Η κρατική τρομοκρατία λύγισε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.Του Γιώργου Κατερίνη.
Ο ηρωικός και ιστορικός αγώνας των εργαζομένων στους δήμους θα μπορούσε να είναι νικηφόρος. Σε αυτό το συμπέρασμα συμπυκνώνει την εμπειρία από τον αγώνα των εργαζομένων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η Ανεξάρτητη Αγωνιστική Παρέμβαση Εργαζομένων του Δήμου Βύρωνα, θεωρώντας άδικη την κατάληξη μιας τόσο μεγάλης πολύμορφης, πολυήμερης, μαζικότατης κινητοποίησης των εργαζομένων.
Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΠΟΕ ΟΤΑ, με τις ψήφους της ΠΑΣΚΕ και της απούσας από τους αγώνες ΔΑΚΕ, να λήξει τον αγώνα χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και μάλιστα σε μια στιγμή που η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη, ήταν αναντίστοιχη με τις περιστάσεις. Σε αυτό το συμπέρασμα συγκλίνουν όλες οι αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις στις ανακοινώσεις τους. Δανειζόμαστε ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση των εργαζομένων του Δήμου Βύρωνα:
«Δεν μπόρεσαν και δεν θέλησαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να οδηγήσουν αυτό τον μεγάλο αγώνα, τον όποιο πίστεψαν και στήριξαν χιλιάδες εργαζόμενοι, στη νίκη. Την κρίσιμη στιγμή και ενώ η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο αντιμέτωπη με την πρωτοφανή λαϊκή οργή, της έδωσαν φιλί ζωής, απογοητεύοντας τους εργαζόμενους. Έδειξαν για άλλη μια φορά ότι το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα που ηγούνται είναι δέσμιο του κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού, δεν μπορεί και δεν θέλει να οδηγήσει την εργατική οργή σε σύγκρουση και ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής πολιτικής και να εκφράσει τα εργατικά δικαιώματα. Εάν η απεργία συνεχιζόταν με τη δυναμική που είχε, θα αναγκαζόταν η κυβέρνηση σε ουσιαστική αναδίπλωση, συμβιβασμό, γιατί η επιστράτευση και τα ιδιωτικά απορριμματοφόρα δεν έφεραν γι’ αυτούς αποτέλεσμα και βρέθηκαν σε αδιέξοδο».
Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, έμπειρος συνδικαλιστής, εργαζόμενος ο ίδιος στην καθαριότητα του Δήμου Βύρωνα, μας μεταφέρει στιγμιότυπα από αυτό τον πολύμορφο αγώνα. «Υπήρξε μεγάλη συμμετοχή νέων, αλλά και παλαιότερων συναδέλφων για πρώτη φορά σε ένα τέτοιο αγώνα και αυτό λειτούργησε ως πίεση για μεγαλύτερη κινητοποίηση. Ζήσαμε σημαντικές εμπειρίες στην κατάληψη. Κάθε πρωί πραγματοποιούνταν συγκεντρώσεις, όπου έδιναν το “παρών” οι περισσότεροι συνάδελφοι». Την εμπροσθοφυλακή αυτού του αγώνα αποτέλεσαν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα. Μέσα από αυτή την πρωτόγνωρη συμμετοχή ξεπήδησε και η μορφή της κατάληψης, που ξεκίνησε στον Δήμο Νέας Ιωνίας και αποτέλεσε διέξοδο στην ανάγκη ο αγώνας να αποκτήσει διάρκεια. «Το δίλημμα πολυήμερες ή 48ωρες απεργίες, κατάληψη ή απεργία, το λύνει η ίδια η ζωή. Καλύτερη μορφή πάλης είναι αυτή που διασφαλίζει τη μεγαλύτερη συμμετοχή εργαζομένων», εξηγεί ο συνδικαλιστής, δίνοντας μια απάντηση στην «αριστερή» κριτική που ασκήθηκε για την επιλογή αυτής της μορφής, σε αντίθεση με την πιο «ταξική» μορφή, που είναι η απεργία. Ο ίδιος θεωρεί λαθεμένη την επιλογή για 48ωρη απεργία στις 17 και 18 Οκτωβρίου, μετά την ανακοίνωση της επιστράτευσης. Η προσφυγή του δήμαρχου Αθηναίων και η κήρυξή της από τα δικαστήρια ως παράνομης, αποτέλεσε ένα άλλοθι κι ένα υπόβαθρο για να προετοιμαστεί η οριστική υποχώρηση από την συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ.
Το παράδειγμα που μας δίνει είναι χαρακτηριστικό. Στη γενική συνέλευση των εργαζομένων στον Δήμο Βύρωνα την Παρασκευή, 21η Οκτωβρίου, κι ενώ είχε ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, 222 εργαζόμενοι υπέγραψαν την παρουσία τους. Η πρόταση της Ανεξάρτητης Αγωνιστικής Παρέμβασης για συνέχιση του αγώνα με αποχή το σαββατοκύριακο, κατάληψη τη Δευτέρα και συγκέντρωση με απορριμματοφόρα στην Αθήνα, κατάληψη την Τρίτη και πραγματοποίηση νέας γενικής συνέλευσης, συνάντησε την καθολική σχεδόν αποδοχή των εργαζομένων. Την καταψήφισαν μόνο πέντε: οι τέσσερις συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και ο εκπρόσωπος της ΠΑΣΚΕ στο συμβούλιο του σωματείου!
«Η επιστράτευση δεν φόβισε τους εργαζόμενους, διευκόλυναν όμως τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να σταματήσει τις κινητοποιήσεις», λέει ο Χρήστος κι εξηγεί ότι ακόμα και τώρα έρχονται φύλλα επιστράτευσης, στην πράξη δηλαδή αυτή η τρομοκρατική ενέργεια δεν λειτούργησε. Αντίθετα, και με τη στήριξη πολλών δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων δεν επιτράπηκε η επίταξη των οχημάτων των Δήμων, γεγονός που δημιουργούσε συνθήκες υποστήριξης του αγώνα των εργαζομένων. Κι όμως, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, επέλεξε μια ηττοπαθή στάση. Ο Χρ. Παναγιωτόπουλος, μιλά για μεθόδευση: «Δεν έδωσαν τον αγώνα για μπλοκάρισμα των ιδιωτικών φορτηγών που κινήθηκαν με απόφαση του περιφερειάρχη Αττικής κι επικεντρώθηκαν στην κατάληψη της χωματερής των Άνω Λιοσίων που, αντικειμενικά, δεν μπορεί να περιφρουρηθεί. Ήταν μια μεθόδευση για να ‘‘πέσουν’’ καταγγέλλοντας τον κυβερνητικό αυταρχισμό».
Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΠΟΕ ΟΤΑ, με τις ψήφους της ΠΑΣΚΕ και της απούσας από τους αγώνες ΔΑΚΕ, να λήξει τον αγώνα χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και μάλιστα σε μια στιγμή που η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη, ήταν αναντίστοιχη με τις περιστάσεις. Σε αυτό το συμπέρασμα συγκλίνουν όλες οι αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις στις ανακοινώσεις τους. Δανειζόμαστε ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση των εργαζομένων του Δήμου Βύρωνα:
«Δεν μπόρεσαν και δεν θέλησαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να οδηγήσουν αυτό τον μεγάλο αγώνα, τον όποιο πίστεψαν και στήριξαν χιλιάδες εργαζόμενοι, στη νίκη. Την κρίσιμη στιγμή και ενώ η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο αντιμέτωπη με την πρωτοφανή λαϊκή οργή, της έδωσαν φιλί ζωής, απογοητεύοντας τους εργαζόμενους. Έδειξαν για άλλη μια φορά ότι το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα που ηγούνται είναι δέσμιο του κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού, δεν μπορεί και δεν θέλει να οδηγήσει την εργατική οργή σε σύγκρουση και ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής πολιτικής και να εκφράσει τα εργατικά δικαιώματα. Εάν η απεργία συνεχιζόταν με τη δυναμική που είχε, θα αναγκαζόταν η κυβέρνηση σε ουσιαστική αναδίπλωση, συμβιβασμό, γιατί η επιστράτευση και τα ιδιωτικά απορριμματοφόρα δεν έφεραν γι’ αυτούς αποτέλεσμα και βρέθηκαν σε αδιέξοδο».
Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, έμπειρος συνδικαλιστής, εργαζόμενος ο ίδιος στην καθαριότητα του Δήμου Βύρωνα, μας μεταφέρει στιγμιότυπα από αυτό τον πολύμορφο αγώνα. «Υπήρξε μεγάλη συμμετοχή νέων, αλλά και παλαιότερων συναδέλφων για πρώτη φορά σε ένα τέτοιο αγώνα και αυτό λειτούργησε ως πίεση για μεγαλύτερη κινητοποίηση. Ζήσαμε σημαντικές εμπειρίες στην κατάληψη. Κάθε πρωί πραγματοποιούνταν συγκεντρώσεις, όπου έδιναν το “παρών” οι περισσότεροι συνάδελφοι». Την εμπροσθοφυλακή αυτού του αγώνα αποτέλεσαν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα. Μέσα από αυτή την πρωτόγνωρη συμμετοχή ξεπήδησε και η μορφή της κατάληψης, που ξεκίνησε στον Δήμο Νέας Ιωνίας και αποτέλεσε διέξοδο στην ανάγκη ο αγώνας να αποκτήσει διάρκεια. «Το δίλημμα πολυήμερες ή 48ωρες απεργίες, κατάληψη ή απεργία, το λύνει η ίδια η ζωή. Καλύτερη μορφή πάλης είναι αυτή που διασφαλίζει τη μεγαλύτερη συμμετοχή εργαζομένων», εξηγεί ο συνδικαλιστής, δίνοντας μια απάντηση στην «αριστερή» κριτική που ασκήθηκε για την επιλογή αυτής της μορφής, σε αντίθεση με την πιο «ταξική» μορφή, που είναι η απεργία. Ο ίδιος θεωρεί λαθεμένη την επιλογή για 48ωρη απεργία στις 17 και 18 Οκτωβρίου, μετά την ανακοίνωση της επιστράτευσης. Η προσφυγή του δήμαρχου Αθηναίων και η κήρυξή της από τα δικαστήρια ως παράνομης, αποτέλεσε ένα άλλοθι κι ένα υπόβαθρο για να προετοιμαστεί η οριστική υποχώρηση από την συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ.
Το παράδειγμα που μας δίνει είναι χαρακτηριστικό. Στη γενική συνέλευση των εργαζομένων στον Δήμο Βύρωνα την Παρασκευή, 21η Οκτωβρίου, κι ενώ είχε ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, 222 εργαζόμενοι υπέγραψαν την παρουσία τους. Η πρόταση της Ανεξάρτητης Αγωνιστικής Παρέμβασης για συνέχιση του αγώνα με αποχή το σαββατοκύριακο, κατάληψη τη Δευτέρα και συγκέντρωση με απορριμματοφόρα στην Αθήνα, κατάληψη την Τρίτη και πραγματοποίηση νέας γενικής συνέλευσης, συνάντησε την καθολική σχεδόν αποδοχή των εργαζομένων. Την καταψήφισαν μόνο πέντε: οι τέσσερις συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και ο εκπρόσωπος της ΠΑΣΚΕ στο συμβούλιο του σωματείου!
«Η επιστράτευση δεν φόβισε τους εργαζόμενους, διευκόλυναν όμως τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να σταματήσει τις κινητοποιήσεις», λέει ο Χρήστος κι εξηγεί ότι ακόμα και τώρα έρχονται φύλλα επιστράτευσης, στην πράξη δηλαδή αυτή η τρομοκρατική ενέργεια δεν λειτούργησε. Αντίθετα, και με τη στήριξη πολλών δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων δεν επιτράπηκε η επίταξη των οχημάτων των Δήμων, γεγονός που δημιουργούσε συνθήκες υποστήριξης του αγώνα των εργαζομένων. Κι όμως, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, επέλεξε μια ηττοπαθή στάση. Ο Χρ. Παναγιωτόπουλος, μιλά για μεθόδευση: «Δεν έδωσαν τον αγώνα για μπλοκάρισμα των ιδιωτικών φορτηγών που κινήθηκαν με απόφαση του περιφερειάρχη Αττικής κι επικεντρώθηκαν στην κατάληψη της χωματερής των Άνω Λιοσίων που, αντικειμενικά, δεν μπορεί να περιφρουρηθεί. Ήταν μια μεθόδευση για να ‘‘πέσουν’’ καταγγέλλοντας τον κυβερνητικό αυταρχισμό».
Αγώνας στα χέρια των εργαζομένων
Η ανάγκη να βγουν συμπεράσματα από αυτή τη μάχη έχει καθοριστική σημασία και για τις δυνάμεις της Αριστεράς, τόσο στον κλάδο, όσο και γενικότερα.
Είναι φανερή η ανάγκη να περάσει ο αγώνας στα χέρια των σωματείων, να δοκιμαστούν νέες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης, να ξεπεραστούν στείρες παραταξιακές και κομματικές περιχαρακώσεις. Η λαθεμένη εμφάνιση προς τα έξω των αποφάσεων της ΠΟΕ ΟΤΑ ως ομόφωνες, μέχρι την Παρασκευή, 21/10, το βράδυ που ανεστάλη ο αγώνας και η έλλειψη ελέγχου και πίεσης προς το προεδρείο, επέτρεψε στη συγκεκριμένη πλειοψηφία να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Η διαφοροποίηση της ΠΑΣΚΕ ΟΤΑ από το κυβερνών κόμμα δεν ήταν αρκετή για να απογαλακτιστεί από τις αντιλήψεις του συντεχνιακού αγώνα ή των συμβιβαστικών λογικών του εφικτού.
Ερωτηματικά εγείρει και η στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. «Είναι σίγουρο ότι η δύναμη κρούσης του συνδικαλιστικού κινήματος, θα ήταν πιο μαζική και αποτελεσματική, αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είχαν μπει χωρίς αναστολές απ’ την αρχή στον αγώνα και κυρίως αν δεν ήταν με το ένα πόδι έξω. Δεν μπορεί στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα να εγκαταλείπει τα χαρακώματα, να κάνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις και να δημιουργεί ρωγμές στο εσωτερικό μέτωπο», γράφει στην ανακοίνωσή της η Αυτόνομη Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων ΟΤΑ. Φαίνεται μάλιστα, ότι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ παρά την διαφωνία που εξέφρασε η παράταξή τους (Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία) στην ΠΟΕ ΟΤΑ για την αναστολή των κινητοποιήσεων, σε ορισμένους δήμους στήριξαν την αντίθετες αποφάσεις, όπως στον Δήμο Νίκαιας, που η απόφαση για αναστολή βγήκε ομόφωνα.
Είναι βέβαιο ότι σύντομα οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ θα ξαναβρεθούν στους δρόμους. Τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων παραμένουν και θα επανέλθουν, ενώ οι συνέπειες του πολυνομοσχέδιου που ψηφίστηκε θα οδηγήσουν και πάλι σε εκρηκτικές καταστάσεις τα πράγματα. Οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο χώρο και οι χιλιάδες συνειδητοποιημένοι και θυμωμένοι εργαζόμενοι πρέπει να βρουν κοινή διέξοδο.
Η ανάγκη να βγουν συμπεράσματα από αυτή τη μάχη έχει καθοριστική σημασία και για τις δυνάμεις της Αριστεράς, τόσο στον κλάδο, όσο και γενικότερα.
Είναι φανερή η ανάγκη να περάσει ο αγώνας στα χέρια των σωματείων, να δοκιμαστούν νέες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης, να ξεπεραστούν στείρες παραταξιακές και κομματικές περιχαρακώσεις. Η λαθεμένη εμφάνιση προς τα έξω των αποφάσεων της ΠΟΕ ΟΤΑ ως ομόφωνες, μέχρι την Παρασκευή, 21/10, το βράδυ που ανεστάλη ο αγώνας και η έλλειψη ελέγχου και πίεσης προς το προεδρείο, επέτρεψε στη συγκεκριμένη πλειοψηφία να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Η διαφοροποίηση της ΠΑΣΚΕ ΟΤΑ από το κυβερνών κόμμα δεν ήταν αρκετή για να απογαλακτιστεί από τις αντιλήψεις του συντεχνιακού αγώνα ή των συμβιβαστικών λογικών του εφικτού.
Ερωτηματικά εγείρει και η στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. «Είναι σίγουρο ότι η δύναμη κρούσης του συνδικαλιστικού κινήματος, θα ήταν πιο μαζική και αποτελεσματική, αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είχαν μπει χωρίς αναστολές απ’ την αρχή στον αγώνα και κυρίως αν δεν ήταν με το ένα πόδι έξω. Δεν μπορεί στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα να εγκαταλείπει τα χαρακώματα, να κάνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις και να δημιουργεί ρωγμές στο εσωτερικό μέτωπο», γράφει στην ανακοίνωσή της η Αυτόνομη Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων ΟΤΑ. Φαίνεται μάλιστα, ότι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ παρά την διαφωνία που εξέφρασε η παράταξή τους (Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία) στην ΠΟΕ ΟΤΑ για την αναστολή των κινητοποιήσεων, σε ορισμένους δήμους στήριξαν την αντίθετες αποφάσεις, όπως στον Δήμο Νίκαιας, που η απόφαση για αναστολή βγήκε ομόφωνα.
Είναι βέβαιο ότι σύντομα οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ θα ξαναβρεθούν στους δρόμους. Τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων παραμένουν και θα επανέλθουν, ενώ οι συνέπειες του πολυνομοσχέδιου που ψηφίστηκε θα οδηγήσουν και πάλι σε εκρηκτικές καταστάσεις τα πράγματα. Οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο χώρο και οι χιλιάδες συνειδητοποιημένοι και θυμωμένοι εργαζόμενοι πρέπει να βρουν κοινή διέξοδο.
Σχόλια
