Γράφει ο Γιώργος Γιαλούρης
Είναι πολύ ώριμος για την ηλικία του, το ακούω συνέχεια αυτό, όχι φυσικά για τους μεγάλους, αλλά για τα παιδιά, συναντάς ένα σωρό γονείς οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ώριμους αρκετά για να κρίνουν την ωριμότητα άλλων ανθρώπων και ειδικά των παιδιών τους κι έχει πολύ πλάκα αυτό, να θεωρείς την ηλικία σου και την ιδιότητα του γονέα ικανά και αναγκαία κριτήρια για να βγάλεις συμπεράσματα περί ωριμότητας και ειδικά για την ωριμότητα ενός παιδιού, ειλικρινά δεν έχω συναντήσει γονέα που να μην κομπάζει για το παιδί του χαρακτηρίζοντάς το ως πολύ ώριμο για την ηλικία του, τώρα πώς μπορούν ένα μάτσο άνθρωποι των οποίων η ωριμότητα ελέγχεται να κρίνουν την ωριμότητα των παιδιών τους τα οποία μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον που οδήγησε αυτούς στο να απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ώριμοι, είναι απορίας άξιο, ωστόσο και εδώ τα μαθηματικά μπορούν να μας βοηθήσουν, όχι για να αποκτήσουμε εκείνες τις γνώσεις που απαιτούνται για να καταλάβουμε τι σημαίνει άπειρο και πώς μπορούμε να στοχαζόμαστε με εξισώσεις πάνω σε μη πεπερασμένα μεγέθη, αλλά για να ορίσουμε τα πράγματα, τι σημαίνει ώριμος δηλαδή, διότι αν θεωρείται ώριμο ένα παιδί επειδή αναπαρήγαγε μία ατάκα που λένε οι γονείς του, τότε κάτι πάει λάθος με τον ορισμό, αφού όταν κάθε μετάνθρωπος που κυκλοφορεί στο χρεωκοπημένο προτεκτοράτο μας θεωρεί ότι ο λόγος του έχει το ειδικό βάρος που έχει ο λόγος ενός μηχανικού νανοηλεκτρονικής στη σχεδίαση ολοκληρωμένων κυκλωμάτων ακόμη και όταν μιλάει για την άνοδο της τιμής του καφέ ή την ωριμότητα του παιδιού του, τότε η εγκυρότητα του ορισμού αυτού είναι τουλάχιστον διάτρητη και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία πρόθεση να δώσω τον ορισμό του ώριμου ανθρώπου, πόσω μάλλον τον ορισμό του ώριμου πολιτικού όντος, εκεί μπαίνουμε στα χωράφια του Αριστοτέλη και των κοινωνικών επιστημών, πεδία στα οποία δεν έχω καμία επάρκεια για να μιλήσω, απορώ κιόλας τι λέω τόση ώρα, έχω ξεχάσει και τι έχω γράψει, ίσως τελικά να μην είμαι τόσο ώριμος για την ηλικία μου, θα ρωτήσω κάνα γονέα να αξιολογήσει τα επίπεδα ωριμότητάς μου και να μου δώσει συμβουλές, εκεί πια οι γονείς διαπρέπουν, είναι, θα έλεγα, τομέας εξειδίκευσης για αυτούς, ειδικό ερευνητικό πεδίο, κατέχουν άπαντες διδακτορικό τίτλο, λες και άμα κάνεις παιδί βρίθεις εμπειριών ικανών να σε ανάγουν σε επίτιμο διδάκτορα της συμβουλευτικής επιστήμης, ούτε το ΑΙ δεν σκαμπάζει μπροστά τους και δεν υπάρχει πιο ναρκισσιστικό, αυτάρεσκο και υπερφίαλο κατασκεύασμα από τον – Dr. Advice – Έλληνα γονέα, οι παιδικές χαρές και οι ταβέρνες το μεσημέρι θα πρέπει να υποχρεωθούν να αναρτούν μία προειδοποιητική πινακίδα με τίτλο “Warning: Greek Parents concentration zone. Enter at your own risk”, στα αγγλικά φυσικά για να καταλαβαίνουν όλοι, άλλωστε όλοι οι γονείς είναι αγγλομαθείς είτε είναι αγγλομαθείς είτε όχι, όταν γίνεσαι γονέας μιλάς αυτόματα στα παιδιά σου αγγλικά για να μάθουν να μιλούν αγγλικά νωρίτερα από τα άλλα, άσε που μία τέτοια πινακίδα θα την αγαπήσουν και οι τουρίστες, θα γίνει viral και θα έχουμε ακόμη περισσότερους τουρίστες, στην Ελλάδα τους αγαπάμε τους τουρίστες, ειδικά τους γενοκτόνους με φράγκα, εντάξει, είμαι λίγο υπερβολικός, τα φράγκα αγαπάμε, δεν είμαστε ρατσιστές, τους Ισραηλινούς τους αγαπάμε γιατί έχουν φράγκα, δεν δουλεύουν σε οικοδομές όπως κάτι άλλοι, α, πα, πα, εμείς είμαστε ράτσα περήφανη, με κληρονομιά και όταν χρειαστεί να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ, το λέμε, για παράδειγμα, «ε, ΟΧΙ και να στήνουν τσαντίρια στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη» και θα πρέπει να είναι ο μόνος άγνωστος στρατιώτης μια που όλοι οι στρατιώτες, όλοι μα όλοι, ήταν, είναι και θα είναι καταγεγραμμένοι μέχρις ενός στα σώματα στα οποία ανήκουν ή ανήκαν, άγνωστα είναι άλλα πράγματα, ας πούμε άγνωστο είναι το τι απέγινε εκείνο το κορίτσι, η Εριέττα, από την οποία δεν βρήκαν ούτε μόριο, ούτε τις στάχτες της κοπέλας. Την εξάχνωσε η πατρίδα στα Τέμπη και δεν θέλει ούτε να βλέπει το όνομά της.
