Ο Σούφι Νεζάτ Αγκιρνασλί γεννήθηκε το 1984 κοντά στο Αϊδίνι, αλλά μεγάλωσε στη Γερμανία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο η οικογένειά του. Άριστος μαθητής, θα μπορούσε να σπουδάσει σε οποιοδήποτε γερμανικό πανεπιστήμιο. Προτίμησε να επιστρέψει στην Τουρκία, όπου σύντομα οργανώθηκε στο εκτός νόμου κομμουνιστικό κόμμα MLKP. Υπέστη διώξεις και συνελήφθη επανειλημμένα όντας φοιτητής. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να πάρει με άριστα το πτυχίο Κοινωνιολογίας και συνέχισε τη δράση του στο νόμιμο μαζικό κίνημα, βγάζοντας τα προς το ζην ως μεταφραστής.
Λίγο καιρό πριν συμπληρώσει τα 30 χρόνια του, διέσχισε παράνομα τα τουρκοσυριακά σύνορα και κατατάχθηκε ως εθελοντής στις κουρδικές Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (YPG) του Κομπάνι. Γιόρτασε τα γενέθλιά του πολεμώντας. Δύο βδομάδες αργότερα έπεσε στη μάχη.
Ένα μέρος από το γράμμα που άφησε πίσω του πριν φύγει για το Κομπάνι κοινοποιήθηκε από τους συντρόφους του και δημοσιεύεται σήμερα στο Δρόμο της Αριστεράς.
Έζησα μια ολόκληρη ζωή και διδάχτηκα πολλά από όσους πέρασαν από τη ζωή μου. Με βάση όσα διδάχτηκα, έκανα μια επιλογή. Γνώρισα την αλήθεια ή τις αλήθειες και, με τη διαλεκτική της ζωής, πέρασα στον πόλο της αντίστασης. Ελπίζω να ήταν για καλό.
Γεννήθηκα ένας απλός καθημερινός άνθρωπος κι ως τέτοιος σας αποχαιρετώ. Γνωρίζω ότι συχνά σας άφησα στη μέση του δρόμου, ενίοτε σας φέρθηκα απότομα και σας στενοχώρησα. Συγχωρήστε με για μια τελευταία φορά.
Όντας ένας καθημερινός νέος, κι εξαιτίας καθημερινών αντιθέσεων, έκανα μια επιλογή. Την επιλογή αυτή, την έκανα πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό μου. Πήρα το δρόμο αυτό όχι για χάρη κάποιας υψηλής πίστης: απλά θέλησα, μαζί με καθημερινούς ανθρώπους σαν εμένα, να μαγέψω τη ζωή, αυτόν τον άχαρο και πραγμοποιημένο κόσμο.
Έμαθα ότι οι αντιφάσεις μου δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν, παρά μόνο να οργανωθούν πολιτικά και να κοινωνικοποιηθούν σε ένα ανώτερο επίπεδο, διότι αφορούν συλλογικά και κοινωνικά προβλήματα. Αυτό το σημείο είναι και το κοντινότερο που έφτασα ποτέ στην Αλήθεια.
Ένας παράνομος που γεννήθηκε στο Soke, ένας Τούρκος από το Duisburg, από το Clauberg… ό,τι κι αν έγινα αφότου ήρθα στην Τουρκία, δεν μετανιώνω για τίποτε. Κατάλαβα ότι, όποιο πρόβλημα κι αν εμφανιστεί στη ζωή μας, κρύβει ένα όφελος. Είναι στην πραγματικότητα μια ευκαιρία που προσφέρεται για τη διαμόρφωση του κάθε ανθρώπου.
Μόνη μου έγνοια ήταν να μην μεγαλώσω ποτέ, να μην γίνω ποτέ κομμάτι του κόσμου των μεγάλων, με άλλα λόγια να μείνω πάντα παιδί… Τώρα, σαν άλλος Πίτερ Παν πηγαίνω στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ για να μην χρειαστεί να μεγαλώσω. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με ευχαριστήσει πιότερο απ’ αυτό. […]
Ελπίζω ότι θα φυτευτούν οι σπόροι μιας ένδοξης εξέγερσης και θα αναδυθεί μια πρωτοπόρα και συνεπής οργάνωση που θα μαγέψει τη ζωή των απλών ανθρώπων του μόχθου στη δυτική Τουρκία, μια οργάνωση που θα γεννήσει τους δικούς της καθημερινούς ήρωες στην αναζήτηση της αλήθειας.
Κάθε καρδιά είναι ένας επαναστατικός πυρήνας!
Η φαντασία στην εξουσία!
