Στους αιθέρες
Γνωρίσαμε από κοντά έναν σημαντικό άνθρωπο από την Παλαιστίνη. Μια γυναίκα που το όνομά της έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Μια γυναίκα που είναι ένα θαύμα το ό,τι είναι ακόμα ζωντανή. Γνώρισα την Λέιλα Χάλεντ. Ένα όνομα που το ακούσαμε για πρώτη φορά στα χρόνια της δικτατορίας. Ήταν 29 Αυγούστου του 1969. Η δικτατορία ήταν εδραιωμένη, ο κόσμος φοβισμένος, συγχυσμένος και μουδιασμένος, το φοιτητικό κίνημα δεν είχε ακόμα εκδηλωθεί. Αλλά στη Μέση Ανατολή επικρατούσε αναβρασμός, μετά την κατάληψη όλης της Παλαιστίνης από τους Ισραηλινούς, το 1967. Οι Παλαιστίνιοι επέλεγαν διάφορες μορφές πάλης για να γνωστοποιούν στην παγκόσμια κοινότητα την ισραηλινή Κατοχή και να την ευαισθητοποιούν. Μια απ’ αυτές τις μορφές ήταν οι «αεροπειρατείες», που προκαλούσαν μεγάλη αίσθηση και αναδείκνυαν ανθρώπους με εξαιρετική τόλμη, ικανότητα και αποφασιστικότητα να θυσιάσουν τη ζωή τους για τον ιερό σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας τους. Σ’ αυτή την κατάληψη ενός αεροπλάνου της αμερικάνικης εταιρίας TWA, που εκτελούσε την πτήση 840 από τη Ρώμη στο Τελ Αβίβ, ξεχώρισε μια κοπέλα που πρωτοστάτησε στην κατάληψη του αεροπλάνου και στην αλλαγή της πορείας του, για να το προσγειώσει στη Δαμασκό. Η τολμηρή πράξη χωρίς θύματα έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο και έληξε όταν οι δράστες, μέλη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ανατίναξαν το πιλοτήριο του αεροσκάφους στην πίστα του αεροδρομίου.
Η φωτογραφία του Έντι Άνταμς με την Λέιλα Χάλεντ να κρατάει ένα Καλάσνικοφ και να φοράει τη χαρακτηριστική μαντίλα που έγινε σήμα κατατεθέν των αγωνιζόμενων Παλαιστινίων είχε τέτοια δημοσιότητα, που ανάγκασε την Λέιλα να κάνει επώδυνες πλαστικές επεμβάσεις για την αλλαγή των χαρακτηριστικών του προσώπου της για να μην αναγνωρίζεται από τον εχθρό και να μπορεί να συμμετέχει σε παρόμοιες δράσεις. Η δεύτερη κατάληψη αεροπλάνου στην οποία συμμετείχε η Λέιλα, σε ένα σκάφος της Ελ Αλ που πετούσε από το Άμστερνταμ στη Νέα Υόρκη, αποδείχτηκε πιο δύσκολη στην εκτέλεσή της. Ο σύντροφός της, ο Νικαραγουανός Πάτρικ Αργκουέγιο , αλληλέγγυος στην παλαιστινιακή υπόθεση, πυροβολήθηκε πισώπλατα και σκοτώθηκε από Ισραηλινούς αστυνομικούς ακινητοποιημένος και τραυματισμένος μέσα στο αεροπλάνο και η ίδια συνελήφθη χωρίς να κάνει χρήση των δύο χειροβομβίδων που κρατούσε για να μην τραυματιστούν ή σκοτωθούν επιβάτες. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Λονδίνο και η Λέιλα ανταλλάχθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση με ομήρους που κρατούνταν από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Η Λέιλα Χάλεντ, χαρακτηρισμένη ως τρομοκράτισσα, συνέχισε να αγωνίζεται έχοντας εξ ολοκλήρου ταυτίσει τη ζωή της με την ύπαρξη της Παλαιστίνης.
Στο ραδιόφωνο
Την Κυριακή, 26 Ιουνίου, Στο Κόκκινο, χωρίς να μασάει τα λόγια της, η Λέιλα είπε μεταξύ άλλων:
«Ξέρω ότι δεχτήκαμε αλληλεγγύη με διάφορους τρόπους από τους Έλληνες. Και ακόμα γίνεται αυτό. Και είμαστε ευγνώμονες. Αλλά την ίδια ώρα είμαστε πολύ θυμωμένοι με την κυβέρνησή σας αν και γιορτάσαμε το εκλογικό αποτέλεσμα που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Μας σόκαρε η συμφωνία με το Ισραήλ και την Κύπρο για το φυσικό αέριο. Γιατί αυτό είναι κλεμμένο παλαιστινιακό αέριο! Κερδίζουν απ’ αυτό και υποστηρίζουν τους κατακτητές. Και οι στρατιωτικές ασκήσεις με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους! Ζήτησα από τους οργανωτές του Φεστιβάλ Resistance και τους συντρόφους της ΚΟΕ να κανονίσουν μία συνάντηση με την κυβέρνηση και με τον πρωθυπουργό. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα. (Σημείωση: εκ των υστέρων ορίστηκε μία συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, όμως, ακυρώθηκε στη συνέχεια.) Όταν κάνουμε κριτική στις συμπεριφορές και τις πολιτικές δεν σημαίνει ότι δεν θέλουμε να συναντήσουμε τους ανθρώπους της κυβέρνησης, του κόμματος, τους ηγέτες της χώρας και άλλες δυνάμεις, γιατί ξέρουμε ότι όλα αυτά τα κινήματα, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, δηλώνουν την υποστήριξή τους στον παλαιστινιακό αγώνα. Εμείς πρέπει να εξηγήσουμε τις πολιτικές που εφαρμόζονται όταν αυτές οι πολιτικές έχουν να κάνουν με τον εχθρό μας. Δεν μπορεί να κάνεις σχέσεις και με τις δύο πλευρές. Όταν υποστηρίζεις το λαό, σημαίνει ότι πρέπει να μποϊκοτάρεις την άλλη πλευρά. Και να μην δημιουργείς δεσμούς με τον εχθρό του λαού σε βάρος του οποίου υπάρχει Κατοχή.»
Κατοχή και συμφωνίες
«Στην Παλαιστίνη υπάρχει ένα καθεστώς: η Κατοχή από τους Σιωνιστές. Όταν υπάρχει Κατοχή υπάρχει και αντίσταση. Υπάρχουν σύμμαχοι στην ισραηλινή Κατοχή, οι ΗΠΑ και οι δυτικές κυβερνήσεις. Αλλά κι εμείς έχουμε συμμάχους τους λαούς του κόσμου, αλλά δυστυχώς η άλλη πλευρά είναι πολύ πιο δυνατή, οικονομικά, τεχνολογικά και σε πολεμικό εξοπλισμό. Εντούτοις, ο λαός μας επιμένει και έχει την εμπειρία της πάλης όχι μόνο απ’ αυτή την περίοδο. Οι Παλαιστίνιοι υπέφεραν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την «εντολή» στη Μεγάλη Βρετανία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία πρόσφερε στο σιωνιστικό κίνημα μια «πατρίδα» σε βάρος μας. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι μάρτυρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, νέοι, εξ αιτίας των σφαγών που διέπραξαν οι Σιωνιστές εναντίον μας. Θυμάστε τη σφαγή στη Σάμπρα και Τσατίλα το 1982; Τη σφαγή στη Τζενίν το 2002; Τις σφαγές στη Γάζα, που αποτελούν ένα ολοκαύτωμα για τους Παλαιστίνιους; Παρ’ όλ’ αυτά ο λαός μας έχει αποφασίσει να συνεχίσει τον αγώνα του. Έχουμε, όμως, ένα πρόβλημα με την ηγεσία μας. Η ηγεσία μας υπέγραψε συμφωνίες με τους εχθρούς μας μετά τις διαπραγματεύσεις στο Όσλο υπό την εποπτεία των ΗΠΑ. Αυτές οι συμφωνίες δεν αφορούν τα βασικά ζητήματα της παλαιστινιακής υπόθεσης. Εν συντομία, τα βασικά ζητήματα είναι δύο, το εδαφικό και ο λαός. Οι συμφωνίες του Όσλο δεν περιλαμβάνουν αυτά τα ζητήματα. Οι Ισραηλινοί διαπραγματεύτηκαν μόνο την ασφάλειά τους. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και άλλοι είναι εναντίον των συμφωνιών του Όσλο. Αυτές οι συμφωνίες δεν μας έφεραν πιο κοντά στα δικαιώματά μας. Το δικαίωμα της επιστροφής στη γη μας, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και το δικαίωμα να έχουμε ένα παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η Γάζα είναι υπό πολιορκία για εννιά χρόνια και στη Δυτική Όχθη υπάρχουν μπλόκα ελέγχου παντού. Πολλοί φίλοι έρχονται στην Παλαιστίνη για να γνωρίσουν τις πραγματικές καταστάσεις και για να μεγαλώσουν την αλληλεγγύη τους στο λαό μας. Ακόμα και Εβραίοι τους οποίους οι Ισραηλινοί στιγματίζουν σαν «Εβραίους που μισούν τον εαυτό τους». Πίσω απ’ αυτό υπάρχει μια ιδεολογία. Είναι η ιδεολογία του απαρτχάιντ. Ρατσισμός. Τρομοκρατία. Αυτό είναι ο Σιωνισμός. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένουμε; Οι ναζί έχασαν τον πόλεμο, τον περασμένο αιώνα, και καταστρέψανε την Ευρώπη. Θα επιτρέψουμε στους Σιωνιστές να ξεκινήσουν ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Εμείς είμαστε στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης του Σιωνισμού στη χώρα μας.
Το παλαιστινιακό κίνημα είναι διασπασμένο. Εμείς καλούμε για ενότητα από τότε που εκδηλώθηκε η διάσπαση. Και ζητούμε να αποκατασταθεί η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σαν ο μοναδικός εκπρόσωπος και ηγετικός φορέας του παλαιστινιακού κινήματος. Και ταυτόχρονα, να πάμε για εκλογές, για τον πρόεδρο, για το νομοθετικό συμβούλιο και για το Παλαιστινιακό Εθνικό Κογκρέσο. Πρέπει να έχουμε όλες τις ομάδες κάτω από την ομπρέλα της ΟΑΠ ξεκινώντας με τη συμφιλίωση της Φατάχ με τη Χαμάς και κατόπι να σχεδιάσουμε μια εθνική στρατηγική για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της Κατοχής. Και για να βγάλουμε από τη φυλακή όλους τους φυλακισμένους συντρόφους μας.»
Ιστορική συνάντηση δύο συμβόλων
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΖΕΡΒΟΥ
Πήγαμε στον Μανώλη Γλέζο. Για μία ιστορική συνάντηση δύο παγκόσμιων θρύλων. Ήθελαν και οι δύο να γνωριστούν. Η Λέιλα είπε ότι οι Παλαιστίνιοι θεωρούν τον Γλέζο πρότυπο αγωνιστή που τους εμπνέει με την τόλμη και την επιμονή του. Ο Μανώλης έκανε μια αναδρομή στις σχέσεις του με τον Γιασέρ Αραφάτ, τον πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), αλλά και στις πιο πρόσφατες ενέργειές του μέσα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Επίσης, μίλησε για τον αγώνα για ανεξαρτησία και δημοκρατία στην Ελλάδα, με ειδική μνεία στην προσπάθεια που έκανε να εφαρμοστεί η άμεση δημοκρατία στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Απείραθο της Νάξου. Εξέθεσε τις απόψεις του για τον παλαιστινιακό αγώνα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα της ενότητας των παλαιστινιακών δυνάμεων. Η Λέιλα Χάλεντ έκανε μια ανακεφαλαίωση της ιστορίας από το 1917, υπογραμμίζοντας ότι μέχρι την ανάμιξη των Σιωνιστών από το εξωτερικό και των Βρετανών που μεταχειρίζονταν την Μέση Ανατολή σαν οικόπεδο που το κόβουν, το ράβουν και το μοιράζουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι ζούσαν ειρηνικά. Τώρα, ζούμε σε ένα καθεστώς χειρότερο από το ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής. Με τείχη και συρματοπλέγματα εκατοντάδων χιλιομέτρων, με κατεδαφίσεις σπιτιών και οικισμών, με 8.000 πολιτικούς κρατούμενους ∙ πάνω από 500 έχουν συμπληρώσει είκοσι χρόνια κράτησης∙ ανάμεσά τους 700 ανήλικοι και 70 γυναίκες. Τόνισε, επίσης, ότι οι Ισραηλινοί έχουν βάλει στόχο τους νέους, επειδή οι Παλαιστίνιοι δεν το κουνάνε από τα εδάφη τους και συνεχίζουν να γεννάνε παιδιά. Κι αφού με τα πιο βάρβαρα μέσα, πολέμους, βομβαρδισμούς, κατεδαφίσεις κ.λπ., δεν καταφέρνουν να ξεριζώσουν τους Παλαιστίνιους, προχώρησαν στην υφαρπαγή των πηγών του νερού περιορίζοντας στο μίνιμουμ το διαθέσιμο νερό για τους Παλαιστίνιους και εφαρμόζοντας τη συστηματική καταστροφή των δέντρων της ελιάς, επειδή η ελιά ζει πολλά χρόνια και προσφέρει πολύτιμη τροφή στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης. Από τη μια έχουμε, είπε η Χάλεντ, τη μετατροπή της Γάζας σε μια φυλακή 1.800.000 ανθρώπων, που είναι υποχρεωμένοι να ζουν στα ερείπια, με εκατομμύρια τόνους μπετόν, που προκάλεσαν οι ανηλεείς βομβαρδισμοί των Ισραηλινών, χωρίς δικαίωμα εξόδου και εισόδου, κι απ’ την άλλη ακόμα περισσότερους Παλαιστίνιους να ζουν σε μια κατακερματισμένη Δυτική Όχθη, που το κάθε κομμάτι γης είναι αποκομμένο από τα διπλανά του, με δύσκολη έως αδύνατη την επικοινωνία μεταξύ αυτών των νησίδων στις οποίες είναι πλέον εγκλωβισμένοι οι Παλαιστίνιοι με όλα τα δεινά που συνεπάγεται η βίαιη Κατοχή, ο διαμελισμός και η καταπάτηση των παλαιστινιακών εδαφών από τους νεοφασίστες του Τελ Αβίβ, που συμπεριφέρονται στους Παλαιστίνιους χειρότερα από τους ναζί και μάλιστα, όχι για πέντε αλλά για εβδομήντα χρόνια. Και σ’ αυτό το σημείο, ο Μανώλης οδιάβασε ένα ποίημά του για την Παλαιστίνη. Η εξουσία στο Ισραήλ σήμερα είναι η πιο εξτρεμιστική που έχει υπάρξει από την έναρξη της Κατοχής, με την έμπρακτη στήριξη από τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες της Δύσης. Με αμερικανικά, γερμανικά και γαλλικά όπλα μας σκοτώνουν, είπε η Λέιλα. Και δεν παράλειψε να τονίσει ότι τα πετρέλαια και τα αέρια που θέλει να εκμεταλλευτεί το Ισραήλ, ανήκουν στο λαό της Παλαιστίνης. Κι αυτός είναι άλλος ένας πολύ σοβαρός λόγος που δεν θέλουν παλαιστινιακό κράτος, που δεν θέλουν καμία συμφωνία.
Στο τέλος της δίωρης συνάντησης, ο Μανώλης και η Λέιλα αντάλλαξαν βιβλία, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, χώρισαν συγκινημένοι κι εμείς που παραβρεθήκαμε σ’ αυτή την ιστορική και μοναδική συνάντηση αισθανθήκαμε πραγματικά ευεργετημένοι.
Στέλιος Ελληνιάδης
Στιγμιότυπα από τη συνάντηση
Μανώλης: Στη Γιάλτα, οι Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν είπαν ότι σε λίγο τελειώνει ο πόλεμος, νικάμε τον εχθρό, τον φασισμό, και σε όλο τον κόσμο θα θριαμβεύσει η ειρήνη, θα καταργηθούν οι αποικίες και όλοι οι λαοί θα βρουν τη λευτεριά τους και θα κυριαρχούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τι έγινε απ’ όλα αυτά; Οι ιμπεριαλιστές αποφάσισαν να μην κάνουν πολέμους μεταξύ τους, αλλά να κάνουν πολέμους εναντίον των λαών και όσων σηκώνουν κεφάλι. Βρήκανε τη λευτεριά τους οι λαοί; Πού είναι η Παλαιστίνη; Πού είναι οι Κούρδοι; Οι Βάσκοι; Οι Ιρλανδοί; Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα; Απ’ ότι είπανε οι λεγόμενοι μεγάλοι, δεν έχει γίνει τίποτα. Και ότι έχουμε πετύχει είναι από τους αγώνες των λαών.
Λέιλα: Μετά την πρώτη ιντιφάντα, το 1987, η παλαιστινιακή ηγεσία προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ και υπό την αιγίδα των Αμερικάνων υπέγραψαν τη Συμφωνία του Όσλο. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ήταν εναντίον αυτής της συμφωνίας και της πολιτικής. Έγιναν περισσότεροι εποικισμοί μετά τη Συμφωνία επειδή δεν αναφέρεται στα κεντρικά ζητήματα της παλαιστινιακής υπόθεσης. Η γη είναι κατεχόμενη, άρα το ζήτημα είναι η κυριαρχία επί του εδάφους. Και οι πρόσφυγες. Οποιαδήποτε συμφωνία που δεν πραγματεύεται αυτά τα βασικά ζητήματα δεν είναι προς το συμφέρον του λαού μας. Έτσι το Ισραήλ επωφελείται από τις συμφωνίες χωρίς καν να δεσμεύεται απ’ αυτές. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Ισραήλ ποτέ δεν σεβάστηκαν τις υπογραφές τους. Το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι το τείχος είναι παράνομο και οι εποικισμοί επίσης παράνομοι, αλλά μέχρι τώρα το Ισραήλ δεν έχει τιμωρηθεί. Γι’ αυτούς τους λόγους οι Παλαιστίνιοι προχώρησαν σε κάλεσμα για το BDS (μποϊκοτάζ, αποεπένδυση, κυρώσεις) σε βάρος του Ισραήλ, όπως είχε γίνει με το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ και ο κόσμος μπορεί να μας βοηθήσει με ένα ειρηνικό μέσο. Αυτό το μποϊκοτάζ εξαπλώνεται στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική. Ακούγονται πολλές φωνές υποστήριξης στον ΟΗΕ. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη με Κατοχή. Παρ’ όλα αυτά η Παλαιστινιακή Αρχή με τον Αμπάς ζητάει περισσότερες διαπραγματεύσεις. 22 χρόνια διαπραγματεύσεων δεν μας έφεραν καθόλου πιο κοντά στα δικαιώματά μας.
Μανώλης: Θα λυθεί το ζήτημα με τα μαχαίρια;
Λέιλα: Αυτή είναι μια αντίδραση των ανθρώπων που περίμεναν και περίμεναν επί 22 χρόνια και δεν πήραν τίποτα.
Μανώλης: Δεν είμαι εναντίον, απλά ρωτάω.
Λέιλα: Αυτή είναι η τρίτη γενιά κι αυτός είναι ο τρόπος τους. Δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε. Και να έχετε υπόψη ότι η Παλαιστινιακή Αρχή συνεργάζεται στενά με τους Ισραηλινούς στον τομέα της ασφάλειας. Η ισραηλινή κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση των εποίκων. Και η τωρινή είναι πιο εξτρεμιστική ισραηλινή κυβέρνηση που έχει ποτέ υπάρξει.
Μανώλης: Είστε τριχασμένοι. Η Φατάχ, η Χαμάς κι εσείς. Μετράει ποιος θα κερδίσει το λαό. Γιατί το Λαϊκό Μέτωπο δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη του λαού; Υπάρχει μια κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Από το σπίτι σου μπορείς να φύγεις εάν δεν συμφωνείς με τον πατέρα σου ή χωρίσεις με τη γυναίκα σου. Αλλά από το γείτονα λαό δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η συνύπαρξη έχει κανόνες. Ο καθένας σέβεται την ανεξαρτησία του άλλου είτε συμφωνεί με το καθεστώς του είτε όχι. Ενώ ο παλαιστινιακός λαός αναγνωρίζει την ύπαρξη του ισραηλινού, ο ισραηλινός λαός δεν αναγνωρίζει τον παλαιστινιακό. Απ’ αυτό το θέμα πρέπει να ξεκινούμε, όλοι. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο στα χέρια μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ενότητα του παλαιστινιακού λαού. Το δεύτερο είναι ότι εμείς τους αναγνωρίζουμε, ενώ οι άλλοι δεν μας αναγνωρίζουν.
Τι συγκεκριμένη βοήθεια ζητάτε από μένα;
Λέιλα: Είσαι ο δάσκαλός μας. Να στηρίξεις το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ. Έχουμε προσφέρει στους Ισραηλινούς μια λύση. Να ιδρύσουμε ένα δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη. Και να ζήσουμε σε ισότιμη βάση σ’ αυτή τη γη. Και το ζήτημα κλειδί είναι η επιστροφή των προσφύγων στην Παλαιστίνη.
——————————–
Της γενιάς σου άνθρωποι
στις δεκάδες χιλιάδες Έλληνες εβραϊκής καταγωγής,
που θανατώθηκαν ως όμηροι στα στρατόπεδα της φρίκης
Ήταν την ώρα της περισυλλογής
τότες, που όλες οι μνήμες
στριφογυρνούν στις στενάχωρες θύρες του μυαλού
στις ωκεάνιες δίνες της συνείδησης.
Τότε ήρθες να με βρεις
να με ρωτήσεις: γιατί;
Ένα παιδί μικρό, μπροστά σ’ ένα όπλο
ένα μικροπαίδι εβραιόπουλο,
να ρωτάει: γιατί;
Κλαίω. Γιατί ξέρω το αίτιο
και δεν μπορώ να το σταματήσω.
Θρηνώ, μικρό παιδί, για τα χρόνια της ζήσης
που έχασες,
για τις χαρές της ζωής που δεν πρόλαβες.
Οδύρομαι για τα ολοκαυτώματα στο Άουσβιτς,
στο Ματχάουζεν, στο Μπίρκεναου
για όλα τα εκατομμύρια των Εβραίων
που χάθηκαν γιατί δεν ανήκαν στην Αρία φυλή.
Κι όσο σκέφτομαι και θρηνώ και κλαίω
το αιμάτινον λύθρον
που σφραγίζει όλες τις σελίδες της ιστορίας,
τόσο και δεν αντέχω
της γενιάς σου άνθρωποι
να μιμούνται τους δολοφόνους σου.
Αθήνα, 31 του Μάη 2010
από τη συλλογή ποιημάτων του Μανώλη Γλέζου «Νέκυιαι Ωδαί», εκδ. Σοφία, 2013
