Δήλωση του Τάσου Κουράκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ
Η στάση της Κύπρου ήτανε η απόλυτη απαγόρευση κατάπλου, απόπλου και επιβίβασης στα πλοία που πήγαιναν προς τη Γάζα. Ήθελε να δώσει απολύτως την αίσθηση και τη βεβαιότητα στους Ισραηλινούς ότι δεν διευκολύνει [το Στολίσκο της Ελευθερίας] με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό αφορούσε όχι μόνο τους απλούς, θα έλεγα, ακτιβιστές, αλλά και βουλευτές (κι ήταν πολλοί), και τον δικό της Ευρωβουλευτή, τους Έλληνες βουλευτές και τους διεθνείς βουλευτές. Μάλιστα ανάμεσά τους είναι και επιφανείς άλλοι, τιμημένοι με βραβείο Νόμπελ, η βραβευμένη με το Νόμπελ Ειρήνης το 1976 Μαγκουάιρ από την Ιρλανδία και η 85χρονη επιζήσαντα του ολοκαυτώματος Hedy Epstein.
Αυτό τελικά μπορεί να εξηγηθεί με το ότι υπάρχει μια στροφή της κυπριακής κυβέρνησης προς τον άξονα ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ, αναζητώντας νέους συμμάχους για να λύσει το εθνικό της ζήτημα. Το κυπριακό πρόβλημα και η διεκδίκηση των εθνικών της ζητημάτων κάνει αυτήν τη στροφή. Προσωπικά τη θεωρώ απολύτως καταδικαστέα. Θεωρώ ότι αυτοί δημιούργησαν το πρόβλημα της Κύπρου, είναι ακριβώς η δική της ως τώρα προσταγή. Αυτός ήταν ο λόγος που εγώ τουλάχιστον αρνήθηκα να υπακούσω στις εντολές της κυπριακής κυβέρνησης και προσπάθησα με κάθε τρόπο να διαφύγω απ’ την ασφυκτική επιτήρηση της ΚΥΠ που είχε όλη την αντιπροσωπεία και στο τέλος, όπως γνωρίζετε, όταν επιχείρησα να επιβιβαστώ σ’ ένα φουσκωτό, αντιμετώπισα οπλισμένους άνδρες του λιμενικού σώματος κι ένα ελικόπτερο να υπερίπταται πάνω από το λιμανάκι που θα επέβαινα στο «Σφενδόνη». Βέβαια θα πρέπει να πούμε, για λόγους δικαιοσύνης, ότι ανάλογη στάση – ανάλογη, όχι ακριβώς την ίδια – έχει κρατήσει και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία μόνο στα λόγια έδειξε συμπαράσταση και δεν έκανε απολύτως τίποτα για να την εμποδίσει, αλλά, θα ‘λεγα ότι, αντιθέτως, προέβη σε παραινέσεις να μη συμμετάσχουμε σε αυτήν την αποστολή. Που σημαίνει απλώς ότι η Ελλάδα και η Κύπρος, η Αθήνα και η Λευκωσία, δεν κράτησαν μόνο στάση ανοχής, αλλά υποστήριξης του Ισραήλ σ’ αυτήν την αποστολή, δίνοντας εξετάσεις πρόθυμων και υπάκουων συμμάχων στο τόξο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ειδικότερα και Ισραήλ. Η πολιτική αυτή είναι απολύτως σαφές ότι είναι αδιέξοδη. Χρειάζεται απεναντίας έναν άλλο αγώνα με τους Κύπριους, τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους, κι άλλους βεβαίως, έναν κοινό αγώνα με βαθύτατα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Είναι ο μόνος δρόμος. Αυτός ο δρόμος της ενδοτικότητας οδηγεί, όχι μόνο σε καταστροφές και τραγωδίες όπως ήταν αυτή που ζήσαμε, αλλά και σε ριζικές ανακατατάξεις στο Αιγαίο, στο ελληνικό επίπεδο, που η οικονομική του έκφραση είναι η ιστορική σύμφυση ΕΕ και ΔΝΤ.
