του Θανάση Αυγερινού*
Επέλεξα πέρυσι να βρίσκομαι στο 1ο Συνέδριο για το Υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας, γιατί θεώρησα ότι είναι η πιο αξιόπιστη, συστηματική και προπαντός ενωτική προσπάθεια να γίνει όχι μόνο η διάγνωση των αναρίθμητων προβλημάτων του λαού και της παθογένειας του τόπου, αλλά και να διαμορφωθεί –επιτέλους– ένα συνεκτικό, πειστικό πρόγραμμα μιας διαφορετικής πορείας. Της ειρηνικής ανάπτυξης της Ελλάδας, όπως την οραματιστήκαν και συνεχίζουν να την επιζητούν εκατομμύρια συμπατριώτες μας, με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, με σεβασμό στους πολλούς, τους εργαζόμενους πολίτες και το διαρκώς υποβαθμιζόμενο περιβάλλον, με προγραμματισμό και ανήσυχη οραματική σκέψη για το πολλαπλώς απειλητικό αύριο.
Δεν είναι μυστικό ότι το 2ο Συνέδριο, στο οποίο αισθάνομαι χαρά και τιμή, που θα συμμετέχω πιο ενεργά, διεξάγεται σε μια εποχή, που η Ελλάδα βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην πιο απειλητική ίσως κρίση του κρατιδίου μας, το οποίο πριν καν συμπληρώσει 200 χρόνια ύπαρξης, διολισθαίνει σε πορεία παρακμής και εξαφάνισης, προφανώς κατ’ επιλογήν των προδοτικών ελίτ, που το διαφεντεύουν και φροντίζουν για την ατομική πλέον διάσωσή τους. Η αναστροφή αυτών των διαδικασιών μοιάζει υπόθεση παρόμοια μ’ εκείνες τις επαναστατικές ενέργειες, που απαιτήθηκαν από το λαό μας για να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας με τον Αγώνα του 1821 ή για να τη διατηρήσουμε πολεμώντας τη ναζιστική Κατοχή, μοιάζει φορτίο ανυπέρβλητο, όμως θα ήταν πολύ ανάξιο, πιστεύω, να παραδοθούμε πριν καν δώσουμε τη πιο μεγάλη ίσως κοινωνική και πολιτική μάχη της ζωής μας, ακριβώς γιατί μάλλον ποτέ δεν ήταν χειρότερα τα πράγματα.
Χαίρομαι πραγματικά, που το Υπαρξιακό διευρύνει τις γραμμές και τον προβληματισμό του με όλο και περισσότερους επιστήμονες κι αγωνιστές, ομάδες και δυνάμεις, παλιές και νέες. Αυτό κι ακόμη πολλά περισσότερα αισθάνομαι ότι χρειάζονται ως πολλαπλασιαστής ισχύος για να ανταποκριθούμε στη διπλά αρνητική συγκυρία να βρίσκει η διεθνής γεωπολιτική αναδιανομή ισχύος τη χώρα και το λαό σε κατάσταση από τις πιο εξασθενημένες και αδιέξοδες της ιστορίας μας.
Θεωρώ το 2ο Συνέδριο ως μια από τις αναγκαίες διαδικασίες για την ενωτική πατριωτική και λαϊκή ανασύνταξη, για τη συμπόρευση διαφορετικών δυνάμεων, που πρέπει να παραμερίσουν τις δευτερεύουσες διαφορές και τις παγιωμένες συνήθειές τους ενώπιον του πρωτεύοντος: Της μάχης για την επιβίωση και τη διάσωση του λαού και της χώρας, της απόκρουσης της παρακμιακής πορείας και της ουκρανοποίησης–γενιτσαροποίησης, που φαίνεται πως είναι η μόνη πρόταση των εντός και εκτός επικυρίαρχων.
* Ο Θανάσης Αυγερινός είναι δημοσιογράφος. Συμμετέχει στο 2ο Συνέδριο και συγκεκριμένα στην 6η Θεματική Συνεδρία με θέμα: «Η θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο»
