Το Μαξίμου, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρονται σαν να μην καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, ενώ το ξέρουν καλά. Δεν έγινε απλά ένα πραξικόπημα που απέτυχε ή απετράπη, αλλά συμφωνήσαμε ως χώρα διά της επίσημης ηγεσίας μας. Κάναμε νόμο του κράτους, ό,τι πιο ταπεινωτικό και ατιμωτικό έχει σερβιριστεί σαν μνημονιακό μενού καταστροφής για τη χώρα.
Στη συνέχεια και ενώ συντελείται αυτό, πάλι σαν να μην καταλαβαίνουμε τι γίνεται ή και τι λέμε, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα κυβερνήσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας μέχρι να τελειώσει η συμφωνία (που δεν μας αρέσει, που δεν την πιστεύουμε κ.λπ. κ.λπ.) γιατί λέει, έτσι σώζεται η χώρα από μεγαλύτερη καταστροφή. «Συμφώνησα και πρέπει να τελειώσω την δουλειά» -ενώ θα υπήρχε άλλη εναλλακτική: παραδίδω τη εντολή αφού δεν μπορώ να εφαρμόσω το πρόγραμμά μου και γιατί μου επιβάλλεται μια συμφωνία που φέρνει καταστροφή στη χώρα.
Και αφού τελειώσω τη συμφωνία, και θα έχει εκκαθαριστεί και το εσωκομματικό τοπίο από τους… άτακτους, πάμε σε εκλογές. Το ερώτημα είναι με ποιο διακύβευμα: Να σκίσω όλα τα μνημόνια; Να σκίσω και το τρίτο που ψήφισα εγώ; Να απαλύνουμε τις επιπτώσεις, να κάνουμε μια χρηστή διακυβέρνηση; Απλώς να κυβερνούμε με τον αυτόματο πιλότο της τρόικας (3χρονη συμφωνία γαρ). Ή ψηφίστε με να αλλάξω και όλη την Ευρώπη;
Τι σημασία έχει. Να ’μαστε στα πράγματα… Ούτε σκέψη για το μεγάλο κακό που προξενούμε στον τόπο και τι μεγάλη ιδεολογική, πνευματική και πολιτική χρεοκοπία για μια δύναμη που κινήθηκε στο όνομα της Αριστεράς.
Η ταμπακιέρα, λοιπόν, είναι η ζημιά που έγινε και υπάρχει ευθύνη γι’ αυτό, η οποία δεν αναλαμβάνεται. Όποια ευθύνη αναλαμβάνεται στους λόγους και τις συνεντεύξεις συνήθως γίνεται για να φορτωθούν με τέχνη οι ευθύνες σε άλλους (Βαρουφάκη, Κωστανοτοπούλου, Λαφαζάνη, αποστάτες, συνιστώσες, Δραγασάκη, Σαγιά και είναι μακρύς ο κατάλογος), όσο χρειάζεται για να μην μιλάμε για την ταμπακιέρα και να πετιέται η μπάλα της πολύ συγκεκριμένης ευθύνης στην κερκίδα.
