Είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι τη συνδικαλιστική δράση, όταν αυτή διασύρεται καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το απεχθές πρόσωπο των γραφειοκρατών, των διεφθαρμένων ή των εκπροσώπων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και η αφασία του αποκομμένου κομματικού συνδικαλισμού του δοκιμαστικού σωλήνα είναι η καλύτερη δυσφήμιση της συνδικαλιστικής ένταξης.
Κι όμως! Δεν υπάρχει δράση έξω από συνδικάτα που να μπορεί να επιβάλλει στοιχειώδη δικαιώματα. Δεν μπορεί να επιτευχθεί το παραμικρό, χωρίς την ενωτική δράση των ίδιων των εργαζομένων μέσα στους χώρους εργασίας.
Μα, αναρωτιούνται συχνά ενεργοί, αριστεροί άνθρωποι, τι σχέση έχουμε εμείς με συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου Παναγόπουλου, γιατί να ταυτιζόμαστε με ανυπόληπτους συνδικαλιστές, γιατί να αθροίζουμε τις δυνάμεις μας πλάι σε αυτούς που υπερασπίζονται Μνημόνια, αντεργατικά μέτρα, γιατί να συμπορευόμαστε με τους συνδαιτυμόνες των υπουργών και των αφεντικών.
Ας ξεκαθαρίσουμε, επιτέλους, ότι δεν εννοούμε ως συνδικαλιστική δράση ό,τι παράγεται μέσα στους τέσσερις τοίχους των γραφείων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και όλων των υπόλοιπων οργάνων της -πραγματικά- δαιδαλώδους δομής του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας. Συνδικαλιστική δράση είναι η διακίνηση μια προκήρυξης, είναι η συζήτηση με το συνάδελφο, είναι η σύσκεψη με εργαζόμενους μιας επιχείρησης, ενός κλάδου. Συνδικαλιστική δράση είναι η καταγραφή προβλημάτων και η διατύπωση ανάλογων αιτημάτων, είναι η αναζήτηση των πλέον κατάλληλων μορφών δράσης ώστε να δυναμώνει η φωνή των εργαζομένων στους χώρους εργασίας, να σφυρηλατείται η ενότητα και η αλληλεγγύη τους. Κι αυτή η δράση μπορεί να γίνει δομημένα, με σχέδιο, με πρόγραμμα, με πολύ κόπο και επιμονή, μέσα από μια αυθεντική εργατική συλλογικότητα.
Μακριά από μένα η θεσμολαγνεία, αλλά κανείς εργατικός αγώνας δεν γεννήθηκε -και πολύ περισσότερο δεν δόθηκε- με προοπτική να γίνει νικηφόρος, χωρίς μια ισχυρή εργατική συλλογικότητα, που θα τον οργανώσει με δημοκρατικό τρόπο, σχέδιο και στόχους. Το συνδικάτο είναι το απαραίτητο εργαλείο για να χειραφετηθούν οι εργαζόμενοι από την αστική ιδεολογία. Ο πολιτικός αγώνας, ο πολιτικός στόχος, το πρόγραμμα πολιτικής διεξόδου –που έτσι κι αλλιώς, σήμερα λείπει- δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, αντίθετα έχει ανάγκη την οργάνωση της εργατικής τάξης. Η οργάνωση της τάξης δεν μπορεί να μην μας απασχολεί, όλους εμάς που στήνουμε οργανώσεις, κόμματα, μέτωπα στο όνομά της.
Καθήκον πρώτο, λοιπόν, γραφτείτε όλοι στα σωματεία! Και γράψτε και όλους όσους γνωρίζετε. Και βοηθήστε να στηθούν συλλογικότητες σε κάθε χώρο δουλειάς, ενεργοποιήστε όσες τελούν σε αγρανάπαυση, ιδρύστε νέες, όπου χρειάζεται. Μόνο έτσι, λειτουργώντας μέσα από τέτοιες οργανώσεις με τον πιο πλατύ, δημοκρατικό τρόπο μπορούμε να δοκιμάσουμε τις ιδέες μας και να αναπτύξουμε την πολιτική μας δράση.
Μα, αναρωτιούνται συχνά ενεργοί, αριστεροί άνθρωποι, τι σχέση έχουμε εμείς με συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου Παναγόπουλου, γιατί να ταυτιζόμαστε με ανυπόληπτους συνδικαλιστές, γιατί να αθροίζουμε τις δυνάμεις μας πλάι σε αυτούς που υπερασπίζονται Μνημόνια, αντεργατικά μέτρα, γιατί να συμπορευόμαστε με τους συνδαιτυμόνες των υπουργών και των αφεντικών.
Ας ξεκαθαρίσουμε, επιτέλους, ότι δεν εννοούμε ως συνδικαλιστική δράση ό,τι παράγεται μέσα στους τέσσερις τοίχους των γραφείων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και όλων των υπόλοιπων οργάνων της -πραγματικά- δαιδαλώδους δομής του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας. Συνδικαλιστική δράση είναι η διακίνηση μια προκήρυξης, είναι η συζήτηση με το συνάδελφο, είναι η σύσκεψη με εργαζόμενους μιας επιχείρησης, ενός κλάδου. Συνδικαλιστική δράση είναι η καταγραφή προβλημάτων και η διατύπωση ανάλογων αιτημάτων, είναι η αναζήτηση των πλέον κατάλληλων μορφών δράσης ώστε να δυναμώνει η φωνή των εργαζομένων στους χώρους εργασίας, να σφυρηλατείται η ενότητα και η αλληλεγγύη τους. Κι αυτή η δράση μπορεί να γίνει δομημένα, με σχέδιο, με πρόγραμμα, με πολύ κόπο και επιμονή, μέσα από μια αυθεντική εργατική συλλογικότητα.
Μακριά από μένα η θεσμολαγνεία, αλλά κανείς εργατικός αγώνας δεν γεννήθηκε -και πολύ περισσότερο δεν δόθηκε- με προοπτική να γίνει νικηφόρος, χωρίς μια ισχυρή εργατική συλλογικότητα, που θα τον οργανώσει με δημοκρατικό τρόπο, σχέδιο και στόχους. Το συνδικάτο είναι το απαραίτητο εργαλείο για να χειραφετηθούν οι εργαζόμενοι από την αστική ιδεολογία. Ο πολιτικός αγώνας, ο πολιτικός στόχος, το πρόγραμμα πολιτικής διεξόδου –που έτσι κι αλλιώς, σήμερα λείπει- δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, αντίθετα έχει ανάγκη την οργάνωση της εργατικής τάξης. Η οργάνωση της τάξης δεν μπορεί να μην μας απασχολεί, όλους εμάς που στήνουμε οργανώσεις, κόμματα, μέτωπα στο όνομά της.
Καθήκον πρώτο, λοιπόν, γραφτείτε όλοι στα σωματεία! Και γράψτε και όλους όσους γνωρίζετε. Και βοηθήστε να στηθούν συλλογικότητες σε κάθε χώρο δουλειάς, ενεργοποιήστε όσες τελούν σε αγρανάπαυση, ιδρύστε νέες, όπου χρειάζεται. Μόνο έτσι, λειτουργώντας μέσα από τέτοιες οργανώσεις με τον πιο πλατύ, δημοκρατικό τρόπο μπορούμε να δοκιμάσουμε τις ιδέες μας και να αναπτύξουμε την πολιτική μας δράση.
Σχόλια
