από τον Δημήτρη Ουλή
Η κατάσταση είναι αδύνατον να συνεχιστεί. «Εχετε το νου σας και προσέχετε, μη με περάστε γι’ άλλονε», προειδοποιούσε ο Nietzsche στο Ecce Homo. Ομως με τέτοιο όνομα, καλέ μου φιλόσοφε, είναι δύσκολο να δεις προκοπή. Δεν είναι μόνο ότι επιδέχεται μπροστά του όλα τα σύμφωνα (Βουλής, Γουλής, Δουλής, Πουλής), αλλά και όλα τα δίψηφα σύμφωνα (Μπουλής, Ντουλής, Γκουλής). Δεν είναι μόνο ότι η ρίζα «ουλ» βρίσκεται σε πολλές λέξεις (Αβγουλής, Ρουλέτα), καθώς και σε πάμπολλα επώνυμα (Δημηρούλης, Γιαννούλης, Γεωργούλης, αδελφοί Ζούλοβιτς). Δεν είναι μόνο ότι στη λατινική του μετεγγραφή, το όνομα προσφέρεται κατ’ εξοχήν για καλλιτεχνική χρήση (Ou-Lee, κατά το: Ang Lee, Stan Lee, Vivian Lee, Bruce Lee). Δεν είναι μόνο ότι στη γαλλική γλώσσα, το όνομα «Οδυσσέας» (Ulysses) ηχεί πανομοιότυπα.
Πάνω απ’ όλα, είναι ότι πρέπει διαρκώς να διευκρινίζεις ποιος Ουλής είσαι. Γιατί δυστυχώς, δεν είμαστε πολλοί (αν ήμασταν πολλοί, θα είχαμε ξενιάσει από τη σκοτούρα. Ποιο το νόημα να διευκρινίσεις ποιος ακριβώς «Παπαδόπουλος» είσαι;). Εκμεταλλευόμενος, λοιπόν, τη δυνατότητα που μου παρέχει η παρούσα στήλη, θα ήθελα να αποσαφηνίσω μετ’ εμφάσεως ότι δεν έχω καμία σχέση με τον ψυχίατρο Παναγιώτη Ουλή: πρώτον, διότι θεραπεύουμε διαφορετικές επιστήμες, και δεύτερον, διότι εκείνος απεβίωσε προ τριετίας, ενώ εγώ –δόξα τω Θεώ– εξακολουθώ να ζω. Το έργο βέβαια του Παναγιώτη Ουλή το γνωρίζω και το εκτιμώ ιδιαιτέρως, θεωρώ δε τον ίδιο τον κύριο Ουλή ως τον μοναδικό Έλληνα ιατρό, στον οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί επάξια ο τίτλος του «ιατροφιλόσοφου». Η διαρκής όμως τάση των βιβλιοπωλών να συγχέουν τα βιβλία μας, έχει αρχίσει να μου ανεβάζει την πίεση.
Ουδεμία σχέση έχω, επίσης, με τον οδοντίατρο Κωνσταντίνο Ουλή, καίτοι ομολογώ ότι η συνάρθρωση ονόματος και επιστήμης στην περίπτωσή του, υποδηλώνει ένα είδος amor fati: πήγαινε στον οδοντίατρο, για να μην καταντήσεις «ουλής» (δηλαδή φαφούτης). Είμαι σίγουρος ότι ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός στη δουλειά του, σταματήστε όμως να με ρωτάτε συνέχεια για αυτόν. Οχι, δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν είμαστε συγγενείς, και δεν μπορώ να κλείσω ραντεβού για εσάς στο οδοντιατρείο του.
Ας μου επιτραπεί, τέλος, να επισημάνω ότι δεν έχω την παραμικρή σχέση με τον Λάζαρο Ούλη (το επώνυμο του οποίου τονίζεται, εξάλλου, στην παραλήγουσα), πολλώ δε μάλλον με τη διαβόητη καντίνα του. Αλλά ακόμα κι αν αποδεικνυόταν κάποια μακρινή συγγένεια μεταξύ μας, μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα φρόντιζα να αλλάξω επώνυμο το ταχύτερο. Από τα σχολικά μου χρόνια, αφορμή ζητάω.
Παρηγοριέμαι, τουλάχιστον, με την ιδέα ότι το «Δημήτρης» μου αρέσει. Βγαίνει, καθώς λένε, από το Γη-Μήτηρ. Μάνα μου είναι η γη. Και μου θυμίζει ένα υπέροχο τραγούδι του Χατζιδάκι.
