Της Μαρίας Πετρίτση. Εν έτει 2012, στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε και εφάρμοζε τη δημοκρατία πριν καν αποκτήσουν όνομα και Ιστορία οι περισσότερες χώρες του πλανήτη, συμβαίνουν παράδοξα πράγματα.
Ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος μιλώντας για ενάρετους κύκλους δομικών αλλαγών, δηλώνει περήφανα: «H μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις». Και συνεχίζει, τονίζοντας τον πατριωτισμό και το σεβασμό του στη λαϊκή βούληση: «Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη. Αυτή είναι η θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και τα κόμματα θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν».
Μιλάει για τα κόμματα εκείνα ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που εκλέγουν τους αρχηγούς τους με διαφανείς και νόμιμες διαδικασίες, οι οποίες βέβαια συμπεριλαμβάνουν «φουσκώματα» του αριθμού ψηφοφόρων που προσήλθαν στην κάλπη και «ξεφουσκώματα» του ποσοστού αποχής από τις εκλογές για την ανάδειξη ενός αρχηγού που διαγωνιζόταν μόνος του, χωρίς αντίπαλο. Τα οποία φουσκώματα και ξεφουσκώματα, όταν καταγγέλλονται και μάλιστα επισήμως, αντιμετωπίζονται απολύτως φυσικά από την ηγεσία του τόπου ως προβοκάτσιες και απλές φήμες αντιπερισπασμού και άρα δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν.
Μιλά για τη λαϊκή βούληση ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που εκφράζεται εδώ και μήνες με φασκελώματα, αγανακτισμένες φωνές και γιαουρτώματα στα οποία το κράτος απαντά κάνοντας επίδειξη ισχύος και στέλνοντας απαντήσεις υπό μορφή ληγμένων χημικών που κανονικά δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται ούτε σε καιρό πολέμου, πόσο δε μάλλον ως μέσον καταστολής και φίμωσης της φωνής του λαού – και μάλιστα με τόσο μένος. Της λαϊκής βούλησης δηλαδή, την οποία δηλώνει ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός ότι σέβεται και υπηρετεί.
Μιλά για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που αυτή την ώρα είναι άνθρωποι απολυμένοι, άνεργοι, φτωχοί και απελπισμένοι. Ευάλωτοι στην αρρώστια και το ρήμαγμα. Τραυματισμένοι. Θύματα μιας ταξικής βίας, που υφίστανται ανήκεστο βλάβη με κάθε «περήφανη δήλωση» του μη εκλεγμένου πρωθυπουργού, με κάθε νέο σωτήριο μέτρο της κυβέρνησής του, και κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.
Μιλά ξανά για τα κόμματα ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που μέσα στη Βουλή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Που αναδεικνύουν ηγεσίες μοναρχίας και που επιτρέπουν το μαγάρισμα της Βουλής από φασίστες, ρατσιστές και ξενόφοβους, αδρανώντας και διακωμωδώντας με τον πιο κατάπτυστο και προκλητικό τρόπο τα ιδεώδη και τις αρχές της δημοκρατίας.
Εκείνης της άλλης δημοκρατίας, της παλιάς, που κάποτε έλαμπε γύρω από την αγέρωχη Ελλάδα και φώτιζε σαν φάρος το σκοτάδι των βαρβάρων, και που σήμερα αιμορραγεί μπροστά στα πόδια των αδίστακτων δημίων της, μια ετοιμόρροπη χώρα-κουρέλι όπου βασιλεύει η απληστία των ελίτ, ο ολοκληρωτισμός και η ρουφιανιά τους.
Στην Ελλάδα του παραλόγου συμβαίνουν όλα αυτά, εν έτει 2012, στο πάλαι ποτέ λίκνο της Δημοκρατίας. Που μεταμορφώθηκε σε χώρα πτωχευμένη, καταρρακωμένη και ευτράπελη μέσα στον εξευτελισμό της. Που ψυχορραγεί την ίδια στιγμή που ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός και πρώην τραπεζικός υπάλληλος μιλάει για ανάκαμψη, θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και δημοσιονομική σταθεροποίηση.
Αμαυρώνοντας θεσμούς, λαϊκή βούληση και ιδεώδη. Κοροϊδεύοντας τον κόσμο και μεθοδεύοντας θυσίες τρίτων. Υπηρετώντας πιστά τις επιταγές του επίσημου αξιώματός του, που ως διορισμένος υπάλληλος τιμά και με το πάρα πάνω, προασπίζοντας τα συμφέροντα της μητέρας εταιρίας που τον διόρισε -της Ε.Ε.- και όχι των εργαζομένων που μάχονται για να παραμείνει βιώσιμη η μικρή θυγατρική – η Ελλάδα.
Κι όμως. Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν είναι αυτή που παρακολουθεί ειδήσεις από τον καναπέ της. Ούτε αυτή που σπεύδει στην Ιπποκράτους για να ταΐσει με ψευδή στοιχεία τα ταμπλόιντς και το Μεγάλο Κανάλι. Είναι αυτή που βάλλεται, που βγαίνει στους δρόμους και διαμαρτύρεται, πετάει γιαούρτια και νεράντζια στους κρατικοδίαιτους, κατακλύζει πλατείες, τρέχει σε πορείες, αγανακτεί, ματώνει και αντιστέκεται.
Εκείνη η μεγάλη πλειοψηφία ούτε αποδέχεται ούτε στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες αναφέρεται ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός. Γιατί ξέρει πως όλα αυτά είναι ένα μεγάλο ψέμα. Εκείνη η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα αντιστέκεται μέχρι τέλους. Και δεν θα είναι για πάντα σιωπηλή.
Μιλάει για τα κόμματα εκείνα ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που εκλέγουν τους αρχηγούς τους με διαφανείς και νόμιμες διαδικασίες, οι οποίες βέβαια συμπεριλαμβάνουν «φουσκώματα» του αριθμού ψηφοφόρων που προσήλθαν στην κάλπη και «ξεφουσκώματα» του ποσοστού αποχής από τις εκλογές για την ανάδειξη ενός αρχηγού που διαγωνιζόταν μόνος του, χωρίς αντίπαλο. Τα οποία φουσκώματα και ξεφουσκώματα, όταν καταγγέλλονται και μάλιστα επισήμως, αντιμετωπίζονται απολύτως φυσικά από την ηγεσία του τόπου ως προβοκάτσιες και απλές φήμες αντιπερισπασμού και άρα δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν.
Μιλά για τη λαϊκή βούληση ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που εκφράζεται εδώ και μήνες με φασκελώματα, αγανακτισμένες φωνές και γιαουρτώματα στα οποία το κράτος απαντά κάνοντας επίδειξη ισχύος και στέλνοντας απαντήσεις υπό μορφή ληγμένων χημικών που κανονικά δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται ούτε σε καιρό πολέμου, πόσο δε μάλλον ως μέσον καταστολής και φίμωσης της φωνής του λαού – και μάλιστα με τόσο μένος. Της λαϊκής βούλησης δηλαδή, την οποία δηλώνει ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός ότι σέβεται και υπηρετεί.
Μιλά για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που αυτή την ώρα είναι άνθρωποι απολυμένοι, άνεργοι, φτωχοί και απελπισμένοι. Ευάλωτοι στην αρρώστια και το ρήμαγμα. Τραυματισμένοι. Θύματα μιας ταξικής βίας, που υφίστανται ανήκεστο βλάβη με κάθε «περήφανη δήλωση» του μη εκλεγμένου πρωθυπουργού, με κάθε νέο σωτήριο μέτρο της κυβέρνησής του, και κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.
Μιλά ξανά για τα κόμματα ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, που μέσα στη Βουλή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Που αναδεικνύουν ηγεσίες μοναρχίας και που επιτρέπουν το μαγάρισμα της Βουλής από φασίστες, ρατσιστές και ξενόφοβους, αδρανώντας και διακωμωδώντας με τον πιο κατάπτυστο και προκλητικό τρόπο τα ιδεώδη και τις αρχές της δημοκρατίας.
Εκείνης της άλλης δημοκρατίας, της παλιάς, που κάποτε έλαμπε γύρω από την αγέρωχη Ελλάδα και φώτιζε σαν φάρος το σκοτάδι των βαρβάρων, και που σήμερα αιμορραγεί μπροστά στα πόδια των αδίστακτων δημίων της, μια ετοιμόρροπη χώρα-κουρέλι όπου βασιλεύει η απληστία των ελίτ, ο ολοκληρωτισμός και η ρουφιανιά τους.
Στην Ελλάδα του παραλόγου συμβαίνουν όλα αυτά, εν έτει 2012, στο πάλαι ποτέ λίκνο της Δημοκρατίας. Που μεταμορφώθηκε σε χώρα πτωχευμένη, καταρρακωμένη και ευτράπελη μέσα στον εξευτελισμό της. Που ψυχορραγεί την ίδια στιγμή που ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός και πρώην τραπεζικός υπάλληλος μιλάει για ανάκαμψη, θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και δημοσιονομική σταθεροποίηση.
Αμαυρώνοντας θεσμούς, λαϊκή βούληση και ιδεώδη. Κοροϊδεύοντας τον κόσμο και μεθοδεύοντας θυσίες τρίτων. Υπηρετώντας πιστά τις επιταγές του επίσημου αξιώματός του, που ως διορισμένος υπάλληλος τιμά και με το πάρα πάνω, προασπίζοντας τα συμφέροντα της μητέρας εταιρίας που τον διόρισε -της Ε.Ε.- και όχι των εργαζομένων που μάχονται για να παραμείνει βιώσιμη η μικρή θυγατρική – η Ελλάδα.
Κι όμως. Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν είναι αυτή που παρακολουθεί ειδήσεις από τον καναπέ της. Ούτε αυτή που σπεύδει στην Ιπποκράτους για να ταΐσει με ψευδή στοιχεία τα ταμπλόιντς και το Μεγάλο Κανάλι. Είναι αυτή που βάλλεται, που βγαίνει στους δρόμους και διαμαρτύρεται, πετάει γιαούρτια και νεράντζια στους κρατικοδίαιτους, κατακλύζει πλατείες, τρέχει σε πορείες, αγανακτεί, ματώνει και αντιστέκεται.
Εκείνη η μεγάλη πλειοψηφία ούτε αποδέχεται ούτε στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες αναφέρεται ο μη εκλεγμένος πρωθυπουργός. Γιατί ξέρει πως όλα αυτά είναι ένα μεγάλο ψέμα. Εκείνη η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα αντιστέκεται μέχρι τέλους. Και δεν θα είναι για πάντα σιωπηλή.
*Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας.
Σχόλια
