Αναγκαία μια δημοκρατική επανάσταση
Η 42η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σκεπάζεται από έναν ομιχλώδη γνόφο «παλατιανών» συνωμοσιών που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στοχεύουν ευθέως στο οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Κανείς δεν μπορεί να πει αν τα περιστατικά που τον συνθέτουν προέρχονται όλα από το ίδιο σκοτεινό κέντρο ή αν πρόκειται για συμπτώσεις ασύνδετων διεργασιών. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το τοπίο μυρίζει Πομπηία στις τελευταίες ημέρες της και το ερώτημα είναι αν ο λαός θα πρέπει να απεύχεται την έκρηξη του ηφαιστείου ή να ελπίζει σ’ αυτήν.
Ας δούμε πρώτα τα γεγονότα. Η υπόθεση Πανούση, από μεμονωμένο κωμικό επεισόδιο που έμοιαζε στην αρχή, εξελίσσεται σε σκληρό αστυνομικό σίριαλ με προοπτική μετεξέλιξης σε πολιτική τραγωδία. Η κυβερνητική εκπρόσωπος μίλησε για «επικίνδυνα σενάρια», η δε Αυγή έκανε λόγο για «σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης» που στοχεύει σε πτώση της κυβέρνησης μέχρι τα Χριστούγεννα (Ν. Παπαδημητρίου, Ή θα ρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ώς τα Χριστούγεννα ή ποτέ, Αυγή 12/11/2015).
Και θα μπορούσε όλα αυτά να ήταν επικοινωνιακές στρακαστρούκες, του τύπου «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Όμως η κυβερνητική καταγγελία ενισχύεται από κει που δεν θα το περίμενε κανείς.
Ο γνωστός νεοφιλελεύθερος διευθυντής της νέας ιστοσελίδας Liberal, όπου στεγάζεται και η ψυχή της σαμαρικής μονταζιέρας, Γ. Μουρούτης, προειδοποιεί για «την Οικουμενική που ετοιμάζονται να μας σερβίρουν» («τεχνοκράτες, τραπεζίτες και δικαστές σε συσκευασία δώρου, με ευρωπαϊκό περιτύλιγμα»). Πρόκειται, λέει, «για μία κυβέρνηση που είναι καταδικασμένη να αποτύχει και η οποία θα μας οδηγήσει στη δραχμή. Το τέλειο “ξέπλυμα” για το διεφθαρμένο σύστημα της μεταπολίτευσης…». (Θ. Μαυρίδης, Προς την τελική πράξη του δράματος… Liberal, 13/11/205).
Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο αν περιλάβει κανείς και δύο άλλα, άσχετα εκ πρώτης όψεως, συμβάντα, που σκίασαν το πολιτικό κλίμα των τελευταίων ημερών: Το ένα είναι η δυσεξήγητη αναμόχλευση σκοτεινών πλευρών από την προϊστορία του «μεγάλου» Κ. Καραμανλή (σχέσεις με τους ναζί επί Κατοχής). Κι όλα αυτά βάσει ενός εγγράφου αναρτημένου από χρόνια στην ιστοσελίδα της CIA. Το άλλο συμβάν είναι η εξίσου μυστήρια προκλητική αναφορά του Κ. Μπογδάνου στα «αγνά παιδιά του Πολυτεχνείου» που «άνοιξαν τον δρόμο με τις μεθοδεύσεις της CIA για να αλλάξει η δικτατορία στην Ελλάδα και να χάσουμε την Κύπρο». (Σκάι, 9/11/2015).
Είτε προέρχονται από το ίδιο κέντρο, είτε όχι, υπάρχει εξ αντικειμένου ένας κρυφός κοινός παρονομαστής που συνδέει τα δύο αυτά επικοινωνιακά επεισόδια: Το πρώτο πριονίζει την ηθική υπόσταση του δεξιού πυλώνα της μεταπολίτευσης, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενός προσώπου που ώς τώρα υπήρξε το απόλυτο ταμπού για το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Το δεύτερο επιχειρεί να πλήξει, στη ρίζα του, τον αριστερό πυλώνα της μεταπολίτευσης, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το κάνει με ένα επιχείρημα που μόνο η χουντική Ακροδεξιά τολμούσε, ώς τώρα, να επικαλεστεί. Και στα δύο, δε, αναμειγνύεται με κάποιο τρόπο η CIA.
Συμπέρασμα: Καθώς το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο, εντός και εκτός της χώρας, συναισθάνεται την επερχόμενη συστημική κατάρρευση, ένας αέρας συνωμοσίας διαπερνά το πολιτικό σύστημα – είτε στην επιφάνειά του (με την αναζήτηση εναλλακτικών σεναρίων διακυβέρνησης) είτε στα βαθύτερα θεμέλιά του (με την αναζήτηση ριζικότερων απαντήσεων συστημικού χαρακτήρα).
Στην περίπτωση αυτή ο λαός και η Αριστερά δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο δίλημμα. Κι ενώ δεν θα πρέπει να υποτιμήσουν τον κίνδυνο του νέου μεταπολιτικού τέρατος που ακόμα δεν γνωρίζουμε τη μορφή του, δεν θα πρέπει όμως, από την άλλη, να περιοριστούν στην αμυντική υπεράσπιση της βρικολακιασμένης πλέον μεταπολίτευσης, εκπροσωπούμενης από το μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιον συγγενή συνασπισμό.
Η μόνη πραγματική διέξοδος για τη χώρα είναι μια δημοκρατική επανάσταση. Θα πρέπει να ετοιμαστούμε γι’ αυτήν όσο υπάρχει καιρός. Και η μαζική συμμετοχή στη φετινή πορεία του Πολυτεχνείου μπορεί και πρέπει να αποκτήσει αυτό το περιεχόμενο.
