Του Κωνσταντίνου Πουλή. Να μη νομισθεί ότι ανήκω σε αυτούς που δεν έχουν ποτέ επισκεφθεί την Ακρόπολη. Την έχω επισκεφθεί και, μάλιστα, δύο φορές. Περίμενα και τις δύο κάτι να συμβεί. Να ανατριχιάσω, να σφιχτεί το στομάχι μου, να λιγοθυμίσω. Σου λέει: «νωθρά τα μάτια που δε δακρύζουν». Εγώ λοιπόν τίποτα. Πέτρες, ντουβάρια, τίποτα. Κανάτια, αρχαία κουζινικά, τίποτα. Αγάλματα, πισινοί, πλεξούδες, τίποτα. Δεν ένιωσα άσχημα, ευτυχώς, γιατί ξέρω τον λόγο: Η Ακρόπολη είναι ψυχρή και μπανάλ. Είναι, μάλιστα, σύμβολο της υποτίμησης του πολιτισμού μας.
Όταν έλεγε ο Κλεμανσό ότι είναι καλύτερα να δίνουμε λεφτά για να τελειώσουν οι ανασκαφές στους Δελφούς και τη Δήλο παρά για παραστάσεις, μας έβριζε, μην κοιτάς που κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Εννοούσε ότι η βασική μας χρησιμότητα είναι να ξεθάβουμε τους παππούδες μας. Το κόλπο το είχε καταλάβει ο Παλαμάς. Ούτε πολυτελείς στεγάσεις μνημείων, ούτε αναστηλώσεις: «Η χάρη σου ασύγκριτη να μένεις ρημάδι, ρημάδι». Αυτό, μάλιστα. Ρημάδι. Ας θυμηθούμε τον Ηλιού: «Είμαι με το μέρος της μοντέρνας πολυκατοικίας. Οι πολυκατοικίες είναι οι Παρθενώνες και οι Cathédrales του 20ού αιώνα». Έκτακτο!
Από αυτή τη στάση, τη μόνη σοβαρή, προκύπτει μία λύση: Πρώτο βήμα, δίνουμε τον ιερό λόφο της Ακρόπολης αντιπαροχή. Θα χτιστεί και εκεί ένα σύμβολο του σημερινού μας πολιτισμού, λίκνο της αισθητικής μας. Δεύτερο βήμα, μία κίνηση αιφνιδιασμού: χτυπάμε την πόρτα του Βρετανικού Μουσείου και προσφέρουμε και τα υπόλοιπα μάρμαρα στους Εγγλέζους. Εξάλλου, κι εμείς εκεί δεν σπουδάζουμε την αρχαιότητα, στα πανεπιστήμιά τους;
Η Ακρόπολη, λεν οι ιστορικοί, έχει περάσει από όλα τα στάδια του ελληνικού πολιτισμού. Ήταν αρχαίος ναός, μετά χριστιανικός ναός, Παναγία των Αθηνών, μετά τζαμί, μετά πορνείο (οι Καρυάτιδες υπόσχονταν απολαύσεις στο εσωτερικό) και τέλος καρτ-ποστάλ. Συμβολίζει δηλαδή καίριες πλευρές του ελληνικού βίου, σε όλη τη διαχρονική πορεία του. Το τουριστικό επιχείρημα θέλει να προσπεράσουμε αυτή την τεράστια διαδρομή του χρόνου και να επιστρέψουμε στην εποχή του αρχαίου ναού, με απώτερο στόχο, όμως, να αξιοποίησουμε τις δύο τελευταίες συμβολικές χρήσεις, πορνείο και καρτ-ποστάλ. Ε, λοιπόν, όχι: αντιπαροχή και ταχυδρόμηση, αυτές είναι οι λύσεις.
Και τι θα γίνει με τον τουρισμό; Αυτό το θέμα είναι πολύ σοβαρό (υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού το ονόμασαν, δεν είναι χαζοί οι άνθρωποι!), γι’ αυτό το έχω σκεφτεί λεπτομερώς: Έχω γράψει κάτι ποιήματα μικρός, με επιρροές Scorpions, που είναι γι’ αυτό γραμμένα σε μεικτό ιδίωμα και θα προσεγγίζουν και ξένο κοινό. Επίσης, έχω μια ξαδέρφη που ζωγραφίζει πέτρες στη Μήλο. Όχι από σχολή, φυσικό ταλέντο. Αυτά τα δίνω ως παραδείγματα, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν και άλλοι καλλιτέχνες εν αναμονή. Θα με ρωτήσει κανείς: και αυτά θα αντικαταστήσουν την Ακρόπολη; Να σας πω: Πρώτον, κάποιος θα τα αγαπάει με την καρδιά του, όχι με το πορτοφόλι του ή την ιδεολογία του. Και, δεύτερον, είναι ταπεινά, αλλά είναι δικά μας.
Από αυτή τη στάση, τη μόνη σοβαρή, προκύπτει μία λύση: Πρώτο βήμα, δίνουμε τον ιερό λόφο της Ακρόπολης αντιπαροχή. Θα χτιστεί και εκεί ένα σύμβολο του σημερινού μας πολιτισμού, λίκνο της αισθητικής μας. Δεύτερο βήμα, μία κίνηση αιφνιδιασμού: χτυπάμε την πόρτα του Βρετανικού Μουσείου και προσφέρουμε και τα υπόλοιπα μάρμαρα στους Εγγλέζους. Εξάλλου, κι εμείς εκεί δεν σπουδάζουμε την αρχαιότητα, στα πανεπιστήμιά τους;
Η Ακρόπολη, λεν οι ιστορικοί, έχει περάσει από όλα τα στάδια του ελληνικού πολιτισμού. Ήταν αρχαίος ναός, μετά χριστιανικός ναός, Παναγία των Αθηνών, μετά τζαμί, μετά πορνείο (οι Καρυάτιδες υπόσχονταν απολαύσεις στο εσωτερικό) και τέλος καρτ-ποστάλ. Συμβολίζει δηλαδή καίριες πλευρές του ελληνικού βίου, σε όλη τη διαχρονική πορεία του. Το τουριστικό επιχείρημα θέλει να προσπεράσουμε αυτή την τεράστια διαδρομή του χρόνου και να επιστρέψουμε στην εποχή του αρχαίου ναού, με απώτερο στόχο, όμως, να αξιοποίησουμε τις δύο τελευταίες συμβολικές χρήσεις, πορνείο και καρτ-ποστάλ. Ε, λοιπόν, όχι: αντιπαροχή και ταχυδρόμηση, αυτές είναι οι λύσεις.
Και τι θα γίνει με τον τουρισμό; Αυτό το θέμα είναι πολύ σοβαρό (υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού το ονόμασαν, δεν είναι χαζοί οι άνθρωποι!), γι’ αυτό το έχω σκεφτεί λεπτομερώς: Έχω γράψει κάτι ποιήματα μικρός, με επιρροές Scorpions, που είναι γι’ αυτό γραμμένα σε μεικτό ιδίωμα και θα προσεγγίζουν και ξένο κοινό. Επίσης, έχω μια ξαδέρφη που ζωγραφίζει πέτρες στη Μήλο. Όχι από σχολή, φυσικό ταλέντο. Αυτά τα δίνω ως παραδείγματα, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν και άλλοι καλλιτέχνες εν αναμονή. Θα με ρωτήσει κανείς: και αυτά θα αντικαταστήσουν την Ακρόπολη; Να σας πω: Πρώτον, κάποιος θα τα αγαπάει με την καρδιά του, όχι με το πορτοφόλι του ή την ιδεολογία του. Και, δεύτερον, είναι ταπεινά, αλλά είναι δικά μας.
Σχόλια
