Stress test. Τεστ κοπώσεως. Η διαδικασία στην ιατρική είναι γνωστή. Περπατάτε σε έναν κυλιόμενο διάδρομο του οποίου η ταχύτητα και η κλίση αυξάνεται σταδιακά και τα ηλεκτρονικά μηχανήματα μετρούν τις αντοχές της καρδιάς σας. Είναι μια προσομοίωση των πραγματικών δοκιμασιών που υφίσταται ένας οργανισμός. Αν «κλέψεις» (στην κλίση ή στην ταχύτητα), το τεστ μπορεί να αποβεί παραπλανητικό και μοιραίο.
Εκτός από τους ανθρώπους και οι τράπεζες υποβάλλονται σε «τεστ κοπώσεως». Δοκιμασίες αντοχής σε ακραία σενάρια χρεοκοπιών ή αναδιαρθρώσεων χρεών. Τι θα συμβεί, για παράδειγμα, στα κεφάλαια γαλλικών ή γερμανικών τραπεζών (που κατέχουν 56 δισ. ευρώ ελληνικά ομόλογα) αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ή «κουρευτεί» το χρέος της κατά 30%; Τέτοια stress tests πραγματοποιούνται συχνά, αλλά τα αποτελέσματά τους δεν αποκαλύπτονται ούτε καν στους μετόχους. Η Ε.Ε. αποφάσισε να κάνει την αποκοτιά: θα δημοσιοποιήσει τον Ιούλιο τα τεστ κοπώσεως για τις 25 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες (που διαχειρίζονται κεφάλαια 30 τρισ. δολαρίων, περίπου το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ!) με στόχο να αποκαταστήσει τη «σχέση εμπιστοσύνης» με τις αγορές.
Το κίνητρο αυτής της χειρονομίας «διαφάνειας» των ευρωκρατών δεν είναι απολύτως σαφές. Για τις πιο εκτεθειμένες σε κρατικά χρέη τράπεζες (π.χ. την Εθνική ή τη Eurobank που υποβάλλονται υποχρεωτικά στη δοκιμασία) ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 30% θα σήμαινε τραγική συρρίκνωση κεφαλαίων. Ο κίνδυνος είναι πολλαπλάσιος για τις γερμανικές τράπεζες (μία απ’ αυτές έχει το 62% των κεφαλαίων της σε ελληνικά ομόλογα) ή τις γαλλικές (μία από τις οποίες είναι εκτεθειμένη κατά 124% σε ελληνικό χρέος). Προς τι, λοιπόν, αυτή η αυτοχειρία;
Την απάντηση έδωσε αναλυτής της Morgan Stanley που αποκάλυψε ότι τα stress tests των ευρωπαϊκών τραπεζών δεν θα περιλαμβάνουν την έκθεση στα κρατικά χρέη, «επειδή τόσο ο ευρωπαϊκός μηχανισμός των 750 δισ. ευρώ όσο και το ελληνικό δάνειο των 110 δισ. αποκλείουν τέτοιους κινδύνους». Η αποκάλυψη ώθησε πολλούς να μιλήσουν για ευρωπαϊκή φάρσα που κάθε άλλο παρά θα ηρεμήσει τις αγορές.
Ωστόσο, αυτή είναι μία ανάγνωση. Μία δεύτερη αποκαλύπτει προθέσεις μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος, με εξαγορές, συγχωνεύσεις ή απλές… εξαφανίσεις των αδύναμων κρίκων του. Κι αυτό γιατί ακόμη και χωρίς τον υπολογισμό του «συστημικού κινδύνου» από τα κρατικά χρέη, η αποκάλυψη της πραγματικότητας για την έκθεση των τραπεζών στα ιδιωτικά χρέη αρκεί για να προκαλέσει σεισμό. Οι γερμανικές, γαλλικές και βρετανικές τράπεζες έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους περίπου 110 δισ. κρατικά χρέη των PIIGS. Ωστόσο η έκθεσή τους σε ιδιωτικό χρέος των ίδιων χωρών φτάνει το ιλιγγιώδες ποσό του 1,3 τρισ. ευρώ. Εξού και έχει ήδη δρομολογηθεί ένας νέος γύρος κρατικών σχεδίων διάσωσης των τραπεζών, με πρώτη την Ελλάδα και με μοχλό το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, προικοδοτημένο με 10 δισ. από το δάνειο Ε.Ε. – ΔΝΤ. Τα στοιχεία των stress tests ίσως δώσουν μια ιδέα για το ποιες τράπεζες θα σπεύσουν πάλι στο Πρυτανείο προς σίτιση και πώς θα κλείσει δια της «κρατικοποίησης» ο επόμενος γύρος συγκέντρωσης και μονοπώλησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Σάιλοκ
Το κίνητρο αυτής της χειρονομίας «διαφάνειας» των ευρωκρατών δεν είναι απολύτως σαφές. Για τις πιο εκτεθειμένες σε κρατικά χρέη τράπεζες (π.χ. την Εθνική ή τη Eurobank που υποβάλλονται υποχρεωτικά στη δοκιμασία) ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 30% θα σήμαινε τραγική συρρίκνωση κεφαλαίων. Ο κίνδυνος είναι πολλαπλάσιος για τις γερμανικές τράπεζες (μία απ’ αυτές έχει το 62% των κεφαλαίων της σε ελληνικά ομόλογα) ή τις γαλλικές (μία από τις οποίες είναι εκτεθειμένη κατά 124% σε ελληνικό χρέος). Προς τι, λοιπόν, αυτή η αυτοχειρία;
Την απάντηση έδωσε αναλυτής της Morgan Stanley που αποκάλυψε ότι τα stress tests των ευρωπαϊκών τραπεζών δεν θα περιλαμβάνουν την έκθεση στα κρατικά χρέη, «επειδή τόσο ο ευρωπαϊκός μηχανισμός των 750 δισ. ευρώ όσο και το ελληνικό δάνειο των 110 δισ. αποκλείουν τέτοιους κινδύνους». Η αποκάλυψη ώθησε πολλούς να μιλήσουν για ευρωπαϊκή φάρσα που κάθε άλλο παρά θα ηρεμήσει τις αγορές.
Ωστόσο, αυτή είναι μία ανάγνωση. Μία δεύτερη αποκαλύπτει προθέσεις μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος, με εξαγορές, συγχωνεύσεις ή απλές… εξαφανίσεις των αδύναμων κρίκων του. Κι αυτό γιατί ακόμη και χωρίς τον υπολογισμό του «συστημικού κινδύνου» από τα κρατικά χρέη, η αποκάλυψη της πραγματικότητας για την έκθεση των τραπεζών στα ιδιωτικά χρέη αρκεί για να προκαλέσει σεισμό. Οι γερμανικές, γαλλικές και βρετανικές τράπεζες έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους περίπου 110 δισ. κρατικά χρέη των PIIGS. Ωστόσο η έκθεσή τους σε ιδιωτικό χρέος των ίδιων χωρών φτάνει το ιλιγγιώδες ποσό του 1,3 τρισ. ευρώ. Εξού και έχει ήδη δρομολογηθεί ένας νέος γύρος κρατικών σχεδίων διάσωσης των τραπεζών, με πρώτη την Ελλάδα και με μοχλό το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, προικοδοτημένο με 10 δισ. από το δάνειο Ε.Ε. – ΔΝΤ. Τα στοιχεία των stress tests ίσως δώσουν μια ιδέα για το ποιες τράπεζες θα σπεύσουν πάλι στο Πρυτανείο προς σίτιση και πώς θα κλείσει δια της «κρατικοποίησης» ο επόμενος γύρος συγκέντρωσης και μονοπώλησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Σάιλοκ
Σχόλια
