Εκρηκτικό χαρακτήρα παίρνουν τα προβλήματα που δημιουργούν τα hot-spot
Του Νίκου Ταυρή
Τα γεγονότα που συμβαίνουν σε διάφορες περιοχές της χώρας, όπου λειτουργούν hot-spot (ή καλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης), αλλά και η έκταση που παίρνουν δείχνουν, ότι τα προβλήματα που δημιουργούνται με βάση το προσφυγικό, συσσωρεύονται καθημερινά αποκτώντας εκρηκτικό χαρακτήρα. Αυτό δεν είναι παράλογο. Το στοίβαγμα ανθρώπων και η αποθήκευση ψυχών , ειδικά όταν μιλάμε για τεράστιους αριθμούς, είναι φυσικό να δημιουργούν προβλήματα και εντάσεις σε υποβαθμισμένες και φτωχές περιοχές.
Όλα τα παραπάνω είναι απόρροια της πλήρους συμμόρφωσης της κυβέρνησης στους σχεδιασμούς Ε.Ε., ΝΑΤΟ και Τουρκίας, της ανικανότητας των κυβερνητικών επιτελείων, της επικοινωνιακής και μικροπολιτικής εκμετάλλευσης του θέματος αλλά και του «αθέατου» φαγοποτιού που έχει στηθεί γύρω από τα κοινοτικά κονδύλια.
Δεν υπάρχει στοιχειώδης λήψη μέτρων και ενημέρωση όταν στήνεται ένα hot-spot, ενώ η μεροληψία είναι απολύτως εμφανής για τις περιοχές που αποφασίζεται να τοποθετηθούν. Με λίγα λόγια οι πρόσφυγες πάνε σε μέρη που δεν θα έπρεπε να πηγαίνουν, στοιβάζονται σε υποβαθμισμένες περιοχές ή «αποθηκεύονται» στα νησιά με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται σιγά – σιγά η ελληνική τους κυριαρχία (όχι από τους πρόσφυγες αλλά από τη διαχείριση που γίνεται και από τους διάφορους διεθνείς χωροφύλακες που έχουν εγκατασταθεί εκεί μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης Τσίπρα). Όλα αυτά οδηγούν σε εκρηκτικές καταστάσεις.
Βέβαια, η συμμόρφωση της κυβέρνησης στους ευρύτερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς σημαίνει, ότι τα hot-spot δημιουργούνται όχι για να στεγαστούν προσωρινά οι πρόσφυγες, αλλά μόνιμα και μέσα σε άθλιες συνθήκες. Και εκεί γεννιούνται και άλλα προβλήματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο του Ωραιόκαστρου, όπου τις προάλλες σκοτώθηκε μία μητέρα και το παιδί της από διερχόμενο αυτοκίνητο και μετά ακολούθησε μικροεξέγερση των προσφύγων. Δεν χρειάζεται να κλείνουμε τα μάτια. Μέσα στα hot-spot έχουν καταγγελθεί βιασμοί ανηλίκων, υπάρχουν συμπλοκές ανάμεσα σε διαφορετικές εθνότητες, κάποια στρατόπεδα καίγονται από τους ίδιους τους πρόσφυγες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι είναι ουσιαστικά φυλακισμένοι χωρίς καμία προοπτική. Ταυτόχρονα τα κονδύλια πηγαίνουν σε ΜΚΟ ή διάφορους κυβερνητικούς παρατρεχάμενους και η ρεμούλα καλά κρατεί.
Είμαστε ρατσιστές;
Υπάρχει και μια ιδιομορφία στην Ελλάδα όμως, που οφείλεται στην κεντροαριστερή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κυβερνητικός πολιτικός λόγος δεν είναι ρατσιστικός. Θα λέγαμε ότι αποτελεί σύμπλεγμα δικαιωματισμού και «ανθρωπισμού» πασπαλισμένου με μπόλικες αντιρατσιστικές κορώνες. Βέβαια όλα αυτά λέγονται, όταν όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω έχουν ήδη εφαρμοστεί και οδηγήσει σε αντιδράσεις απέναντι στους πρόσφυγες.
Είναι η κοινωνία μας ρατσιστική; Απεναντίας η κοινωνία άπλωσε το χέρι της και έδωσε βοήθεια στους πρόσφυγες. Τώρα αντιδρά στην μονιμότητα μιας κατάστασης για την οποία δεν ενημερώθηκε καν. Το προσφυγικό έρχεται να προστεθεί σε μια χώρα που έχει πάρα πολλές ανοιχτές πληγές. Όσο και να εθελοτυφλούμε, οι αντιδράσεις δείχνουν το εκρηκτικό μέγεθος του ζητήματος. Μπορεί στις αντιδράσεις αυτές να «παρεισφρέουν» συχνά διάφοροι ακροδεξιοί και φασιστικοί κύκλοι, αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος που ανησυχεί, φοβάται ή συμμετέχει σε αυτές, ακροδεξιός, ρατσιστής ή φασίστας.
Στο ζήτημα αυτό υπάρχει ακόμη σύγχυση σε κομμάτια της κοινωνίας, ευαίσθητα, προοδευτικά, αλλά και σε κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς. Μοιάζουν σαν να μην αισθάνονται ή να μην καταλαβαίνουν το πρόβλημα της κοινωνίας και κάθε αντίδραση και κάθε φόβο τον χαρακτηρίζουν συλλήβδην ρατσιστικό και ακροδεξιό. Και αν μάλιστα τους χαρακτηρίζουμε όλους έτσι τότε μάλλον τους χαρίζουμε στην Χρυσή Αυγή.
Πρόσφυγες και εκπαίδευση
Όλα τα προβλήματα ξαναήρθαν στην επιφάνεια, με το ζήτημα της ένταξης των προσφυγόπουλων στο εκπαιδευτικό σύστημα. Όπως γράψαμε και παραπάνω η κυβέρνηση συγκέντρωσε τους πρόσφυγες σε υποβαθμισμένες και φτωχές περιοχές. Έδειξε μεγάλη «ταξική μεροληψία» σε αυτό. Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά σε αυτές τις περιοχές, νοσεί από την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη δασκάλων και καθηγητών και άλλα προβλήματα. Θα έπρεπε να υπάρχουν προτάσεις, όχι στοιβάγματος όλων αυτών των ανθρώπων, αλλά προστασίας των παιδιών και πολιτική ένταξης στο σχολείο μέσα από ένα καλά οργανωμένο σχεδιασμό που να μη δημιουργεί προβλήματα στο κυρίως εκπαιδευτικό πρόγραμμα και χωρίς να αλλάζει την φύση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Κάποιες γενικόλογες αφελείς «ανθρωπιστικές» αιτιάσεις, όταν υπάρχουν οξυμένα προβλήματα δεν οδηγούν σε εύρεση λύσεων και κριτηρίων. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή με τα ζητήματα αυτά, χρειάζεται να αποτελέσουν πεδίο συζήτησης που θα παίρνει υπόψη τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μονάχα την ανάγκη να δοθεί μια βοήθεια σε πληττόμενους ανθρώπους. Η βοήθεια πρέπει να δοθεί όπως και να εκφραστεί η αλληλεγγύη. Όχι όμως χωρίς κριτήρια και προτεραιότητες. Διότι τότε θα κυριαρχήσει ο «νόμος» των τεχνητών διαιρέσεων και αντιπαλοτήτων που δεν θα μπορούν να συγκρατηθούν από καμία ανθρωπιστική επίκληση ή διάθεση.
