες, οι πρωτοβουλίες και πού είναι τα προγράμματα, οι ιδέες, οι προτάσεις, τα ενδιάμεσα βήματα, οι σταθμοί, τα μεταβατικά αιτήματα, οι ανατροπές των πλαισίων και ο εκτροχιασμός από τις ράγες του Μνημονίου;
Γιατί δεν θέλει πολλή επιχειρηματολογία να πείσεις ότι μας παίρνουν από την τσέπη οικονομίες και τρία τουλάχιστον μηνιάτικα για να πληρώσουν τους δανειστές και τις τράπεζες, δεν θέλει πολλή προσπάθεια να αποδείξεις ότι μας βουλιάζουν και είναι αδιέξοδη η πολιτική που εφαρμόζουν, αλλά και δεν μπορείς να πείσεις εύκολα ότι υπάρχει άλλη λύση, άλλη εναλλακτική.
Και εδώ είναι ο Τιτανικός της ακινησίας και του παγώματος της σκέψης. Ακινησία και πάγωμα της σκέψης που επιβλήθηκαν από την αστική – μιντιακή τρομοκρατία, αλλά και την ατολμία της Αριστεράς, της υπαρκτής Αριστεράς, να συγκρουστεί με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να αποτινάξει τον ιδιότυπο ραγιαδισμό που έχει απέναντι στον αστικό κόσμο. Δεν μπορεί να υπάρξει ως αίρεση παλαιοημερολογίτικη, ούτε ως συμπληρωματική δύναμη. Δεν μπορεί να κάνει βήμα –ούτε να υπάρξει– στις σημερινές συνθήκες αν υποταχθεί μοιρολατρικά στην απουσία πολιτικής και εναλλακτικής. Οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν ακούνε, δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες των εργαζομένων. Μπορούν να ακούσουν και να διδαχτούν, να εκφράσουν και να διαδώσουν, να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν με τα όσα λέει, αισθάνεται, διαδίδει και κυρίως πράττει ο ηλεκτροσυγκολλητής Θόδωρος Τσελεπής (βλέπε τη στήλη «εν τέλει» στη σελ. 32);
Σχόλια
