Εισαγωγική προϋπόθεση: Το ερώτημα «τι λείπει» μάς εγκαλεί αλλά και μας καλεί να απαντήσουμε στο αν μπορούμε να αποτελέσουμε συστατικό στοιχείο ενός άμορφου ακόμα «πράγματος» που θα καλύπτει σε ένα βαθμό ό,τι λείπει. Αλλιώς, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Γιατί εμένα μου λείπουν ταυτόχρονα ο κολλητός μου που μετανάστευσε, μια δουλειά για το καλοκαίρι, μια εξέγερση -έστω ένα μαζικό κίνημα- για να «πάρω τα πάνω μου» και ο κομμουνισμός. Αλλά μάλλον δεν συζητάμε αυτό.
Εισαγωγική παρατήρηση: Η ζωή θα βρει κάποιο δρόμο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και ουδέποτε τα σχέδια «εφαρμόστηκαν» αυτούσια στην πράξη. Παρόλα αυτά καλά κάνουμε και καταστρώνουμε σχέδια –θελήσεις καλύτερα- κι ας ανατραπούν από τη ζωή. Και μακάρι οι ανατροπές να είναι επί το βέλτιστο.
Τι κυρίως λείπει; Ίσως να λείπουν μερικές «μεγάλες συναντήσεις» που χρειάζεται να οργανώσουμε.
Συνάντηση πρώτη. Ο αδικημένος νεοέλληνας να δοκιμάσει να βγει από τη θέση του θύματος -που είναι- και να συναντηθεί ξανά με το ιστορικοφιλοσοφικό ερώτημα «και ‘γω τι κάνω για όλα αυτά»; Καημένος δεν είναι κανείς μας. Και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να διεκδικήσω επιτυχώς -για να μιλήσω για μένα- με την ιδιότητα «αναπληρωτής-εκπαιδευτικός γεωπόνος στην ειδική αγωγή».
Συνάντηση δεύτερη. Και αν κουτσά-στραβά όλο και κάτι κάνει ο καθένας, ας συναντηθεί αυτό με την κοινή μας μοίρα. Εαυτός ή περίγυρος να διασωθούν δεν υφίστανται. Πρέπει, αναγκαστικά, να μιλήσουμε από μια «σκοπιά» και αυτή είναι σίγουρα ο τόπος μας. Αν μπορεί να εφευρεθεί εν προκειμένω μια άλλου τύπου κοινή μοίρα -ρεαλιστικά εναλλακτική και ουσιωδώς αγωνιστική- ας προταθεί.
Συνάντηση τρίτη. Το πρόβλημα πια δεν είναι «απλά» να συναντηθούν οι αντιστάσεις και οι αγώνες. Είναι περισσότερο ο κάθε αγώνας να πλουτίζει ολοένα και πιο συνειδητά μιαν εναλλακτική πορεία. Θα πει κανείς «μα κάθε αγώνας χρήσιμος είναι». Σωστό. Μα σήμερα το «σύστημα» βολεύεται πολύ απ’ αυτό το «κάθε». Με ένα παράδειγμα: Περισσότερο θα χρειαζόμαστε σήμερα ένα πανελλαδικό κίνημα αγροτικής ανασυγκρότησης παρά περιαστικούς λαχανόκηπους.
Συνάντηση τέταρτη. Κλασσική. Οι «επαναστατικές παραδόσεις» να συναντηθούν με φρέσκιες ιδέες. Γιατί υπάρχει τεράστια πείρα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και μόνο την τελευταία πενταετία. Μα μένει σκόρπια και αταξινόμητη ή λειτουργεί μονάχα διαισθητικά, αυθόρμητα και αργοπορημένα στους νέους αγώνες. Δεν μπορεί η συνήθεια, η επιθυμία, η εκτόνωση, η οργή να δώσουν γόνιμες απαντήσεις. Ούτε καν η αξιοπρεπής στάση δεν φτάνει σήμερα. Και ιδέες υπάρχουν μα δεν αρκεί να τις προπαγανδίζεις ή να καλείς αναπαυτικά τους άλλους να τις ασπαστούν.
Συνάντηση πέμπτη. Οι όποιες αντιστάσεις οφείλουν να συναντήσουν -να στοχοποιήσουν- την κυβερνητική πολιτική. Γιατί υπάρχουν αποφάσεις τέτοιας κλίμακας που δεν αρκεί το «μερικό». Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, «κλείνω τα μάτια στα τουρκικά αεροπλάνα στο Αιγαίο» ή αδιαφορώ για τον εάν η χώρα επιλέγεται για αποθήκη προσφύγων. Κοινώς, χρειάζονται και κάποιες μεγάλες «αρνήσεις».
Συνάντηση έκτη. Η πολιτική να συναντηθεί με την πολύπλευρη συμμετοχή και προσφορά των πολλών. Να πάψει να είναι μόνο κόμματα, επιτελεία, γραμμές, εκλογές, πορείες, συνθήματα. Που είναι κι αυτά. Χρειάζεται ένας ενδιάμεσος χώρος – εκτός όλων των εκδοχών του πολιτικού συστήματος- όπου θα συναντηθούν οι «συμβολές» λιγότερο τυχαία και λιγότερο εξ ανάγκης.
Συνάντηση έβδομη. Να συναντηθούν οι άνθρωποι πιο ανοιχτόκαρδα. Και είναι μπόλικοι αυτοί. Δεν είναι ούτε «όλοι», ούτε αυτοί που θα λύσουν το πρόβλημα. Είναι κάποιοι που πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο λείπει, σε πολύ χοντρές γραμμές. Παρένθεση: αν μέσα σε αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία δεν είναι «νέοι» -ηλικιακά και όχι μόνο- είναι ελάχιστες οι πιθανότητες επιτυχίας.
