Του Γιώργου Γιαλούρη
Άκου τον Μπίμπερ, όχι τον Τζάστιν, εντάξει, ήμαρτον, τον Χάινριχ, τον Χάινριχ Ίγκνατς Φραντς Μπίμπερ φον Μπίμπερν, άκου τη δέκατη τρίτη μυστηριακή του σονάτα που σου λέει εδώ και τέσσερις αιώνες ότι τίποτα από όλον αυτόν τον θόρυβο δεν έχει σημασία, ότι όλα στη ζωή είναι ένα δράμα, όχι με τη λογική του «ζω ένα δράμα», το ακούς συχνά αυτό μεταξύ ανθρώπων που δεν ζουν κανένα δράμα, το δράμα για το οποίο μιλάει ο Μπίμπερ έγκειται στην ίδια αυτή καθαυτή την ύπαρξη και στο θάρρος να στέκεσαι όρθιος κι ευθυτενής σε μία κόψη που σε χωρίζει από το χάος, να κοιτάς χωρίς φόβο την άβυσσο που απλώνεται από κάτω σου και απειλεί να σε ρουφήξει στα βάθη της, που θα σε τραβήξει στα βάθη της, ιδού το δράμα, ιδού και η τραγωδία των αρχαίων Ελλήνων, αλλά ακόμη και η λέξη τραγωδία έχει χάσει στην εποχή μας το συμβολισμό της όπως έχει συμβεί και με τη λέξη «φασίστας», αφού αν διαφωνεί κάποιος εντόνως μαζί σου είναι φασίστας, φασίστες από εδώ, φασίστες από εκεί ξεχάσαμε τι σημαίνει φασισμός, ξεχάσαμε και τον πόλεμο, ξεχάσαμε τι συμβαίνει σε έναν πόλεμο, άλλωστε τι είναι πόλεμος, είναι κάτι βιντεάκια στο youtube, ολόκληρη η Ευρώπη ξέχασε τι σημαίνει πόλεμος, οι Rothschild τρίβουν τα χέρια τους και θα σύρουν την ανθρωπότητα ξανά στη σφαγή κι εμείς χαμογελαστοί κάποια μέρα θα πάμε στο μέτωπο περήφανοι που θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, από τι θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, από ποιους, περιμέναμε να χτυπηθούμε με τους Τούρκους και θα μας στείλουν να σφαζόμαστε με τους Ρώσους, αλήθεια, γιατί να υπερασπιστούμε την πατρίδα από τους Ρώσους, τι κακό μας κάνουν οι Ρώσοι, τι συμφέρον έχουμε να στέλνουμε όπλα εναντίον των Ρώσων εγκαταλείποντας τα ελληνικά νησιά, τι υπερασπιζόμαστε ακριβώς και από ποιους, από τους εαυτούς μας πρέπει πρωτίστως να υπερασπιστούμε την πατρίδα, από τους ίδιους μας τους εαυτούς, διότι αν δεν είμασταν αυτοί που είμαστε δεν θα είχαμε αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε, αυτούς που ψηφίζει ο (μισός) λαός στις εκλογές, άραγε ποιος είναι αυτός ο λαός, τι έχει απομείνει από τον λαό με τον οποίο ξεμπέρδεψαν κάπου εκεί τον Φλεβάρη του ‘45, ξεμπέρδεψαν με την υπόθεση λαός και μην μου πείτε για το πολυτεχνείο, δεν ήταν ο λαός εκεί, λίγοι νέοι άνθρωποι ήταν που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στους πατριδοκάπηλους, στους κυρ Παντελήδες και στα καθάρματα, αλλά ας το πάμε και πιο πρόσφατα, τι έχει απομείνει από τον λαό μετά τη χρεοκοπία, τι υπολείμματα έχουν απομείνει μετά την ανατροπή του 61,3% στο δημοψήφισμα του 2015 και πίσω από ποιους δικαιωματισμούς έχουν καταφύγει, ποιο είναι το δράμα αυτού του συνονθυλεύματος που ονομάζουμε λαό, πού συσπειρώνεται, πώς συσπειρώνεται, τι περιμένει από τα πολιτικά κόμματα πέρα από την ιδιοτέλεια και τον άμεσο ή έμμεσο βιοπορισμό, τι διάολο πολιτικό ήθος ή οποιοδήποτε ήθος παράγεται σε μία χώρα που σε συμβουλεύουν να πας στην εκκλησία για ν’ απαλύνεις τον πόνο σου, τι πολιτικό ήθος παράγεται από ένα σύστημα που αναζητά σε ανθρώπους τύπου Τσίπρα και Σαμαρά να σώσουν τη χώρα, που εμπιστεύεται τους δισεκατομμυριούχους, τους τεχνοκράτες, οι χώρες όμως δεν είναι εταιρείες, οι χώρες υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν όσο τα αστικά κράτη εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων και μόνο όταν αυτός ο συσχετισμός αλλάξει και οι άνθρωποι που ζουν σε έναν γεωγραφικό χώρο αναλάβουν να οικοδομήσουν ένα διαφορετικό σύστημα που δεν αφήνει την ανθρώπινη πλεονεξία, τη φιλαργυρία και την ιδιωτεία να επικρατούν, μόνο τότε θα πάψει να υπάρχει η ανάγκη να σωθούν τούτα τα δημιουργήματα της νεωτερικότητας που αποκαλούνται χώρες, τούτα τα κράτη των εθνικισμών και των διαφορών τροφοδοτώντας κρίσιμες μάζες προς επιστράτευση με στόχο τους «απέναντι» και αναρωτιέται ο Τολστόι, τι παρακίνησε, ποιος ήταν ο λόγος μία ολόκληρη στρατιά, η Μεγάλη Στρατιά να διασχίσει όλη την Ευρώπη για να αιματοκυλιστεί σε ξένα κι άγνωστα εδάφη; Ακούω ξανά και ξανά την Harmonia artificiosa του Heinrich Ignaz Franz Biber von Bibern ο οποίος, νομίζω ότι, καταφέρνει ν’ αφουγκραστεί τις βαθύτερες ουσίες αυτού του κόσμου.
