του Απόστολου Αποστολόπουλου
Τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις Ευρωεκλογές συνοψίζονται στο ότι η νίκη του είναι ιστορικής σημασίας, η κυβέρνηση είναι σε αποσύνθεση και ότι η Χ.Α. δεν είναι δύναμη ανατροπής. Και τα τρία έχουν βάση αλλά είναι καχεκτικά. Η κυβέρνηση είναι σε αποσύνθεση αλλά παραμένει, κυβερνά και δεν μπορεί να ανατραπεί. Όχι πάντως με κοινοβουλευτικές μάχες. Οι εκτός Βουλής μάχες είναι αμελητέες. Το γεγονός ότι η Χ.Α. δεν είναι δύναμη ανατροπής, ο κόσμος το αγνόησε επιδεικτικά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη υπερψηφίζοντας ακροδεξιούς και ευρωσκεπτικιστές. Αγνόησε ακόμα και την κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης. Τα περί πρωτιάς, συνεπώς, μοιάζουν μάλλον με φιλοφρόνηση προς εαυτόν στον καθρέφτη. Τα περί πρωτιάς υποδηλώνουν μάλλον αδικαιολόγητη αυταρέσκεια χωρίς απορίες του είδους: Τι άλλο πρέπει να γίνει στην Ελλάδα ώστε η κυρίαρχη αντιμνημονιακή δύναμη να έχει ισχυρό, αυτοδύναμο, ρεύμα; Μήπως να συναντηθεί ο Τσίπρας με τον Σαμαρά; Εννοείται για να σωθεί η χώρα – και όχι ο Σαμαράς. Στο τέλος-τέλος κάτι τέτοιο θα ταίριαζε με την άποψη ότι ο κόσμος δεν αντιδρά, κοιμάται κ.λπ., κ.λπ. Άποψη που αποτελεί συνεπή συνέχεια μιας άλλης που (θυμάστε;) κατηγορούσε τους κατοίκους της Κυψέλης ότι φασιστοφέρνουν επειδή διαμαρτύρονταν για την κατάσταση στον Άγιο Παντελεήμονα. Πώς θα μπορούσαμε να εκλέξουμε έναν άλλο λαό, κατά την υπόδειξη του Μπρεχτ;
Γιατί, επιτέλους, ανέβηκε παντού στην Ευρώπη η Ακροδεξιά και οι ευρωσκεπτικιστές; Αν κάποιος πιστεύει ότι ανέβηκαν επειδή κυκλοφορούν κουρεμένοι και δέρνουν, είναι απλώς ανόητος – η Λεπέν κομψή Γαλλίδα, ο Φάραντζ σωστός Burberry’s. Οι καταγγελίες δεν νικούν το «τέρας». Είμαστε σε σκληρές εποχές κι όποιος δεν λέει τα σύκα-σύκα, έχασε. Ο κόσμος έχει απέναντί του: μετανάστευση, υποτέλεια, εξάρτηση, φτώχεια. Η Ακροδεξιά παίζει με τις συνέπειες: ρατσισμό και εθνικισμό. Η Αριστερά τι λέει; Τίποτα το ουσιώδες πέραν των ανθρωπιστικών της διακηρύξεων. Ναι στην ανθρωπιά και επί δέκα. Αλλά δυστυχώς δεν αρκεί. Επειδή το θέμα δεν είναι πια μόνο ούτε κυρίως ανθρωπιστικό. Είναι οικονομικό, πολιτικό, εθνικό. Και για πατρίδα μιλάνε όλοι, ως και ο Σημίτης των Ιμίων και ο ΓΑΠ των μνημονίων. Και ο Τσίπρας μίλησε για πατριωτισμό…
Ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποβάλει τη Σαμπιχά και το τίμημα να είναι μερικές ψήφοι. Αν ή όταν γίνει κυβέρνηση θα πρέπει να μετρηθεί με την Τουρκία (εκεί είναι το πρόβλημα με τη Σαμπιχά) και τότε θα κληθεί να διευκρινίσει πώς εννοεί τον πατριωτισμό. Η διαφορά είναι ότι η αντιπολίτευση λέει λόγια, η κυβέρνηση βάζει «υπογραφή», δεσμεύει. Με το ανάλογο πολιτικό αλλά και προσωπικό κόστος. Το επίμαχο είναι ότι «διευκρινίσεις» αξιοπιστίας ζητούνται και από την αντιπολίτευση. Η αξιοπιστία προεξοφλείται. Μια αξιόπιστη αντιπολίτευση εγγυάται ότι θα είναι αξιόπιστη και ως κυβέρνηση.
Στο χώρο της ευρείας Αριστεράς, εντός ή εκτός ΣΥΡΙΖΑ, επικρατεί, σχηματικά, ο διαχωρισμός σε πατριώτες (ή κατ’ άλλους, εθνικιστές) και σε εθνομηδενιστές (ή κατ’ άλλους, διεθνιστές) – υιοθετώ την ορολογία για λόγους ευκολίας. Στοιχειώδης διαπίστωση είναι ότι από τους λεγόμενους πατριώτες δραστήριοι, δημοσίως, εμφανίζονται όσοι δεν εντάσσονται οργανωτικά στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το αντίθετο συμβαίνει με τους λεγόμενους εθνομηδενιστές. Το αποτέλεσμα ήταν η πρωτιά αλλά και η στασιμότητα, μακάρι να μη μετατραπεί σε τέλμα.
Αλλά η κατάληξη για όσους δεν υπερασπίζονται τις θέσεις τους είναι επίσης ορατή και ισχύει για κάθε περίπτωση και κάθε ιδέα: Ό,τι δεν υπερασπίζεσαι το χάνεις. Χάνεσαι και συ μαζί του. Αν π.χ. ολόκληρη η Κ.Ε. ψηφίζει για τη Σαμπιχά και μετά σιωπά για την αποπομπή της, αυτοκαθαιρείται. Είναι μάταιος, αργότερα, κάθε ισχυρισμός ότι παραβιάζεται η Δημοκρατία, για το όποιο ζήτημα, εσωκομματικό ή άλλο. Μάταιη και κάθε απαίτηση για λογικά σθεναρή στάση έναντι της Τουρκίας – η «υπόθεση Σαμπιχά» αφορά ευθέως τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η σιωπή της Κ.Ε. δεν είναι καλός οιωνός για το μέλλον. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο να μπεις καμαρωτός στην κυβέρνηση. Αλλά και να μη βγεις ρακένδυτος…
