Με το θάνατο του Thomas Eric Duncan, λίγο μετά την άφιξή του από τη Λιβερία της Δυτικής Αφρικής, η κρίση σε σχέση με την εξάπλωση του ιού Έμπολα κατέκλυσε εκατομμύρια τηλεοπτικές οθόνες, προκαλώντας μια δυνατή έκρηξη φόβου και ξενοφοβίας.
Προφανώς ο Έμπολα συνιστά μια σοβαρή ανησυχία για την υγεία, καθώς έχει ποσοστό θνησιμότητας 70% (η αφρικανική ονομασία «Έμπολα», από τον ομώνυμο ποταμό στο Κονγκό όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1976, προκαλεί το φόβο και το άγχος του ξένου αλλά είναι μια τροπική ασθένεια περισσότερο γνωστή ως αιμορραγικός πυρετός, κατά την οποία τα εσωτερικά όργανα και τα συστήματα καταρρέουν οδηγώντας σε μαζική αιμορραγία).
Αλλά για να αντιμετωπίσουν το φόβο, οι κρατικοί αξιωματούχοι έχουν υποβαθμίσει τις απειλές που προέρχονται από τον ιό, συχνά με μόνα όπλα λίγη ελπίδα και ψεύτικη εμπιστοσύνη. Για τους πολιτικούς όλο αυτό, που έχει να κάνει περισσότερο με τη φαντασία παρά με την πραγματικότητα, είναι ένα σαθρό φράγμα κατά της σοβαρότητας των ιών, των ασθενειών και των θανάτων.
Όλα αυτά δεν σχετίζονται μόνο με την κρίση Έμπολα αλλά κυρίως με την κρίση του αμερικανικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, η οποία προκλήθηκε από ένα ελαττωματικό επιχειρηματικό μοντέλο που ιεραρχεί το κέρδος πάνω από όλα τα άλλα πράγματα, πάνω και από την ίδια τη ζωή.
Σκεφτείτε το εξής: Όταν ο Duncan εισήλθε για πρώτη φορά στο Πρεσβυτεριανό Νοσοκομείο του Τέξας, μία υπάλληλος του πήρε το ιστορικό, του έγραψε αντιβιοτικά και τον έστειλε σπίτι. Το πιο πιθανό είναι ότι η υπάλληλος αυτή δεν ήταν ιατρικά εκπαιδευμένη επαγγελματίας της υγειονομικής περίθαλψης αλλά μια ρεσεψιονίστ, προφανώς εξοπλισμένη με μια λίστα ασθενών που θα έπρεπε να καλύψει. Πιθανόν ανήκει στο χαμηλότερα αμειβόμενο προσωπικό, λίγο πάνω ίσως από τις καθαρίστριες.
Αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο που ακολουθείται από τα περισσότερα ιδρύματα στην Αμερική θεωρείται πλέον αναποτελεσματικό, επικίνδυνο και με ελάχιστη υγειονομική συνείδηση.
Αυτή ήταν μια επιχειρηματική απόφαση με κίνητρο το κέρδος, τα χρήματα και όχι τη ζωή.
Ομοίως, η πρόσφατη κρίση κατέδειξε πόσο ευάλωτοι είναι οι νοσηλευτές σε αυτό το σύστημα αφού οι επιχειρηματίες τους θεωρούν λιγότερο πολύτιμους από τους γιατρούς. Ως εκ τούτου, πληρώνονται λιγότερο, είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι, προστατεύονται λιγότερο – και εργάζονται περισσότερο.
Ποιος ξοδεύει περισσότερο χρόνο με τους ασθενείς; Οι γιατροί ή οι νοσηλευτές; Ποιος έχει τη στενότερη φυσική επαφή με τους ασθενείς; Κι όμως, σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία, οι νοσηλευτές έχουν τους λαιμούς τους εκτεθειμένους και, όταν παραπονέθηκαν, τους είπαν να τους καλύψουν με ταινία!
Πρόκειται για ένα σύστημα που προστατεύει τα κέρδη -και το κύρος- όχι τους ανθρώπους!
Οι γιατροί έχουν την καλύτερη προστασία, οι νοσηλευτές την ελάχιστη.
Όταν αυτή η τελευταία επιδημία του Έμπολα πρώτα έπληξε τη Δυτική Αφρική, οι ΗΠΑ έστειλαν στρατιώτες εκεί.
Η Κούβα, η οποία έχει αυξημένη βιοτεχνική ιατρική εμπειρία στις τροπικές ασθένειες, έστειλε πάνω από 1.000 γιατρούς για να βοηθήσουν στη θεραπεία των ανθρώπων.
Η Κούβα, η μικρή, σοσιαλιστική Κούβα, έχει στείλει πάνω από 135.000 επαγγελματίες Υγείας σε 154 χώρες, περισσότερους από ό,τι έχει στείλει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας των Ηνωμένων Εθνών.
Η Λατινοαμερικάνικη Ιατρική Σχολή στην Αβάνα εκπαιδεύει χιλιάδες φτωχούς φοιτητές Ιατρικής από όλο τον κόσμο, δωρεάν.
Δεν πρόκειται για σπουδαίο επιχειρηματικό μοντέλο. Πρόκειται, όμως, για ένα εκπληκτικό ανθρώπινο μοντέλο.
Μουμία Αμπού-Τζαμάλ
