Το «καλό της χώρα» απαιτεί πάντα υποχωρήσεις και συμβιβασμούς
Η σύγκρουση με τα «συμφέροντα» και τη ντόπια διαπλοκή, η ηθική της αριστεράς και το πλεονέκτημά της απέναντι σε όσους κυβέρνησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αποτελούσαν –ειδικά μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015- βασικό επιχείρημα για τον ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλασσόταν και περνούσε βίαια από τον αντιμνημονιακό αγώνα στο «ναι σε όλα» και το μνημομονιακό στρατόπεδο. Αποτελούσε κατά τους κυβερνητικούς παράγοντες το βασικό, αν όχι το μοναδικό, εργαλείο για να πείσουν ότι δεν είναι ίδιοι με τους προηγούμενους, αλλά κυρίως ότι οι πιθανοί επόμενοι είναι χειρότεροι.
Αφού, λοιπόν, κινούμενος γρήγορα, έστησε μια μορφή πελατειακού κράτους και έναν νέο έμμισθο κομματικό στρατό, αλά παλιό ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε να ρίχνει γέφυρες και να δημιουργεί σχέσεις με το παλιό και νέο, αλλά σε κάθε περίπτωση διαπλεκόμενο επιχειρηματικό προσωπικό της χώρας. Στην αρχή, πιο διακριτικά, με κρυφές συναντήσεις, κυρίως την περίοδο της προετοιμασίας για την κυβέρνηση, αλλά πλέον η σχέση με τη διαπλοκή είναι ανοιχτή και έχει σε πολλές περιπτώσεις και την επικύρωση κυβερνητικών και βουλευτικών αποφάσεων.
Το πρώτο δείγμα είχε δοθεί την περίοδο που συναντιόταν η Ρ. Δούρου με τον Β. Μαρινάκη. Συνάντηση που αργότερα χαρακτηρίστηκε αθώα, τυπική και πάνω από όλα τυχαία. Την περίοδο εκείνη το στελεχικό δυναμικό δεν ήταν ψημένο να αντιμετωπίσει και να συνδιαλλαγεί με τη διαπλοκή. Αυτός είναι και ο λόγος που επιστρατεύτηκε ο τότε μελλοντικός πρωθυπουργός για να συνομιλήσει με τον Ψυχάρη παρουσία της περιβόητης –αργότερα- γάτας Ιμαλαΐων. Μετέπειτα, ακολούθησαν και άλλες… τυχαίες συναντήσεις όπως αυτή με τις δυο Όλγες στη Μεγάλη Βρετάνια και κυρίως αυτή του Φλαμπουράρη με τον Μελισσανίδη, τον οποίο λίγους μήνες πριν κατήγγειλαν ότι διαπλέκεται με τον Σαμαρά και αγοράζει κοψοχρονιά τον ΟΠΑΠ.
Το βασικό χτύπημα στη διαπλοκή κατά τον αντισυστημικό ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν με τον νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες. Μάλιστα, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτέλεσε αιχμή του δόρατος για την προεκλογική καμπάνια του Σεπτέμβρη του 2015. Τα «βοθροκάναλα τση διαπλοκής» επιτέλους θα πλήρωναν. Και τότε εμφανίστηκαν ο τυχαίος συνδαιτυμόνας και υπόδικος Μαρινάκης, ο θρασύς και μπλοφαδόρος Ιβάν και ο άγνωστος για τον πολύ κόσμο, αλλά εν τέλει γνωστός στον πρωθυπουργό, Καλογρίτσας με το φιάσκο των εγγυητικών.
Οι ιστορίες, οι συναντήσεις και οι συμφωνίες πλέον δεν έχουν τελειωμό. Αλλά όλα μπορούν να δικαιολογηθούν, όλα γίνονται για το καλό της χώρας και βασικά για να μην έρθει ο Κυριάκος. Ακόμη και οι παρεμβάσεις για να αναλάβει τον πτωχευμένο Πήγασο και τη γάτα των Ιμαλαΐων ο Ιβάν, ο ίδιος που πήρε τελικά το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, παρά τις μεθοδεύσεις να αγοραστεί από Φιλιπιννέζους και Άραβες γιατί… έτσι ζήτησαν οι Κινέζοι του ΟΛΠ.
Όλα γίνονται για το… καλό της χώρας. Ακόμη και η σκανδαλώδης τοποθέτηση πρώην στελέχους της ΤVX στη θέση δικηγόρου υπεράσπισης του δημοσίου για την αντιδικία με την Ελληνικός Χρυσός του άλλοτε μισητού κ. Μπόμπολα.
Ν.Γ.
