Πώς θα αποφευχθεί ο αφανισμός της ελληνικής παραγωγής
Του Σάββα Πασχαλίδη*
Εδώ και ένα μήνα, οι αγρότες βρισκόμαστε -είμαι ένας από αυτούς- σε κλιμακούμενες κινητοποιήσεις με μπλόκα σε όλη τη χώρα και τα τρακτέρ στους δρόμους.
Tην τελευταία εικοσαετία, έγιναν πολλές αγροτικές κινητοποιήσεις λόγω των διαχρονικών προβλημάτων των παραγωγικών τάξεων, ποτέ, όμως, με τόσο μεγάλη συμμετοχή που να ξεπερνάει αυτή των κινητοποιήσεων του 1996. Σήμερα βρίσκονται στους δρόμους πάνω από 27.000 τρακτέρ και άλλα αγροτικά μηχανήματα. Και είναι η πρώτη φορά που όλες οι επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις είναι ευθυγραμμισμένες στην απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή, επειδή είναι δέσμευση του 3ου καταστροφικού Μνημονίου το οποίο ψήφισαν το καλοκαίρι 222 βουλευτές, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, μαζί.
Επίσης, εκ του Μνημονίου, μετά το Ασφαλιστικό έρχεται το φορολογικό των γεωργών, κτηνοτρόφων και ψαράδων, που ο συνδυασμός τους δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα αφαίμαξης του συνόλου των εισοδημάτων των μικρομεσαίων αγροτών, το οποίο επίσης από κοινού ψήφισαν τα κόμματα τα οποία τώρα κάνουν, επικοινωνιακά, φθηνή αντιπολίτευση.
Μείωση παραγωγής, αύξηση εξάρτησης
Τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου είναι διαχρονικά και γίνονται χειρότερα με τις αναθεωρήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) που αφανίζουν την ελληνική παραγωγή. Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, που υπάρχουν στην ελληνική παραγωγή, είναι αθρόες από όλα τα μέρη του πλανήτη. Για παράδειγμα, κρασί από Χιλή, οπωροκηπευτικά από Τυνησία-Μαρόκο-Τουρκία, πατάτες από Αίγυπτο, μοσχαρίσιο κρέας από Γερμανία-Γαλλία, γάλα από Ολλανδία, σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ρύζι από Καμπότζη, φακές από Καναδά, ρεβίθια από Μεξικό, φασόν ζάχαρη από Γαλλία-Πολωνία για τη λειτουργία της ΕΒΖ κ.λπ.
Αυτή τη στιγμή εξοντώνεται ό,τι έχει απομείνει από την αγροτική παραγωγή. Η τροφή και τα αγροτικά προϊόντα ελέγχονται από μεγάλες αλυσίδες σούπερ-μάρκετ και πολυεθνικές λειτουργώντας ως καρτέλ. Η ελληνική περιφέρεια έχει συγκεκριμένη διάρθρωση, με χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους αγρότες στα χωριά, με μικρό κλήρο και αρκετά ενοικιαζόμενα χωράφια, όπου υπάρχουν, και αυτός είναι ο πλούτος της χώρας μας που για αρκετά χρόνια συνέβαλε με πάνω από 25% στο ΑΕΠ, ενώ τώρα έφτασε κάτω από το 3%.
Αν εφαρμοστούν όλα όσα σχεδιάζουν για εμάς, τα χωριά θα είναι απλά υπνωτήρια, χωρίς αντικείμενο απασχόλησης ή θα γίνουμε δούλοι στα ξένα funds που θα πάρουν τα κόκκινα δάνεια και μαζί τις περιουσίες μας.
Μια χώρα μεσογειακή με τη γεωστρατηγική θέση που έχει, αν δεν έχει αυτάρκεια τροφής είναι καταδικασμένη. Ακόμη και οι λεγόμενες βιομηχανικές χώρες δίνουν μεγάλο βάρος στην αγροτική παραγωγή και πρώτη από αυτές η Γερμανία.
Ο δρόμος που μας οδηγούν δεν βγάζει πουθενά με μνημόνια, με προαπαιτούμενα, με αυτές τις ΚΑΠ και με καρτέλ. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές αφού παράγουμε με τεράστια δυσκολία ποιοτικά προϊόντα και δεν υπάρχει πρόσβαση σε δίκτυα πώλησης, χωρίς να έχουμε πρόσβαση σε ρευστότητα, όπως με την ΑΤΕ που χαρίστηκε στην Πειραιώς, χωρίς δομές και υποδομές.
Οργανωμένη διάλυση
Τελικά, φτάνουμε στο συμπέρασμα πως ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο με εγκληματικές συνέπειες για την παραγωγή αφού ό,τι υπήρχε απαξιώθηκε, καταληστεύθηκε και έκλεισε, όπως η Ομοσπονδία Αγροτικών Συνεταιρισμών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ) που είχε εργοστάσια μεταποίησης, αποθήκες, ζυγαριές, ακίνητα σε όλα τα χωριά του νομού μας, μεγάλης αξίας, τα οποία εκποιήθηκαν έναντι πινακίου φακής, στο όνομα της εκκαθάρισης. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι χάθηκαν οι υποστηρικτικές υποδομές. Την ίδια εικόνα συναντάμε σε όλη τη χώρα .
Είναι πλέον φανερό ότι για να είμαστε στην Ευρωζώνη πρέπει να είμαστε και σε Μνημόνια τα οποία είναι θηλιά στον κόσμο της εργασίας, τους απόμαχους της ζωής και τη νεολαία που μεταναστεύει για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Η αγροτική παραγωγή μπορεί να αναπτυχθεί με την επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, που είναι το εργαλείο και όχι αυτοσκοπός, σε συνδυασμό με ένα ριζοσπαστικό εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και, μάλιστα, με άμεσα θετικά αποτελέσματα για τη χώρα, τον πρώτο κιόλας χρόνο, ειδικά στις αροτραίες καλλιέργειες και σταδιακά στις υπόλοιπες. Σε μία τριετία, η χώρα θα έχει ανακτήσει την αυτάρκειά της στα ελλειμματικά της σήμερα παραδοσιακά προϊόντα – λόγω του ότι δεν υπήρχε ποτέ κατεύθυνση από το ΥΠΑΑΤ, ενώ θα ανακτήσει χαμένες αγορές και θα βρει νέες για εξαγωγές ποιοτικών παραγόμενων προϊόντων με σημάνσεις ΠΟΠ και ΠΓΕ και ένταξη περισσότερων σε αυτές.
Υποδομές και δίκτυα
Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με δεδομένο πως το τραπεζικό σύστημα θα είναι εθνικοποιημένο και θα υπάρξει νέα Αγροτική Τράπεζα που θα είναι στο πλευρό των αγροτών, θα επαναλειτουργήσουν τα απαξιωμένα Ινστιτούτα Αγροτικής Ανάπτυξης, θα επαναλειτουργήσουν οι μεταποιητικές βιομηχανίες συνδεδεμένες με τον πρωτογενή τομέα και, τέλος, θα υπάρξει στήριξη της πολιτείας για εξεύρεση δικτύων διάθεσης των προϊόντων και σε διεθνές επίπεδο.
Ας μην ξεχνάμε πως καμία χώρα στον κόσμο, όπως και οι ΗΠΑ που επιβάλλουν τον σκληρό καπιταλισμό σε όλο τον πλανήτη, δεν μπορεί να παράγει αν δεν στηρίξει τον πρωτογενή της τομέα – είτε με άμεσα είτε με έμμεσα μέτρα. Το κόστος παραγωγής είναι «ανταγωνιστικό» μόνο με πολιτική βούληση του εκάστοτε κράτους.
Δεν ζητάμε τίποτε άλλο από το να παράγουμε με αξιοπρέπεια, να μείνουμε στα χωριά μας και να μην είμαστε πολίτες μιας χώρας αποικίας που ξεπουλά τα πάντα στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της υποτέλειας στο ΔΝΤ και την Ε.Ε.! Χρέος μας προς τα παιδιά μας και όχι στους δανειστές!
Ο μαζικός και συλλογικός αγώνας των παραγωγικών τάξεων θα δικαιωθεί και δεν θα ηττηθεί!
*Ο Σάββας Πασχαλίδης είναι αγρότης, μέλος του συντονιστικού του μπλόκου στα Πράσινα Φανάρια του Νομού Θεσσαλονίκης.
