Ο Έλληνας Μάο Τσε Τουνγκ –κατά κόσμον Κυριάκος Μητσοτάκης ή Μωϋσής για τους πιστούς– μας υποσχέθηκε το μεγάλο άλμα προς τα μπρος. Μετά την αντιγραφή του Στίβεν Κινγκ με το περίφημο «τελευταίο μίλι» και τις ποιητικές αναφορές ήρθε η ώρα οι κειμενογράφοι του να βουτήξουν στον Μαοϊσμό. Αναμένεται κατόπιν αυτού η Λίνα Μενδώνη να κηρύξει και τη Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση με ιδεολογικό καθοδηγητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Κλειστά τα Μουσεία και τα Βιβλιοπωλεία, ανοικτά τα Κομμωτήρια. Διότι ζούμε στον Πολιτισμό της Τρίχας.
Έχουν περάσει 54 χρόνια από τότε που το μιούζικαλ Hair σε κείμενα και στίχους των Gerome Ragni και James Rado, σε μουσική Galt MacDermot, έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1967 στο Joseph Papp’s Public Theater της Νέας Υόρκης. Η μεγάλη επιτυχία οδήγησε στο ανέβασμά του λίγους μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1968 στο Μπρόντγουεϊ, προκαλώντας την μήνιν πουριτανικών και αντιδραστικών κύκλων. Ωστόσο είχαν ήδη πραγματοποιηθεί 1.750 παραστάσεις και είχαν πουληθεί 3 εκατομμύρια ηχογραφημένοι δίσκοι με τα τραγούδια του μιούζικαλ. Τότε υπήρχε βλέπετε το βινύλιο. Αγόραζες τον δίσκο και μπορούσες έτσι να στηρίξεις την όποια μουσική προσπάθεια…
Στα «άλλα ήθη» της εποχής και η επιλογή της πρωταγωνίστριας Shelley Plimpton, που όπως αναφέρεται σε σχετικό ρεπορτάζ της «Μηχανής του χρόνου», «δεν τη βρήκαν από κάστινγκ, αλλά ο σεναριογράφος Gerome Ragni τη “μάζεψε” κυριολεκτικά από τους δρόμους όπου ζούσε. “Θέλουμε να δείξουμε τι συμβαίνει στους δρόμους. Γι’ αυτόν το λόγο επιλέξαμε τη Shelley”, εξήγησε στους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν για την επιλογή του…»
Η απήχηση υπήρξε παγκόσμια. Ήταν η αντίδραση της νεολαίας στον πόλεμο του Βιετνάμ, στον ρατσισμό αλλά και μια συνολική αμφισβήτηση του τρόπου που ήταν δομημένη και οργανωμένη η αμερικανική κοινωνία.
Οι Χίπις επί σκηνής να τραγουδούν το περίφημο Aquarius. Την εποχή του Υδροχόου που όλα θα άλλαζαν. Απήχηση υπάρχει σίγουρα και στο τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου:
«Μπαίνουμε στον Υδροχόο και θ’ ανάψουνε φωτιές – έτσι λεν’ αυτοί που ξέρουν»…
Η ανάταση, η ελπίδα, όλα αυτά που αποτύπωσε για όλο τον πλανήτη ο Κρις Μαρκέρ στο περίφημο «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο» και στα «Εύθραυστα χέρια», όπως ονομαζόταν το πρώτο μέρος, έγιναν «Κομμένα χέρια» στο δεύτερο.
Η Επανάσταση ηττήθηκε σχεδόν παντού.
Συνθήματα, ιδέες, άνθρωποι ενσωματώθηκαν ή κατέληξαν καταναλωτικά προϊόντα.
Οι ηθοποιοί εμφανίζονταν γυμνοί επί σκηνής στο Hair. Κι αν αυτό τότε ήταν επαναστατικό, δεν άργησε να γίνει του συρμού και εμπορεύσιμο. Τότε είχαν απελάσει τους ηθοποιούς που θέλησαν να ανεβάσουν το έργο στο Μεξικό. Σήμερα θα τους έδειχναν στην τηλεόραση.
Τα «παιδιά των λουλουδιών», οι μεγάλοι καλλιτέχνες που μας στοιχειώνουν ακόμα, όταν δεν προσαρμόστηκαν στα νέα «ιδεώδη» έσβησαν συχνά σε έναν κόσμο ναρκωτικών. Λίγοι μπόρεσαν να αντέξουν…
Το 1979 το Hair μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μίλος Φόρμαν. Για να ανέβει στην Ελλάδα χρειάστηκε να περάσουν 50 χρόνια. Τον Νοέμβριο του 2017 παρουσιάστηκε στο θέατρο Χώρα σε απόδοση και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα.
Τώρα, περάσαμε από την εποχή του Hair και του Υδροχόου, στα Κομμωτήρια του Μητσοτάκη. Από τα μαλλιά που ανέμιζαν ελεύθερα, τώρα πρέπει όλοι να περάσουμε από τα χέρια των ειδικών. Κουρεμένοι, χτενισμένοι, του κουτιού.
Για να γυρίσουμε στα σπίτια μας που έχουν γίνει ιδιότυπες φυλακές και να κοιτάζουμε τον κουρεμένο και ευπαρουσίαστο εαυτό μας στον καθρέφτη.
Ή να βλέπουμε ο ένας τον άλλον αν είμαστε οικογένειες ή συγκάτοικοι. Τον ίδιο/ ίδιους που ένα χρόνο τώρα προσπαθούμε να αντέξουμε αντάμα, συχνά τρώγοντας τα σωθικά μας…
Αυτόν τον Πολιτισμό, των μαλλιών, αντιλαμβάνονται. Των αξεσουάρ που στοιχίζουν ένα βοήθημα σε άνεργο, των «τσοκάρων που επιστρέφουν» διά χειρός πρωθυπουργικής συζύγου…
Η αθλιότερη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης παίζει χωρίς αντίπαλο και δεν μας πουλάει καν φύκια, αλλά τρίχες.
Αναρωτιέμαι ποιο θα μπορούσε να είναι το μιούζικαλ της σημερινής εποχής…
Οι άνθρωποι που θρηνούν για όλους αυτούς που χάθηκαν, όχι μόνο από τον ιό αλλά και από την αναλγησία και ανικανότητα των κυβερνώντων. Πόσοι άνθρωποι θα ζούσαν σήμερα άραγε αν δεν αφήνονταν οι φαρμακευτικές εταιρείες να κερδοσκοπούν ασύστολα, αν είχαν γίνει εγκαίρως μαζικά τεστ, αν είχαν επιταχθεί από την πρώτη στιγμή όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία; Αν το καλοκαίρι η χώρα δεν είχε γίνει ξέφραγο αμπέλι; Αν οι άνθρωποι δεν συνωστίζονταν στα Μέσα Μεταφοράς; Αν οι μαθητές δεν στριμώχνονταν στα σχολεία;
Αντί για απαντήσεις, το μόνο που εισπράττουμε είναι… τρίχες!
